Reinbach-watervallen ~ Drei Zinnen...

Rise and shine...de zon is alvast van de partij op onze laatste volledige dag in Italië. 

Aan de ontbijttafel naast ons is er een tafel versierd...een kwieke heer van onze groep wordt vandaag 80 jaar. Fijn dat het hotel hier aan heeft gedacht. Bij het ontbijt liggen trouwens altijd verpakte botertjes van het merk 'Mila'...krijg ik direct wat heimwee naar mijn hondje (niet dat ik zonder die botertjes nooit aan mijn hondje zou denken hoor).

Na een gezond ontbijt (kan bijna geen eten meer zien, maar het smaakt toch weer) maken we ons klaar voor onze uitstap van deze voormiddag...de Reinbach-watervallen.

Om 9u bollen we met onze bus via Bruneck naar het Ahrntal. Onze bestemming daar is Sand in Taufers, één van de mooiste plaatsen in het Ahrntal. 

Het is daar dat we de watervallen gaan bezoeken in het natuurpark Rieserferner-Ahrn of Ries-Aurina. Het zijn er drie in totaal en samen zijn ze ongeveer 100 meter hoog. Ze zouden tot de mooiste watervallen behoren van Zuid-Tirol.

Aangekomen in Sand in Taufers zien we op onze route naar de vertrekplaats op de voorgrond het adellijke huis Neumelans liggen met op de achtergrond het trotse kasteel Taufers en de Oostenrijkse Zillertal gletsjerkam. 

Wij starten even later onze wandeling bij de bovenste waterval (eigenlijk is dit de derde vanaf het laagste punt gezien). De reden waarom we boven vertrekken is dat iedereen toch de mooiste waterval zou kunnen zien en wie denkt de afdaling naar de tweede en de klim weer naar boven aan te kunnen kan dan weer mee naar die waterval. 

Aan het begin van de wandeling kan men nog kiezen om met de Fly-Line de afdaling te doen langs de watervallen. Je hangt dan in een soort draagzak aan een geleidingssysteem om dan als een vogel langs en tussen de bomen naar beneden te zweven met zicht op de watervallen. Pijnpunt is dan wel dat je vanaf de laagste waterval terug omhoog moet klimmen en dat gaat wat moeilijk worden qua tijd. Toch maar niet doen, al had ik die Fly-Line graag eens geprobeerd. 

Eigenlijk is dit wandelpad een stuk van een bedevaartspad, de Franziskusweg die men ter bezinning kan afleggen. Onderweg zijn er dan ook meerdere religieuze taferelen te zien.  

Na een stuk te zijn afgedaald bereiken we de bovenste waterval en dit is de wildste. Het water stort hier met een gigantisch gedonder 42 meter de diepte in over een loodrechte kloofwand. Echt heel spectaculair. Het water spat hier honderden meters in het rond en die druppels en de stralende zon creëren een kleurrijke regenboog. Doorheen de bomen zorgt die regenboog samen met de priemende zon doorheen de takken voor een sprookjesachtige sfeer. Heel mooi...

We zetten onze tocht verder en dalen af naar de tweede waterval. Deze is minder hoog en steil en vind ik persoonlijk niet zo indrukwekkend. 

Naar de laagste waterval gaan we niet omdat hiervoor te weinig tijd is. Deze zou tien meter hoog zijn en vrij breed. Door de grote watermassa zou ze ook best indrukwekkend zijn. 

Wij beginnen onze klim vanaf die tweede waterval terug naar boven. Pfff...toch best weer pittig. De verfrissende (door het opspattende water) fotostop aan de bovenste waterval is weer meer dan welkom. Aangekomen bij de vertrekplaats is er nog wat tijd voor een drankje en dan gaat het weer richting hotel.

Deze uitstap naar de Reinbach-watervallen was zeker de moeite waard.

Na het middagmaal staat er ons de kers op de taart te wachten. We rijden naar het natuurpark Drei Zinnen/Sextner Dolomieten tot op een hoogte van 2320 meter aan de voet van de wereldberoemde Drei Zinnen of Tre cime di Lavaredo. De rit naar de Drei Zinnen zal zo’n 1,5 uur duren. 

We rijden voor een stuk dezelfde route als toen we maandag naar de Pragser Wildsee reden maar gaan nu een stukje dieper het Pustertal in richting Toblach (Dobbiaco). In Toblach maken we een hoek van 90 graden en rijden we zo de Dolomieten binnen...het klimmen kan straks weer beginnen. 

Onderweg zien we het smaragdgroene meer van Dobbiaco (Toblacher See) liggen tussen de bomen, ook zien we een soldatenkerkhof waar de vijanden van toen nu vredevol naast elkaar liggen te rusten. 

We kunnen al een glimp opvangen van de Drei Zinnen in de verte, alhoewel de kleine van de drie wat verstopt zit. Kijk je hier naar de andere kant dan heb je een fenomenaal zicht op het 3321 meter hoge Dolomietenmassief Monte Cristallo.

Een ander kleurvol meer siert vervolgens weer de omgeving...mooi.

Onze klim met haarspeldbochten is begonnen met de Dolomieten als bondgenoot. We zitten op de Passo Tre Croci (drie-kruisenpas), een 1809 hoge bergpas tussen de bekende wintersportplaats Cortina d'Ampezzo en het kleine dorpje Misurina. Op de hoogvlakte maakt Nico een klein ommetje naar Misurina om een blik te werpen op het Lago di Misurina, een hoogtemeer. Aan het meer ligt het Grand Hotel Misurina dat eigendom is van het Vaticaan en vanuit het dorpje heb je zicht op de Drei Zinnen. 

Op één van de haarspeldbochten staat er een soort grensbaken van Venetië, blijkbaar hoorde dit gebied vroeger nog bij Venetië...op het piramide-achtige gesteente staat het symbool van Venetië, de gevleugelde leeuw van Marcus met het boek.

Om de Drei Zinnen te bereiken moeten we via een tolweg...€120 om naar de Drei Zinnen te mogen rijden. Deze weg loop tot de Rifugio Auronzo, een berghut die vlak onder de puinhelling van de drie Dolomietenkolossen ligt op 2320 meter boven de zeespiegel. Het uitzicht is fantastisch...respect voor de natuur had ik al en dat wordt hier nog maar eens bevestigd. Op deze geweldige plek maken we ineens tijd voor onze groepsfoto. Vanaf hier begint onze wandeling via een smal wandelpad. We gaan niet helemaal rond de drie rotstorens omdat de tijd hiervoor te kort is. We wandelen er wel een heel stuk rond omdat we toch alle drie de toppen samen willen zien. 

De Drei Zinnen zijn scherp en hoog. Ze bestaan uit de Grosse Zinne (Cima Grande) met een hoogte van 2999 meter, de Westliche Zinne (Cima Ovest) met 2973 meter en de Kleine Zinne (Piccola Cima) die 2856 meter is. 

Er staat een flinke wind en hierdoor is het ook niet te warm tijdens het wandelen. Het is wel goed uitkijken waar je stapt want op het smalle pad, dat weer klimmen en dalen is, liggen veel losse stenen, komen we regelmatig tegenliggers tegen en er loopt ook wel eens smeltwater over het pad...oppassen voor uitschuivers dus. 

Onwerkelijk dat we hier kunnen rondlopen...adembenemend landschap overal rond ons. Het laatste stuk naar de drie reuzen loopt echt langs een diepe ravijn tegen de rotswand. Echt gevaarlijk is dit niet maar je moet wel je aandacht er goed bijhouden en niet zomaar plots stoppen want je achterligger zou anders de dieperik in kunnen stuiken. Ook opgepast met de tegenliggers dat je geen elleboogstootje krijgt want door de sterke wind sta je hier niet zo stevig op de pootjes. En dan moet je weten dat hier personen meestappen van in de 80 jaar. Chapeau dat ze deze uitdaging mee aangaan. 

Na zo’n dikke drie kwartier stappen komt die kers op de taart...de Drei Zinnen...wow...heel indrukwekkend...onvergetelijke ervaring, je moet ze zeker gezien hebben als je naar de Dolomieten komt. 

Na de fotoshoot doen we dezelfde wandeling terug in de tegenovergestelde richting, onderweg weer volop genieten van dit sterk staaltje van de natuur. 

Terug aan de bus kunnen we nog wat drinken, appeltje opeten en nog wat chillen...aan de berghut zien we een pasgetrouwd koppel staan, de bruid helemaal in glitter aangekleed. De trouwerij is vermoedelijk hier aan de Drei Zinnen gebeurd want er staan ook feesttenten opgesteld. 

Om 16u45 vertrekken we terug richting het hotel. Onderweg is het nog volop genieten van de pure natuur die de Dolomieten ons laten zien. En de koetjes, paardjes en ezeltjes die je regelmatig tegenkomt langs de weg horen gewoon bij dit landschap. We kunnen nog een laatste blik werpen op de Drei Zinnen (althans twee ervan) die nu in de verte te zien zijn. 

Omstreeks 18u komen we weer aan in ons hotel. Er is nog wat tijd om al een groot deel van de bagage op orde te zetten voor het vertrek van morgen. 

Om 19u staat er ons een galadiner te wachten. Maar het zal zonder smoking en galakleed zijn, hoor. Bij het dessert komen de chef en souschef met de Siberische ijstaart door de eetruimte vergezeld van vuurwerksterretjes. Een mooie afsluiter van ons galadiner. 

Na het eten nog een kleine wandeling, alles vertrekkensklaar zetten en op tijd gaan slapen...morgen heel vroeg dag voor onze terugreis naar onze woef en ons Belgenlandje...bye, bye...