Victoria

Voor 6u30 het beddeke uit...ook geen zin om langer te blijven liggen want niet alleen de drukke weg was een stoorzender afgelopen nacht, ook een snurkende buurman (en dan bedoel ik niet het mannetje naast mij), ook iemand op de bovenverdieping die volgens mij nog aan 10000 stappen moest komen gisterenavond aan het gekraak van ons plafond te horen en dan nog een bepaald geluid waarvan ik dacht dat men hier gans de nacht het gras aan het maaien was...conclusie...echt niet fris en fruitig uit bed gesprongen vanmorgen.

Dan maar snel naar het ontbijt...en maar goed dat we zo vroeg zijn gegaan want de plaats van ontbijt lijkt wel een kleine kantine van een bedrijf. Er is nog niemand van de groep, wij hebben nog wel plaats. We nemen maar wat granola en yoghurt (zetten gewoon de traditie van elke morgen verder), hier nog een pancake bij (is echt geen traditie) en nog een banaan. Wanneer het eerste koppel van de groep verschijnt gaan ze bij vreemde mensen aan tafel zitten, terwijl er bij ons aan tafel nog plek was. Ik denk dat ze misschien iets tegen Belgen hebben...deze groep is sowieso heel verdeeld, hangt helemaal niet aan elkaar. Niet veel later komt er een ander koppel van de groep binnen die wel enthousiast zijn als ze bij ons aan tafel kunnen. En wij maken op ons beurt weer plaats voor een volgend koppel (wegens te krappe ontbijtruimte). 

Op de kamer nog even me-time (tanden poetsen, alles klaarzetten voor excursie, reisverslag bijwerken, berichtje naar mijn dikste vriend (m'n hondje Mila) sturen...

Om 8u30 vertrekken we voor een stadstour doorheen de stad Victoria. Als eerste zien we Chinatown. Chinatown in Victoria is de tweede oudste Chinatown ter wereld (San Francisco heeft de oudste) en in Chinatown passeren we Fan Tan Alley, het smalste straatje in Victoria, O,9 meter op het smalste stuk…

In de haven zien we de watervliegtuigjes liggen...door de gemiste kans in Whistler gaan sommigen van de groep nog een rondvlucht doen. Langs de haven ligt ook het majestueuze Empress Hotel. 

We stoppen bij Mile Zero...het begin van de Trans-Canadian Highway, die loopt vanuit dit punt tot St.John's in de provincie Newfoundland.

Bij Mile Zero staat ook een standbeeld van Terry Fox...deze jongeman kreeg botkanker op 18-jarige leeftijd en zijn rechterbeen werd geamputeerd tot 15 cm boven de knie. Hij wou geld inzamelen voor het kankerfonds door elke dag een marathon te lopen over heel Canada. Hij noemde zijn missie 'The Marathon of Hope'. Hij begon in Newfoundland te lopen en kreeg meer en meer aandacht en zamelde meer en meer geld in. Na 143 dagen en 5373 km te hebben gelopen moest hij in Ontario noodgedwongen stoppen met lopen omdat de kanker zijn longen had aangetast. Nog geen jaar later verloor hij de strijd tegen deze vreselijke ziekte...maar hij is altijd een held gebleven. Zijn wens om 1 dollar per Canadees in te zamelen heeft hij gerealiseerd enkele maanden voor zijn overlijden.

Vervolgens gaan we via een hele reeks trappen naar een kiezelstrandje waar we een ver uitzicht hebben over de zee...een momentje van bezinning na het aangrijpende verhaal van de held Terry Fox...

Dan rijden we met de bus verder tot Fisherman's Wharf. Hier in dit kleine haventje liggen drijvende huisjes...echt leuk om te zien. Elk huisje heeft wel iets unieks en ze zijn kleurrijk geschilderd...ze worden ook echt bewoond. Naar het schijnt is het wel enorm duur om zo'n drijvend huisje te kopen. 

We zien hier ook regelmatig watertaxi's voorbijvaren. Die kan je nemen als je graag naar de binnenhaven van Victoria gaat zonder het hele stuk te moeten stappen. Je kan hier op Fisherman's Wharf ook wat eten of drinken. We krijgen er ook het gezelschap van een zeehond...een echte luiaard die het liefst van al gewoon al drijvend ligt te slapen. 

Na onze stop bij het haventje zetten we de watervliegtuigcrew af aan de Airfloat Harbour. We gaan hier allemaal van de bus en degenen die willen kunnen met Bob nog een korte wandeling door Victoria doen. Vlakbij de watervliegtuigjes zit er aan de zijkant van een drijvend restaurant een zeeotter. De deur van de keuken staat open en de otter denk er wat lekkers te kunnen scoren. Af en toe heeft ie geluk en wordt er hem iets toegeworpen. Maar als het wat lang duurt dan besluit ie maar om op het steigertje te springen en eens een kijkje te gaan nemen in de keuken. Wanneer ie dan wordt weggejaagd springt ie met een duik het water weer in om even later alles weer te herhalen. Echt grappig om te zien...ook leuk, het restaurant heet Flying Otter Grill.

Wij wandelen met Bob mee en lopen even rond in de haven van de watervliegtuigjes, lopen langs het statige hotel Empress, langs enkele totempalen, langs paardenkoetsen...zien nog hoe een bedelaar in de boeien wordt geslagen, lopen langs het parlement en zien een kunstproject met de vlaggen van alle Canadese provincies. Voor deze vlaggen staat een betonnen soort kist dat dienst doet als tijdscapsule. Hierin zitten spullen van het jaar 1966 en 1967 en de tijdscapsule mag pas worden opengemaakt op 1 januari 2067, wanneer de spullen er 100 jaar hebben ingezeten…de laatste nieuwe iPhone zal er dus zeker niet inzitten...

We beëindigen onze wandeling rond 11u in de haven...hebben vrije tijd tot 13u30...en lopen de winkelstraat maar in...we eten nog wat fish&chips (1 portie voor 2 personen)...kopen nog wat souvenirs...zetten ons nog even op een bankje bij het The Homecoming standbeeld. Dit standbeeld beeldt prachtig het moment uit wanneer een matroos terugkeert naar familie en de gemeenschap. Echt heel mooi...

Om 13u30 verzamelen we voor de Whale Watching aan het Empress Hotel...ja, ik ga het toch terug doen. Het reistabletje heb ik al ingenomen voor alle zekerheid. Samen stappen we naar het bureau van Five Star waar we wat uitleg krijgen over de dieren die we kunnen zien tijdens deze watching. En dan gaat het richting de boot SuperCat...jeetje, wat een kleine boot...

We besluiten om in de binnencabine te gaan zitten en als we willen kunnen we dan nog steeds vooraan af achteraan buiten op het dek gaan staan. We varen vrijwel onmiddellijk uit voor onze drie uren durende whale whatching. Na een tijdje varen, aan een goed tempo, komen we wel in vrij heftige golven terecht. We krijgen enorme klappen van het water. Ik denk al meteen terug aan IJsland natuurlijk...en het eerste uur is nog niet voorbij...wat gaat dat nog geven. 

Wanneer de boot wat blijft liggen op een bepaalde plaats ga ik voor alle zekerheid toch maar buiten op het achterdek staan. Dit voelt al wat beter omdat de deining minder voelbaar is...en van walvissen nog steeds geen sprake. 

Dan zoekt de boot een ander plaats op en is ook de zee een heel stuk kalmer op die plaats. Het is een eilandje met een vuurtorentje op. Het is Island of Race Rocks en het is een ecologisch gebied beschermd door de Marine. Al heel vlug zien we hier zeehonden en zeeleeuwen zonnebaden in alle houdingen...af en toe wat gebrul ertussen...en dan weer verder zonnen. In het water zien we weer een zeeotter. Allemaal heel leuk...maar ik had toch graag een walvis gezien. 

Er zou melding zijn van een humpback whale of bultrugwalvis iets verderop. Wij er ook naartoe...er liggen nog twee andere boten. We gaan buiten op het voordek staan. En dan plots...yeah...de whale...en het is inderdaad een humpback whale. Natuurlijk duikt dat gigantische beest snel weer onder en dan is het spannend afwachten wanneer meneer of mevrouw weer boven komt. Maar gelukkig merkt mannetje het steeds vrij snel op wanneer de walvis weer bovenkomt. We zien de gigant eerst spuiten en dat is echt heel hoog...het geluid alleen is al fantastisch...en dan volgt er meestal een duik. Wanneer je dan ook nog de enorme staart ziet verschijnen is het geweldig. En zo zien we de humpback nog enkele keren spuiten en duiken. Foto's maken op het juiste moment is wel niet zo evident. Hopelijk kunnen we onderling nog wat foto's uitwisselen. 

Na een tijdje is het tijd om terug naar de haven te varen...tijd om afscheid te nemen van onze walvis...in de boot kunnen we eventueel nog een koffie of warme chocolademelk drinken. 

Iets na 17u staan we weer met onze voetjes op het droge en ik ben blij dat ik deze keer niet ziek ben geweest (heb toch zeker één zieke gezien aan boord). We hebben nu ook maar één walvis gezien maar wel veel beter dan die keer in IJsland. 

Wie wil kan nog in Victoria blijven maar wij twee gaan terug mee naar het hotel. Daar aangekomen wandelen we nog naar de supermarkt Whole Foods...daar is een foodcorner waar je allerlei soorten biologische voeding in een doosje kan scheppen en dan betaal je per gewicht. We besluiten om hier te eten en scheppen onze bakjes vol...eigenlijk te vol...de ogen waren weer groter dan de maag. Maar ik moet toegeven dat er heel veel groenten bij onze maaltijd zaten deze keer.

Terug in het hotel kijken we nog naar een aflevering van Jani gaat...en alvast de koffers wat herschikken voor de vlucht van vrijdag, heb ik morgenavond al wat minder kofferstress...wat vliegt de tijd toch snel...