Icefields Parkway-Jasper (Jasper National Park)

Klaar voor een nieuwe dag...afgelopen nacht weer wat onderbroken geslapen en dit begint toch wat door te wegen. Dit vertaalt zich in wat fysieke ongemakken, maar we gaan weer

voor een prachtige dag vandaag. Ontbijt op de kamer vandaag...yoghurt met granen en nog wat bosbessen...meer moet dat niet zijn. 

Koffers worden geladen en dan is het wachten op onze gids...wanneer ie even later komt aangelopen met een zakje van Tim Hortons (een Canadese fastfoodketen die zich specialiseert in koffie en donuts), blijkt dat ie voor de hele bus Timbits is gaan kopen. Dit is de binnenkant van een donut en Bob vindt dat je die zeker gegeten moet hebben wanneer je in Canada bent. Hij gaat er de hele bus mee rond...je hebt ze in verschillende smaken (chocolade, aardbei, kaneel,...) en het is precies een kleine oliebol van uitzicht. Het is wel lekker...maar heel veel kcal, wees daar maar zeker van...

Na deze traktatie vertrekken we terug richting Banff National Park...langs de weg zien we weer een groepje elanden staan.

Omdat we vandaag meer kans hebben om beren te zien krijgen we wat veiligheidsinstructies om een rendez-vous met een beer te vermijden. Bij wandeltochten kan je best een bel aan je rugzak hangen (het geluid houdt de beren op afstand), best altijd onderling praten en moest er toch een beer je pad kruisen kan je best langzaam achteruit stappen en ga vooral niet staren naar de beer, maak zeker geen oogcontact.

Normaal gezien vallen de beren geen mensen aan…moest dit toch gebeuren dan kan je je best zo groot mogelijk proberen maken, armen hoog in de lucht en heel veel lawaai maken...opgelet, dit werkt meestal enkel bij de zwarte beren. Bij de grizzlyberen leg je jezelf best op je buik op de grond, terwijl je hoofd beschermend en dan levensloos blijven liggen...en dan maar in jezelf een gebedje opzeggen in de hoop dat de grizzly zijn weg verderzet. Uiteraard kan je ook de berenspray gebruiken maar dit kan er ook voor zorgen dat de beer ontzettend agressief wordt...duw wees gewaarschuwd...

Onze eerste stop vandaag is Two Jack Lake...hier zien we in het mooie turquoise water een fantastische weerspiegeling van Mount Rundle...hier draait het fototoestel overuren. Zo sprookjesachtig dat dit landschap is. Er wordt ook nog een groepsfoto gemaakt op deze plaats met op de voorgrond de Canadese vlag...altijd leuk...we zien ook nog een grondeekhoorn die probeert om een stuk papier in zijn bekje te proppen. 

Wanneer we de weg verderzetten vertraagt John de bus weer...links van de bus zitten er een zevental bighorn sheeps op een rots. Daar gaan we weer met z'n allen met onze camera's. 

Aan Lake Minnewanka maken we onze volgende stop. Dit gletsjermeer is nog voor zo'n 40% bevroren maar het zicht is daarom niet minder spectaculair. Dit meer wordt ook wel eens Lake of Spirits genoemd. Het is zo'n 21 km lang en daarmee het langste meer binnen de Canadese Rocky Mountains.

Vervolgens tijdens we even terug op Highway 1 om dan op Bow Valley Parkway onze weg te vervolgen. Deze weg is zo'n 51 km lang en volgt de Bow River Valley en het is een ideale weg om wildlife te spotten. 

Aan de rechterkant van de weg zien we duidelijke restanten van een bosbrand in 1993...vaak worden de bosbranden in dit gebied bewust aangestoken (Prescribed Burning). De reden hiervoor is dat dit voordelen heeft voor het ecosysteem van het bos en de omgeving...het zorgt vooral voor een aantrekkelijker leefgebied voor de beren. Op die manier zijn er voldoende bessen voor hen...in juli en augustus eten de beren zo'n 100000 bessen per dag. 

Op een bruggetje over een rivier heeft een visarend een nest gebouwd. Dit nest zou al meer dan 25 jaar bovenop deze brug zitten. We kunnen even van de bus om er foto's van te maken. De vorige keer dat Bob hier een stop maakte hebben ze ook een beer kunnen spotten...wij hebben enkel de visarend kunnen bekijken. 

Dan 'Back on the Road Again'...al heel snel zitten we op de Icefields Parkway, een slingerende weg tussen indrukwekkende landschappen...deze 239 km lange weg ligt tot op een hoogte van 2300 km boven zeeniveau en is de hoogst gelegen snelweg ter wereld (volgens de gids), maar toch zeker van de Canadese parken.

We rijden langs het bevroren, niet zo grote Herbert Lake...ergens wel spijtig want het moet ook geweldig zijn om de kleuren van het water te kunnen aanschouwen. 

De bergen in dit gebied zijn de oudste rotsen in de Rockies...echt miljoenen jaren oud...ze bestaan uit geplooid gesteente, ontstaan door verwrongen lagen sedimenten (afzettingsgesteenten)…verdere uitleg hierover wordt te theoretisch en is te moeilijk om dat even makkelijk uit te leggen...kijk anders eens op onze vriend 'Google' voor meer informatie...

Vanaf de Icefields Parkway zijn er ongeveer 100 gletsjers zichtbaar en het is tevens opnieuw een weg om veel dieren te zien. Maar tot nu toe valt dit toch tegen...tenminste wat de dieren betreft want de omgeving is prachtig.

We passeren ook de plaats waar vorige week de snelweg versperd werd door 15 meter sneeuw...het resultaat van een uit de hand gelopen gecontroleerde lawine. Zolang deze weg versperd was moest men 6 uren omrijden. 

We passeren ook Hector Lake, het grootste natuurlijke meer...we maken een stop aan de Crowfoot Glacier en rondom zien we de restanten van een lawine...er zijn verschillende soorten gletsjers en de Crowfoot Glacier is een hangende gletsjer...hierbij schuift het ijs langzaam naar beneden.

Even verderop rijden we langs de Bow Pass en stoppen we bij Bow Lake...hier ontspringt de Bow River. Dit meer is ook nog bevroren en aan het meer zien we ook de Bow Glacier liggen.

Wanneer we verder rijden komen we op het hoogste punt van de Icefield Parkway, 2300 km. Peyto Lake kunnen we spijtig genoeg niet bereiken omdat de weg er naar toe afgesloten is wegens de sneeuwval. 

Vele van de bevroren meren die we nu zien zouden normaal gezien binnen drie weken helemaal ontdooid moeten zijn. 

Vanuit de bus zien we nog een keer restanten van een bosbrand die spijtig geen prescribed burn was. Deze brengen veel schade toe aan het ecosysteem, het herstel duurt vele, vele jaren. 

Bij The Crossing, een hike & trail post, stoppen we voor de lunch...de keuze is niet bepaald ons ding. Mannetje gaat voor een ham & kaas broodje met kippen-noodlessoep, ik ga voor een simpele salade met een beetje macaroni...een kaneelkoek pakken we ook nog mee voor de lekkere honger. 

Wanneer we onze weg verderzetten krijgen we nog een beverdam te zien...van bevers echter niets te bespeuren. 

Wheeping Wall zien we ook langs de busramen voorbijglijden...een stijle bergwand met in de zomer allemaal watervalletjes naast elkaar...in de winter wordt dit een enorme ijsmuur en is dan enorm populair bij ijsklimmers. Nu is er af en toe nog een stuk ijs op te zien.

Aan Big Bend maken we een hele korte stop want we moeten om 15u onze snowcoach-truck halen. Big Bend is een ontzettend scherpe haarspeldbocht om het hoogteverschil hier te overbruggen, zo'n 425 meter. 

Op weg naar de Athabasca Glacier verlaten we Banff National Park en rijden we Jasper National Park binnen, een volgend hoogtepunt tijdens onze rondreis.

Rond 14u45 bereiken we de Columbia Icefields, de grootste ijsvlakte van de Rockies, waar we afgezet worden aan het Visitor Centre. Hier gaan we straks met een speciale snowcoach-truck de Athabasca gletsjer op. Dit is de meest toegankelijke gletsjer in het Columbia Icefield. Columbia Icefield is zo'n 185 vierkante km groot en herbergt zes gletsjers, waarvan we vandaag enkele kunnen zien. Het strekt zich uit over zowel Banff National Park als Jasper National Park. Door de global warming verkleint dit ijsveld zienderogen. Weer iets om even bij stil te staan...

We nemen wat extra warme kledij mee zoals muts en handschoenen...ook de zonnebril moet op want nu de zon schijnt kan je de weerkaatsing op het ijs niet verdragen aan je ogen. Onze tocht naar de gletsjer blijkt wat vertraging te hebben en pas om 15u15 worden we met een gewone bus (onderweg nog enkele mountain goats of berggeiten gezien) naar een verzamelpunt gebracht waar we moeten overstappen in de speciale snowcoach-truck ...onze chauffeuse is een Australische meid die wat druk om zich heen tatert en alles grappig vindt. Het keren van de snowcoach gaat heel moeizaam maar eens dat gebeurd is gaat het over een gravelweg richting een ontzettend steile weg naar beneden. Na deze speciale afdaling komen we terecht op het gletsjerijs. We zien ook nog twee kleinere gletsjers vlak naast de Athabasca Glacier. Het is een fantastisch uitzicht rondom ons. Op de gletsjer (die zo'n 6 km lang is en 1 km breed) maakt de snowcoach een korte stop zodat we foto's kunnen maken van de sprookjesachtige omgeving. De temperatuur is er zalig...muts en handschoenen hebben we zeker niet nodig. Bob heeft nog enkele bekertjes bij zodat we van het 300 jaar oude water (is 300 jaar ijs geweest) kunnen drinken dat doorheen de gletsjer stroomt op verschillende plaatsen. Hopelijk verricht dit water wonderen qua schoonheid en gezondheid...proost…ik moet toegeven dat de gletsjer spectaculair is maar als je in IJsland bepaalde gletsjers hebt gezien, zoals de Vatnajökull, dan is deze niet zo indrukwekkend. Maar het tochtje met de snowcoach was wel eens leuk om gedaan te hebben. Na een kwartiertje moeten we terug de de snowcoach op en rijden we langs dezelfde weg terug richting verzamelpunt. Nu moeten we die hele steile helling naar omhoog natuurlijk...toch wel indrukwekkend hoor. Aan het verzamelpunt lopen dezelfde berggeiten weer rond en ze hebben een jonkie bij...hoe schattig...

Dan gaan we met de gewone bus weer naar het Visitor Centre. We hebben trouwens drie zones in de Rockies...montane zone, vele bomen en struiken...subalpine zone, minder begroeiing en rotsen...en alpine zone, geen begroeiing meer zoals op de gletsjer.

Vanaf het Visitor Centre moeten we vlug terug in onze tourbus want we staan wat achter op het reisschema. 

Verder op weg naar Jasper stoppen we wel nog even aan een waterval Tangle Creek Falls, bijna 35 meter hoog en het water valt in meerdere stappen naar beneden

We zijn net terug op weg wanneer er een kudde bighorn sheeps op de weg staan. Dan maar even een extra stop om de beestjes op de gevoelig memorycard vast te leggen van op enkele meters afstand. Lang leve de camera's...al wordt het nu stilaan tijd voor een berenshoot vind ik...Bring me to the bears, please...

We zien onderweg ook de Glacier Skywalk waarbij je op een glazen plaat op 280m boven de Sunwapta Valley kan wandelen. Het is best duur en volgens onze gids hebben we op vele plaatsen gelijkaardige uitzichten, maar dan niet op een glazen loopplatform natuurlijk. 

En halleluja...mijn gebed wordt verhoord...plots merken enkelen een beer op aan de linkerkant van de weg. Gelukkig kan de chauffeur de bus vlug keren en even verder zijn we met z'n allen getuige van onze eerste beer in Canada. Het is een zwarte beer. Wow...geweldig om olleke-bolleke-beer hier in het wild te zien rondwandelen en van het gras te zien smullen. De camera's draaien overuren. Even schrikt ie op van de bus die plots een geluid maakt en niet veel later maakt ie aanstalten om terug het bos in te gaan. Wij rijden dan maar verder om even later met de bus weer terug om te keren. Op die manier kunnen we de beer opnieuw kruisen als ie tenminste niet het bos in is gegaan. We zien al enkele auto's staan dus vermoeden we dat de beer er nog steeds is. En inderdaad, hij ligt gewoon op z'n luie kont in het gras wat rond te kijken. Er staat zelfs iemand naast haar auto om foto's te nemen...wel vlakbij het geopende portier zodat ze er vlug terug in kan springen moest de beer toch op haar afkomen. Wij zijn geen tweede keer bij deze beer gestopt. Maar even verder staat er een andere beer langs de kant van de weg, weer een zwarte beer...en weer maken de camera's overuren...echt super dit...en weer wat verder zien we de volgende zwarte beer wat verderop langs de Athabasca River kuieren. Deze kon ik niet op foto vastleggen omdat de bus doorreed en de beer was wel wat verder weg. 

Onze volgende stop is Athabasca Falls gelegen in de Athabasca River. Ik vind deze waterval iets spectaculairder dan de Bow Falls van gisteren. Het water stort zich met bruut geweld zo'n 23 meter naar beneden. Het is één van de krachtigste watervallen van de Rockies omdat het water van de rivier zich trechtergewijs door een kloof moet persen.

Na een kwartiertje zetten we onze tocht verder en vlakbij de parking waar we stonden zit er een zwarte beer langs de kant...onvoorstelbaar dicht bij de plek waar we rondliepen dus...OMG...vlug weer de fototoestellen boven. Er staat ook een Aziaat naast z'n auto een selfie te nemen met de beer op enkele meters achter hem. Jeetje, je weet toch maar nooit...

Terug op de weg zien we niet veel later weer een zwarte beer wat verder in een veld heen en weer waggelen...ongelooflijk, vijf zwarte beren in een tijdspanne van misschien drie kwartier of minder. 

Vlak voor het plaatsje Jasper zien we nog een grote eland met gewei aan de kant van het bos staan. Ook hiervoor rijdt John de bus terug achteruit en een straatje in zodat we de eland kunnen volgen in zijn tocht door het bos. Even verder in het straatje moet de bus gedraaid worden (zien we trouwens nog wat berggeiten op de rotswand zitten) en dit doet John aan een parkeerplaats aan een fraai meertje. 

Vanaf dan gaat het in één trek door naar het dorpje Jasper. De spoorwegen die we hier zien zijn nu van Canadian National Railway, de grote concurrent van Canadian Pacific Railway. We rijden nog even door de hoofdstraat van Jasper om alvast even te kijken waar we vanavond eventueel wat kunnen gaan eten. 

Vervolgens gaat het richting het hotel Mountain Park Lobstick Lodges waar we de volgende twee nachten zullen verblijven. In dit hotel is het ontbijt inbegrepen dus daar moeten we ook geen inkopen meer voor gaan doen vandaag. 

Het was een heel gevarieerde dag vandaag...toch weer zo'n 290 km afgelegd...prachtig weer, schitterende natuur, de Rocky Mountains in alle kleurtinten en formaten, van frisgroene omgevingen naar een winterwonderland met sneeuw, ijs en gletsjers, van indrukwekkende meren met water dat turquoise kleurt naar bevroren waterspiegels en ook ontzettend veel dieren gezien...met als kers op de taart onze vijf zwarte beren. Wat een dag...de beren hebben me weer veel energie gegeven...