Rondrit door de Dolomieten...

Guten morgen (nu maar eens in het Duits)...na een zwoele nacht, in de betekenis van een veel te warme kamer, staat ons een hele dag Dolomieten te wachten. Na het ontbijt zijn we allemaal weer netjes op tijd aan de bus en kan onze grote Dolomietentocht beginnen...recht naar het hart van de Dolomieten. 

Het Pustertal waar wij verblijven is de natuurlijke grens tussen de Alpen en de Dolomieten. 

Eerder deze week zei ik al dat de Dolomieten geen Alpen zijn. Lang dacht men dat de Alpen een aaneengesloten gebergte waren maar na onderzoek bleek dat een bepaald gebergte uit een ander soort gesteente bestond. Dit waren dan de Dolomieten...genoemd naar het mineraal en gesteente dolomiet dat werd vernoemd naar de Franse geoloog Déodat de Dolomieu.

Vanuit Sankt Lorenzen rijden we naar de achterkant van de berg Kronplatz en gaat onze rit verder rond de Kronplatz door een wat donkere maar prachtige vallei met een kolkende rivier en groen overal waar je kijkt...op onze route liggen ook best veel tunnels. 

Vanaf Corvara zien we alles in drie talen staan langs de weg...Duits, Italiaans en Ladinisch, deze laatste is de ruim 1000 jaar oude oertaal van Zuid-Tirol. 

Even verder is onze eerste haarspeldbocht een feit...nog zo’n 99 te gaan vandaag...maar de rit is adembenemend mooi...de skyview van de bus komt nu goed van pas want doorheen het panoramisch dak zien we nog veel meer van die indrukwekkende Dolomietentoppen. 

We rijden vanaf Cortina d'Ampezzo via de Falzaregopas door het Buchensteintal.

We hebben regelmatig een prachtig zicht op de Marmolada, een berg met een gletsjer met verschillende toppen boven de 3000 meter. De hoogste top is de Punta Penia met 3342 meter. Het zijn de hoogste toppen van de Dolomieten en daarom wordt de Marmolada ook wel de koningin van de Dolomieten genoemd. 

Bij de Lagazuoi, een Dolomietentop, gaan we (wie wil tenminste) vanaf een hoogte van 2105 meter met een kabelbaan naar de berghut boven. In die gondel kunnen wel 40 personen. De tocht naar boven duurt niet zo lang maar is erg indrukwekkend. Naar het einde toe gaan we bijna steil omhoog. Boven aangekomen staat een strakke en frisse wind maar alle toppen liggen badend in de zon onder een strakblauwe lucht. We staan op een hoogte van 2733 meter en dit voel ik wel aan mijn ademhaling. Het uitzicht hier is met geen pen te beschrijven...on-ge-loof-lijk mooi. Niet voor niets UNESCO Werelderfgoed. Hier en daar liggen nog wat sneeuwresten. Hierboven zie je in de rotsen ook nog restanten van loopgraven die in de oorlogen gebruikt werden…je kan ze gaan bezoeken onder begeleiding, je loopt dan echt doorheen de rotsen. 

Op het plateau bij het bergstation heb je een fotohoek en als je daar de knop induwt dan wordt er vanop afstand gefotografeerd. De foto kan je dan via de website downloaden...leuk, dit doen we natuurlijk. 

We gaan vervolgens langsheen de bergwand een wandeling doen naar een nog hoger gelegen punt, de Kleine Lagazuoi, op zo’n 2778 meter, daar staat een summit cross of topkruis. Op sommige plaatsen lopen we over een stalen loopbrug vlak langs de afgrond. Niets voor mensen met hoogtevrees. Maar wat een panorama...je vergeet al snel hoe hoog je staat. Je hebt hier een weids uitzicht over het landschap dat de Dolomieten ons aanbiedt...bergiconen zoals de Marmolada, Tofana di Rozes en Civetta liggen er vredig bij onder de staalblauwe hemel. Bij het summit cross stoppen we even en na de nodige foto’s (tijdens de wandeling naar boven bewust geen foto’s gemaakt, dit is voor tijdens de afdaling) doen mannetje en ik de weg terug naar het lager gelegen stuk. Aan de andere kant van de berghut Lagazuoi gaan we ook nog even van de schitterende natuur genieten. Wanneer je hier staat besef je pas goed hoe klein wij mensen zijn op onze grote mooie aardbol. 

Na zo’n twee uren boven op de Lagazuoi te hebben vertoefd nemen we de kabelbaan terug naar beneden. 

Wanneer we weer in het dalstation zijn (ondertussen zijn we de middag net voorbij) zetten we onze rondrit verder richting Arabba...nog heel wat haarspeldbochten te gaan. Op diverse plaatsen zien we duidelijk de naweeën van lawines. Honderden bomen die uitgerukt of afgebroken zijn. De natuur blijft onvoorspelbaar. 

We rijden door een klein schilderachtig bergdorpje verder naar Arabba. Vanuit Arabba, gelegen aan de voet van het Sellamassief, beklimmen we de Pordoipas. Guitige ezeltjes staan ons te bekijken vanop de alm...spijtig genoeg ben ik te laat om ze op de geheugenkaart vast te leggen. 

In het restaurant Maria op de Pordoipas  krijgen we ons middagmaal geserveerd...een dikke maaltijdsoep, een salade met daarna nog een kipschotel en als afsluiter, je raadt het nooit...appelstrüdel (de derde keer deze week). De eigenares van deze zaak is, jawel, Maria, en Jean zegt dat ze steeds een andere haarkleur heeft. Vandaag stond ze ons op te wachten met een grijze lange coupe...naar mijn gevoel was het een pruik. 

Ondertussen ben ik al eens op de website van de Lagazuoi gaan loeren en heb ik onze foto gevonden en gedownload. De foto ziet er echt goed uit...

Om 14u30 zetten we onze spectaculaire Dolomietentocht verder, nadat we door Maria zijn uitgezwaaid. Ik hoop maar dat de soep en kip van daarnet blijven zitten waar ze thuishoren, met al die haarspeldbochten weet je maar nooit. Vlakbij het restaurant passeren we het gedenkteken voor de Italiaanse wielerkampioen Fausto Coppi in het skidorpje Canazei. In het restaurant was er nog een foto te zien van een fietsende Fausto Coppi aan de zijde van onze Eddy Merckx terwijl ze een drinkbus uitwisselen.

We kijken tijdens onze rit uit op het adembenemende Sellamassief, onbeschrijflijk mooi...

Wanneer we bij de Plattkofel en Langkofel komen maken we tijd voor een fotostop. Op de Seiser Alm zagen we deze twee al liggen vanaf de andere kant. Hier wordt men stil van, wat een bijzonder stuk natuur krijgen we hier te zien. Op de almen staan de koetjes vrolijk te grazen of liggen ze te luilakken in de zon. Ze maken het plaatje helemaal compleet. Je zou hier uren kunnen doorbrengen om je te vergapen aan al het moois. 

Vanaf dit punt kan men weer richting Val Gardena. Heel even dalen we die weg af maar al snel volgen we een andere route en gaan we weer klimmen naar het Sellagebied. Grillige rotsformaties domineren het uitzicht...prachtig.

We maken nog een laatste fotostop voor vandaag...denk dat er toch weer zo’n 250 plaatjes op de geheugenkaart zijn bijgekomen. 

Dan zakken we terug af naar de bewoonde wereld, werpen nog een laatste blik op een massief en zo laten we de Dolomieten achter ons en gaat het terug richting hotel. We zijn eigenlijk net iets te vroeg want bij het invallen van de avond kleuren de bergen van de Dolomieten blijkbaar rood, het lijkt dan of ze in brand staan. Wie weet komen we dat ooit nog eens bewonderen...

In het hotel aangekomen volgt hetzelfde ritueel...douche, nog wat foto’s uitzoeken en gaan eten. Pfff...veel te veel gegeten vandaag. Al was de gember-wortelsoep heel lekker. Afgelopen week kregen we ook al een keertje witte wijnsoep. Heel speciaal, maar zeker eetbaar. 

Na het eten nog een luchtje scheppen...voor de eerste keer hangt er een dik pak bewolking rond de bergen. Daarna maar beddeke in...guten nacht...