Amsterdam-Vancouver

Vandaag 6 mei start onze rondreis vroeg in de ochtend en ook heel belangrijk...vandaag wordt ons mete-petekind(je) 21 jaar...dikke verjaardagsknuffel, toppertje (of is het 'tank'?)...

Ondanks de spanning heb ik onverwacht toch redelijk goed geslapen...om 5u45 worden we gewekt op de muziek van Balthazar (Wait Any Longer)...was ff schrikken want stond heel luid en ik had sowieso twee wekkers gezet voor de zekerheid.

Vlug de kleren in en een snel ontbijt...kippen en vissen al wat eten gegeven...bij het inladen van de handbagage blijkt deze toch weer te klein te zijn en moeten we noodgedwongen een extra tasje meenemen. Pfff...reistrolley kon niet mee deze keer, te groot voor Air Transat. En dan moet natuurlijk alles in een rugzak gepropt worden. De koffers krijgen nog een laatste check en rond 6u45 gaat het richting Schiphol. Het is vrij rustig op de weg en alles verloopt vlotjes. Geen omwegen deze keer, oef...

Rond 8u15 bereiken we parking 3, lang parkeren...de werkwijze kennen we ondertussen uit ons hoofd. Kenteken scannen, kaartje nemen en bareeltje open. Het is erg druk op de parkeerplaats. We denken een goed plaatsje gevonden te hebben maar wanneer we met de koffers richting bushalte wandelen zien we een bredere parkeerplaats. Dan maar vlug auto verplaatsen, heeft ie rondom toch net iets meer ruimte. 

We kunnen onmiddellijk op de shuttlebus richting vertrekhallen...deze keer moeten we in vertrekhal 3 inchecken. Op de infoborden zien we dat onze vlucht nog niet vermeld staat...we waren dan ook al om 9u op de luchthaven en onze vlucht is pas voorzien om 12u40.

We besluiten ons even neer te zetten in afwachting van meer info over de check-in. Komt er links van mij echt een heel rare figuur zitten...vuile kleren, in short en hij zit constant te gluren naar ons en de bagage. Wanneer hij dan ook nog eens keihard begint te lachen in z'n eentje wil ik zo snel mogelijk weg van die plaats. En gelukkig geven de infoborden ondertussen onze vlucht aan en kunnen we gaan inchecken. Dit gaat vrij vlot en niet veel later kunnen we al door de securitycheck. Op een drugstestje na gaat het hier ook vlot vooruit. We moeten deze keer ook zelf de paspoortcontrole doen aan een toestel dat onze gezichten scant en deze vergelijkt met de foto op ons paspoort. Allebei goedgekeurd...

Rond 10u kunnen we al tussen de taxfreeshops flaneren (en mannetje maar reuk spuiten in de parfumerie...en ikke bijna astma-aanval van die enorme hoeveelheid reuk)...we kopen nog wat water voor op het vliegtuig en gaan dan maar aan de gate zitten. Normaal gezien is het boarden voorzien om 11u40 maar vermits ons toestel later is toegekomen is dit bijna een half uur later. En omdat we ook nog eens moeten opstijgen via de Polderbaan (jeetje, wat een eind taxiën) stijgen we pas op om 13u40. Volgens de piloot is het 9u en beef 18 minuten vliegen tot Vancouver...dat is niet zo lang als de voorziene 9u55...maken we de vertraging toch een klein beetje goed. Ik zet m'n klok alvast 9 uren terug want dat is het tijdsverschil dat we moeten overbruggen. Kwestie om me mentaal al wat aan te passen aan de plaatselijke tijd van onze bestemming. Maar lichamelijk zal het waarschijnlijk een ander verhaal zijn, maar dat zijn problemen voor later.

De take-off verloopt vrij goed (jullie kennen me ondertussen, altijd een panieksituatie voor iemand met vliegangst). We vliegen met een Airbus 330-200 en we kunnen de vlucht volgen op het schermpje voor ons. Wanneer ik dit neertik vliegen we boven Schotland, hoogte 10364 meter, snelheid 879 km/u, -57°C (buitentemperatuur wel te verstaan voordat sommigen denken dat we met een skipak in het vliegtuig zitten). Onze route gaat verder langs het prachtige IJsland...vlak voor we over Groenland vliegen wordt het eten geserveerd (of wat voor eten moet doorgaan tenminste). Volgens de brochure in de stoel hadden we keuze tussen kip, beef of vegetarisch, maar blijkbaar wordt er aan iedereen hetzelfde uitgedeeld. Het zou beef Stroganoff zijn...niet echt mijn ding...ik heb dan toch maar ff gevraagd of er niks vegetarisch was. En jawel...bibi krijgt pikante noodles met tofu. Ben ik iig blijer mee dan de flauwe rijst met erwtjes en iets dat voor beef Stroganoff moet doorgaan. Bij beide maaltijden krijgen we ook nog een broodje (echt niet goed) en een linzensalade. Als dessertje een zakje besjes omgeven door pure chocolade. Die bewaar ik wel voor later. Na het afruimen van die gigantische berg afval (foei, foei) vliegen we boven Groenland met onder ons een spierwit wolkentafereel. Op de vluchtinfo zie ik dat we vlakbij de Labrador Zee zijn. Doet me weer aan mijn allerliefste zwarte does denken...ook wat turbulentie boven Groenland en we krijgen ook meer van het grillige Groenlandse landschap te zien...een wintertafereel dat me wat aan Noorwegen doet denken.

Ondertussen zijn we bijna 4 uren aan het vliegen, nog meer dan 5 uren voor de boeg...dan maar oortjes in, aangesloten op iPhone kan ik naar m'n favoriete muziek luisteren en terwijl wat aan reisverslagje werken, wat lezen...alhoewel de oogjes ook beginnen prikken, een kort slaapje zou ook niet slecht zijn.

Tussendoor het nodige water drinken, echt wel aan te raden op zo'n lange vlucht. En tussendoor ook de beentjes strekken want zo lang stilzitten in een krappe ruimte is roofbouw voor je lichaam. En achter ons is er met periodes een kleuter echt niet content en hij laat dat maar al te graag horen...pfff...wat ben ik blij met m'n oortjes, al komt het gegil en geschreeuw er nog regelmatig bovenuit.

Na zo'n 6 uren vliegen schuift onder ons het Canadese vasteland door...de resterende vluchttijd gaan we Canada dan ook dwars overvliegen.

We krijgen zo'n 2 uren voor aankomst ook nog een pizzarol als snack...spelen nog een spelletje geomap op het schermpje voor ons...eventjes moeten de gordels nog aan voor turbulentie en rond 13u15 plaatselijke tijd (in België is het dan al 22u15) wordt de landing ingezet...met het nodige gehobbel en gebobbel zetten de piloten ons weer veilig aan de grond om 13u50, iets later dan de voorziene 13u35, maar het valt dus nog mee.

In Vancouver schijnt de zon en vanuit het vliegtuig zien we tijdens het taxiën de besneeuwde bergen. 

Na het deboarden moeten we eerst via de paspoortcontrole en dit is een wachtrij om 'u' tegen te zeggen...uiteindelijk gaat het nog redelijk vlot vooruit en moeten we aan een toestel zelf onze paspoorten scannen en een vragenlijst invullen. Ook wordt er een foto genomen maar bij bibi heeft het toestel wel drie keer moeten proberen en dan heeft ie het maar opgegeven. Pfff, ik weet dat ik niet fotogeniek ben maar als zelfs een toestel dit aangeeft is dat toch ff slikken...met het printje dat uit het toestel komt (bij mij dus geen foto, bij mannetje wel) moeten we nog langs een bemande controle. Ik vang ergens in de rij op dat wanneer het printje niet volledig is dat je terug moet aanschuiven. Tja, dan heb ik wel prijs natuurlijk. Maar de controle-agent zegt er gelukkig niets van en dan kunnen we naar de bagageband om de koffers op te wachten. Toch ook altijd een spannend moment...het duurt ook erg lang eer de onze van de band rollen. Dan via de exit naar een hal waar de gids van Kras ons staat op te wachten. Het is nog een jong ventje, Bob...niet veel later kunnen we met de hele groep (28 personen) naar een bushalte waar we worden opgehaald. Na zo'n tien minuten rijden bereiken we het Pacific Gateway Hotel in Richmond (voorstad van Vancouver) waar we twee nachten zullen verblijven. Iemand van de groep zegt dat mannetje haar bekend voorkomt en dan blijkt dat dit een koppel is waarmee we in 2013 onze rondreis in de USA hebben gedaan...gek wat we elkaar op een nieuwe rondreis terug ontmoeten. 

Bob vertelt ons nog dat er op zo'n drie km wandelen van het hotel nog een watervliegtuigbasis is en dat dit wel de moeite is om te zien. Na ons nog ff te hebben opgefrist op de kamer besluiten we deze wandeling langs de Fraser River (die trouwens ontspringt in de Rocky Mountains) nog te doen. Het is immers prachtig weer en om de jetlag te verkleinen raadt men aan om niet toe te geven aan de slaap en toch actief te blijven. Na een heel eind te hebben gewandeld zien we af en toe wel eens een watervliegtuigje maar de basis komt maar niet tevoorschijn. Uiteindelijk besluiten we dan maar terug te wandelen naar het hotel want de vermoeidheid begint toch enorm door te wegen. Wanneer we terug in het hotel aankomen (onderweg kon mannetje zich nog vergapen aan een brandweerkazerne en enkele brandweerautootjes) is het 18u, maar voor ons lichaam is het wel al 3 uur 's nachts. Ik hoop toch nog enkele uurtjes wakker te kunnen blijven...ik zie hier door het raam al een ladderwagen van de brandweer met toeters en bellen door de straat scheuren...en mannetje maar knorren...

Morgen staat er een dagje Vancouver ontdekken op het programma...bye, bye...