Op weg naar de Dolomieten...

Om 2u45 gaat de wekker, hele korte nacht achter de rug. Ondanks het vroege uur toch nog maar snel een ontbijt. Voelt toch altijd vreemd als m’n hondje niet thuis is...mijn dikste vriend ligt nu waarschijnlijk nog vrolijk te ronken. Hopelijk stelt ze het de rest van de week heel goed op haar vaste vakantieadresje. Nog een laatste bagagecheck om dan om 3u30 te vertrekken richting onze opstapplaats in Mol. Er is weinig verkeer en we zijn al voor 4u30 ter plaatse. De koffers kunnen al naar de bus, auto parkeren op de voorziene parking en nog geen half uur later bollen we richting Hasselt om nog wat mensen op te halen. Na de tussenstop in Hasselt omstreeks 5u45 kan onze eigenlijke tocht beginnen...richting de Dolomieten in Italië, toch zo’n 1000 km rijden. 

Onze bus zit goed vol, slechts één zitplaats vrij. Onze gids Jean doet een woordje over het hoe en waar in de bus. Vaste chauffeur Nico heeft zich al te slapen gelegd terwijl de tweede chauffeur Yarda het eerste stuk van de reis voor zijn rekening neemt. 

Best nog moe en toch maar even de oogjes toe. 

Omstreeks 7u rijden we de Rijn al over en zien we de dom van Keulen in het Westerwaldgebied liggen onder een stralende zon. De passage door Nederland met het drielandenpunt nabij Vaals (hoogste punt van Nederland waar de grenzen tussen België, Nederland en Duitsland samenkomen) heb ik blijkbaar gemist, net zoals de stad Aken in het Eifelgebied. 

Op onze route weer veel herkenningspunten zoals Slot Montabaur en Limburg an der Lahn met de sprookjesachtige dom.

Vanaf hier rijden we door het Taunus Gebergte waar we omstreeks 9u een korte stop hebben bij Medenbach oost. Na zo’n 20 minuten weer de snelweg op, dit keer met Nico aan het stuur, en hier zien we vrijwel onmiddellijk de skyline van Frankfurt am Main om even verder ons weer te vergapen aan de imposante luchthaven van Frankfurt. 

Nog voor Würzburg en Nürnberg wisselen de chauffeurs weer van plaats. Rond Nürnberg is er wat traagrijdend verkeer wegens wegwerkzaamheden. 

We hebben onze tussenstop van een uur op de middag. Ik eet de bosbessen nog op die anders thuis toch maar stonden slecht te worden. Mannetje kan niet weerstaan aan de verleiding van een McFlurry Kittekat. Na de middagstop weer verder...op naar München nu. Blijkbaar hebben we ondertussen net iets meer dan de helft van onze af te leggen route gereden. 

Op weg naar München rijden we de Donau nog over...zogenaamd ‘die schöne blaue Donau’ maar eigenlijk is de rivier grijs en grauw. Ingolstadt ligt ook nog eerst op de route, de thuishaven van Audi. 

De bewolking is hier momenteel vrij dik geworden, de zon heeft het moeilijk om hier doorheen te priemen. De temperatuur is ondanks de bewolking toch nog bijna 25 graden Celsius. 

Hoe dichter we bij München komen zien we de hopvelden staan die typisch zijn voor dit gebied, de Hallertau-streek. Toch altijd wel heel bijzonder om te zien. 

Rond München is er weer traagrijdend verkeer...ook de Allianz Arena met z’n typische vorm ligt terug op onze route. 

Ons volgende doel is Rosenheim...enne, wij hebben alvast regen gehad, hopelijk blijft het bij deze bui voor de rest van de week. 

Omstreeks 15u45 nog een korte ‘strek-maar-even-je-benen-stop’ en back on the road again. In de verte duiken de eerste hogere bergen op, dit zouden misschien wel eens de Beierse Alpen kunnen zijn. 

Ondertussen vraag ik me ook af waar de tweede chauffeur naartoe is want nu zit onze vaste chauffeur Nico weer achter het stuur. Van Yarda geen spoor meer te bekennen. 

Doorheen het Inntal worden we omgeven door de prachtige Alpen...we gaan de grens over en rijden Oostenrijk binnen. Het eerste stadje dat we passeren is het grensstadje Kufstein, gelegen in Tirol met rivier de Inn die het landschap domineert. In deze vallei ligt ook het atelier en museum van Swarovski, wereldberoemd om zijn kristal. Het kleinste stadje van Oostenrijk, Rattenberg, ligt er schilderachtig bij hier in de groene vallei. 

Innsbruck is de volgende stad die op onze route ligt. Nu kan onze klim via de Brennerpas beginnen, genoemd naar de gemeente Brenner. We rijden over de beroemde Europabrug, een dalbrug van 777 meter lang en spanwijdte van 657 meter over het Wipptal...ze is 190 meter hoog.

Net voorbij Innsbruck houden we onze laatste tussenstop en rijden we verder over de Brennerpas, een bergpas door de Tiroler Alpen op de grens tussen Oostenrijk en Italië. Met een hoogte van 1375 meter is het de laagste pasovergang over de hoofdkam van de Alpen, maar wel de hoogste autosnelweg van de Alpen. Maar daarom niet minder indrukwekkend. Begroeide berghellingen en met sneeuw bedekte toppen sieren het landschap. 

Iets voor 18u30 rijden we Italië binnen...ik zie hier ook nog Bolzano op een verkeersbord staan. Dit roept herinneringen op want toen ik als kind met m’n ouders op vakantie ging naar het Gardameer met de boot achter de auto is er in Bolzano tijdens het rijden een wiel van de aanhanger waar de boot op lag losgekomen. Het rolde gewoon voorbij onze auto. Onze vakantie kon doorgaan maar wel met wat vertraging door de reparatie die eerst nog moest gebeuren.

De natuur is echt geweldig mooi hier...het zonnetje straalt mooi op de groene bergflanken. 

Het dorpje Vipiteno of Sterzing (wordt in twee talen weergegeven, Duits en Italiaans), gelegen in het Wipptal, ligt ook nog op onze route naar onze verblijfplaats. Ook Bressanone of Brixen moeten we nog passeren. Dan nog richting Bruneck, gelegen in het Pustertal.

Het einddoel van onze dagreis is Stefansdorf/St. Lorenzen, gelegen aan de voet van de bekende berg Kronplatz...gekend om zijn ski- en hikinggebied. Omstreeks 19u komen we aan in het Alpine Mühlgarten Wellnesshotel **** waar we onze bagage eerst op de kamer kunnen zetten om daarna aan tafel te schuiven voor een 5-gangenmaaltijd. Het is een verfijnde keuken met zowel Italiaanse als Oostenrijkse invloeden. Rond 21u30 nog wat richtlijnen van de gids en dan best wel vermoeid snel onder de douche en beddeke in. Morgen staat er een wandeldag op het programma in een stukje prachtige natuur. Bye bye...