Bruneck en Percha...

Hoihoi...nieuwe dag, nieuwe ontdekkingen. Maar eerst proberen om wat deftig te kunnen stappen want de kuiten werken echt niet meer mee...die klimpartijen zijn de grote boosdoener volgens mij. Gelukkig een rustig programma vandaag waarbij we zelf kunnen kiezen of we een excursie mee gaan doen. 

Eerst nog een goed ontbijt verorberen, nog wat chill op de kamer en om 9u30 brengt de bus ons (wie mee wil tenminste) naar Bruneck waar er een Italiaanse markt is deze voormiddag. 

Sommigen gaan te voet naar Bruneck maar mannetje en ik besluiten om met de bus mee te rijden...toch de benen wat rust gunnen want het is ongeveer een uur stappen tot het stadje. 

In Bruneck aangekomen, de hoofdstad van het Pustertal, maken we eerst een verkenningswandeling door de oude stad. We zien er de stadspoorten van vroeger (met de donjon) en binnen de stadspoorten is het gezellig vertoeven met kleurrijke huizen en vele winkeltjes. We laten wat centjes rollen en zo zijn we weer een magneetje rijker. Een Italiaanse vlag vinden zal een grotere uitdaging worden want hier zijn er ook die Oostenrijkse invloeden. Hier in Bruneck heb ik trouwens voor de eerste keer een Italiaanse vlag zien wapperen...wel met de Oostenrijkse ernaast. 

In het moderne stadsgedeelte staat het Italiaanse marktje en hier lopen we ook eens door...een leuk zomers bloesje en lange rok mogen binnen enkele dagen mee naar België. 

In een plaatselijk supermarktje nemen we wat extra water mee want de temperaturen swingen hier ook de pan uit. 

Met zicht op een oude stadstoren en op de rivier Rienz (ontspringt aan de voet van de berg Drei Zinnen) verlaten we tegen de middag het schilderachtige Bruneck. Echt een leuk stadje dat je zeker moet bezoeken als je in het Pustertal verblijft of er passeert. 

Aangekomen in het hotel kunnen we nog even naar de kamer om dan later voor het middagmaal aan te schuiven. 

Wie wil kan na het middagmaal mee naar Percha waar we de aardpiramiden gaan bezoeken. Jean waarschuwt ons wel dat er na de busrit van een half uur ons nog een wandeling van zo’n drie kwartier te wachten staat waarvan de eerste 500 meter een flinke steigingsgraad hebben. Dit doet me wat twijfelen want de kuiten werken nog steeds niet mee. Maar omdat ik dit bijzonder natuurfenomeen niet wil missen gaan we toch maar mee...benieuwd wat dat gaat geven straks. 

Rond 14u30 komen we aan bij de plaats waar de wandeling zal starten naar de aardpiramiden, die onbereikbaar zijn voor de bus. De aardpiramiden liggen op een hoogte tussen de 1550 en 1750 meter. 

Het klimmen begint al vanaf de eerste meter. Amai, dit is heavy bij temperaturen van rond de 32°Celsius. Af en toe even een korte stop om wat op adem te komen is geen overbodige luxe. Gelukkig gaat de klim door het bos en hebben we ook flinke stukken schaduw op onze route. Bij een zoveelste stop beslissen mannetje en ik om toch op eigen tempo al verder te stappen omdat dit beter loopt dan middenin de groep. Sommigen volgen ons voorbeeld en lopen op eigen tempo mee. De wandelroute loopt doorheen een zeer mooie omgeving. De zon doorheen de bomen tovert het bos om in een ‘fifty shades of green’. Wanneer we de asfaltweg bereiken (die momenteel voor een groot stuk omgetoverd is in een kiezelweg, dus waren we al te ver doorgewandeld omdat we op zoek waren naar de asfaltweg) is het even wachten op de rest van de groep en van hier is het nog een klein stukje doorheen het sparrenbos tot de aardpiramiden...echt een fascinerend stukje natuur. Het was het vele puffen, zuchten en pijn in de benen wel waard. 

De aardpiramiden gelijken op zuilen waar bovenop een deksteen ligt. In de USA spreekt men ook wel van hoodoos. Ze ontstaan op plaatsen met zachte gesteenten die bedekt zijn door hardere gesteenten in een omgeving met veel erosie. Door erosie verdwijnt het zachte gesteente, behalve op de plaatsen waar het hardere gesteente op ligt. Na verloop van tijd blijft dan de piramide of pijler staan met bovenop de deksteen. Wanneer door omstandigheden de harde deksteen eraf valt zal ook de volledige piramide verdwijnen. De piramiden zijn echt een zelden gezien natuurwonder. 

Aan de aardpiramiden kunnen we ook nog een hele klim naar beneden doen om ze vanuit een andere hoek te bewonderen. Mannetje en ik doen dit ook maar dan is het weer even op de tanden bijten om terug naar boven te klauteren...echt afzien. Voel ik plots nog iets boven op mijn hoofd vallen en bij het wegslaan zie ik een joekel van een teek op de grond vallen. Dat is code rood voor mij en dan wil ik zo snel mogelijk uit dat bos. Gelukkig gaan we vrijwel onmiddellijk door en volgt er nog een flinke wandeling naar beneden, maar dit keer wel via de weg. Het is ontzettend warm en je voelt de zon branden op je huid. In het Aardpiramidencafé zoeken we verfrissing met een koude cola, dat smaakt na de inspanning. In dit café worden ook dagelijks ontzettend vele soorten taart gebakken. Sommigen van de groep kunnen niet aan de verleiding weerstaan om van die taarten te proeven. Mannetje en ik slaan het taartmomentje over, net iets te warm om van gebak te smullen...al zagen sommige taarten er wel heel lekker uit. 

Rond 17u gaat het terug richting hotel en daar aangekomen gaat het onmiddellijk richting douche...echt meer dan welkom...van een ‘rustdag’ gesproken, amai...maar wel heel content dat we deze tocht hebben meegedaan. Maximumtemperatuur zou vandaag zo’n 37°Celsius zijn geweest.

Nog wat eten en alsof we nog niet genoeg gewandeld hebben doen we er nog een klein tochtje bij...ook weer bergop op de heenweg. We gaan even kijken naar een plek achter ons hotel waar een tijdje geleden een lawine plaatsvond en kunnen daar nog zien wat voor ravage die lawine heeft aangericht. Een heel stuk van de bergwand is naar beneden gekomen...bomen en rotsen zijn door de kracht van de sneeuw losgerukt. Een groot deel van de bomen ligt nu netjes verzaagd aan de voet van de berg. 

Tijdens onze wandeling zien we ook meteen het pittoreske kerkje naast het hotel van nabij. Vriendelijke inwoners van het dorpje zwaaien ons toe. 

Na de wandeling nog wat schrijven aan het reisverslag en alles klaarleggen voor een nieuwe dag Dolomieten. Het belooft morgen weer heel indrukwekkend te worden. See you later...