Cariboo-Whistler

Another morning in amazing Canada...geslapen tot iets na 7u, ontzettend veel gedroomd, en echt heel vreemde dingen. Om al de indrukken van afgelopen week te verwerken misschien, want dat zijn er heel wat. 

De keelpijn speelt me nog altijd parten, echt heel vervelend. Op de kamer is het vandaag weer ons vertrouwde ontbijtje, yoghurt met granola en een stukje fruit. 

Iets over half negen gaan we met de koffers naar de receptie. Achter de receptie zit een klein hondje in een winkelmandje. Ik denk dat het een Maltezer is. Ruby krijgt van iedereen wat aandacht en het beestje geniet er enorm van. 

Wanneer de koffers geladen zijn en we op de bus zijn gestapt komt de eigenaar van het hotel ons nog een liedje brengen met zijn gitaar...'On the road again'...om ons te bedanken voor het verblijf in zijn hotel. Wanneer we vertrekken staat Manfred nog volop te zwaaien...wij terugzwaaien, maar onze ramen zijn geblindeerd, ik denk niet dat ie het heeft gezien. 

Er is ook nog een dame jarig in de groep...dus dan is het aan ons om een liedje te zingen...pfff, helemaal geen zin in.

We hebben Sun Peaks inmiddels al achter ons gelaten en hebben nog zo'n 320 km af te leggen. Onze tocht gaat nu zuidwaarts, dwars door het hart van de Cariboo Regio, langs rivieren, heldere meren en prachtige groene heuvels en besneeuwde bergen.

Op deze heuvels groeien de bomen vooral op de toppen en lager gelegen bijna geen. Dit komt omdat de regen voornamelijk op de toppen valt en veel minder in de vallei.

We rijden langs de stad Kamloops, het betekent 'where the rivers meets'...hier vloeien namelijk de North en South Thompson River samen om als één rivier verder te stromen. Kamloops is een populaire studentenstad. Thompson River University biedt heel wat mogelijkheden. Ook op sportgebied is Kamloops de place to be. Er zijn altijd veel evenementen (toneel, sport, cultuur) in Kamloops en vandaar de bijnaam ' Canada's Tournament Capital. Kamloops telt ongeveer 90000 inwoners. De grond in Kamloops is echter zeer onstabiel vermits deze voornamelijk uit fijngemalen rots (is als het ware zanderig) bestaat, afkomstig van de gletsjers van de Rocky Mountains. Tot 12000 jaar geleden was het hier één groot meer en werkte de gletsjers van de Rocky Mountains als een soort dam. Het vele gruis van de gletsjers is hier dan in een dikke laag naar de bodem van het meer gezakt. Hier in Kamloops mag er als gevolg van de onstabiele ondergrond niet overal gebouwd worden (het zwembad van de stad was zelfs na vier jaar al weggezakt) en ook wegen kunnen niet overal worden aangelegd. 

Het Kamloops Lake dat we verderop zien liggen is zo' 29 km lang...hier bevinden we ons op 300 meter boven de zeespiegel...een uurtje geleden zaten we nog op 1255 meter boven de zeespiegel in Sun Peaks. Aan het meer maken we een korte stop...het ideale weer om wat foto's te maken want de zon laat zich van haar beste kant zien. Het uitzicht is geweldig om zien. We moeten wel op de paadjes blijven want het zou hier krioelen van de ratelslangen. Het staat ook aangegeven op een waarschuwingsbord op de parking. Sommigen klimmen nog wat hogerop voor een beter zicht op het meer maar nu ik weet heb van die slangen laat ik dat klimmen maar voor wat het is en blijf ik hier veilig op het paadje naar de omgeving kijken.

Na zo'n 20 minuten zetten we onze weg weer verder...het is hier trouwens de enige plaats waar zowel de Canadian Pacific Railway en de Canadian National Railway passeren, elk op een ander spoor...deze twee treinmaatschappijen rijden anders nooit doorheen dezelfde plaats. 

Op een gegeven moment zien we in Cache Creek een reddingsactie met honden...later horen we dat er een zoekactie plaatsvond naar vermiste lichamen, slachtoffers van de overstromingen van de afgelopen dagen. 

Bij Horsting's Farm Market iets verderop kunnen we onze lunch kopen...als het weer zo goed blijft kunnen we deze tijdens een picknick later op de dag verorberen. We nemen in de market wat appels mee, twee saucijzenbroodjes (die de picknickplaats niet heelhuids zullen bereiken, if you know what I mean, en laten een sandwich maken met allerhande groenten. Rondom de market staan allerhande fruitbomen in de bloei...hier bakken ze ter plaatse lekker taarten met het verse fruit van de boomgaard...er worden hier ook veel bloemen verkocht (vandaag is het hier ook Moederdag, bij ons in de provincie Antwerpen vieren we dat pas op 15 augustus). Voordat de bus terug vertrekt kopen we toch nog vlug een cinnamon bun, ziet er namelijk heel lekker uit. 

Het is al ruim 12u15 wanneer we bij Horsting's Farm Market wegrijden, doorheen een geweldig fifty shades of green landschap. 

In Marble Canyon Provincial Park maken we een fotostop aan Pavilion Lake. Het meer kleurt fantastisch blauw en groen. In het meer ligt een piepklein eilandje waarop een huisje staat. Moet wel heel speciaal zijn om hier te wonen. In het meer worden ook wetenschappelijke onderzoeken gedaan onder water ivm organismes (Pavilion Lake Research Project of PLRP). Mannetje vindt hier nog een stuk gewei. Volgens Bob mag je het uit dit park wel meenemen. In de parken van de Rockies zou dit namelijk niet mogen. Hij zou het natuurlijk graag mee naar huis nemen maar dit gaat Bob eerst nog nakijken of dit wel mag worden uitgevoerd. Het is wel een heel mooi stuk gewei.

Iets na 13u rijden we verder naar onze lunchplaats, het wordt een uitzichtpunt over een lager gelegen rivier met zicht op de bergen. Hier zien we terug sneeuw op de hoogste toppen liggen. 

Een uurtje later is het nog eventjes rijden naar onze volgende stop, Lillooet, een welvarend dorpje waar meer dan 30000 gouddelvers ooit hun geluk zochten. We zien bij Lytton hoe twee rivieren samenvloeien, de ene een grauwe kleur (Thompson River), de andere een felblauwe kleur (Fraser River)...erg mooi om zien hoe die blauwe kleur zich een weg baant tussen het water met de grauwe kleur. 

In Lillooet maken we een korte stop...veel is hier niet te zien. Op een pleintje staan wel grote Jade-stenen. De Jade werd destijds hier in Lillooet voor de allereerste keer gevonden, zo'n 6000 jaar geleden. De Jade werd de officiële edelsteen van British Columbia. Lillooet is één van de warmste plaatsen in Canada, het kan hier in de zomer 40°C worden.

Aan Seton Lake Reservoir (een fjordmeer) hebben we ook nog een fotomomentje. Hier zien we hoe vlak naast het water een spoorweg loopt. Spijtig dat de zon het even laat afweten...anders zouden de kleuren van het meer veel spectaculairder zijn geweest.

We vervolgen onze weg en vanaf nu gaat het een heel stuk klimmen en dalen zijn tussen de bergen, langs diepe afgronden, met diverse waarschuwingsborden langs de weg voor de steile afdalingen...met af en toe een fotostop...

Rechts van de bus duikt er plots een babybeer op, een bear cub. De bus zet zich stil om het beertje te kunnen fotograferen. Hij is wat bruinachtig en wanneer ie wandelt zien we dat ie heel erg mankt, echt zo zielig...met beteuterde oogjes kijkt ie naar de bus. Meestal is mama beer vlakbij maar we zien ze niet. Misschien is dit beertje verstoten door z'n mama...zou het misschien aangereden zijn...keek mama beer misschien wel stiekem toe vanop een afstand...ik had het dutske zo mee willen pakken om het te verzorgen...Maar we moeten de natuur z'n gang laten gaan en hopelijk komt little bear er toch weer bovenop en staat hem nog een geweldig leven te wachten in de Canadese wildernis.

Wanneer we de hoogte van 1200m boven zeespiegel bereiken, komen we aan de sneeuwgrens. We stoppen bij een rivier in Parks of the Lower Mainlands. Hierin liggen allemaal boomstammen in het water. Zij werden door een lawine meegesleurd en kwamen zo allemaal in deze rivier terecht. Iets verder zien we nog een sneeuwmassa (er steken zelfs nog bomen uit die de verwoestende lawine met zich heeft meegesleurd) langs het water liggen, vermoedelijk van een recente lawine. Een heel klein grondeekhoorntje wordt ondertussen uitgebreid gefotografeerd. Links van de weg ligt ook nog een enorme massa sneeuw...dat wil zeggen dat ook de weg waarop we nu rijden bedolven lag onder een dik pak sneeuw. 

We zijn net terug onderweg als de bus plots heel hard remt...net voor de bus zijn er enkele rotsblokken naar beneden gevallen. Even wachten is dan aangeraden om te zien of er nog wat naar beneden komt gedonderd. 

Deze weg is de Duffy Lake Road en dit gebied heeft ook een enorme populatie aan zwarte beren. Ongelooflijk hoeveel lawines hier plaatsvinden...overal waar je kijkt zie je wel ergens de gevolgen van een lawine. 

Vlak voor Pemberton, zien we nog een beertje in een grasveld zitten...wel tamelijk veraf, maar het is een beer...deze telt dus mee. 

In Pemberton maken we nog een hele korte stop...het dorpje was tot 1960 enkel per trein te bereiken. Hier zie ik ook weer stenen opgestapeld staan in de vorm van een mannetje. In de souvenirshops zijn ook vaak van die opgestapelde steentjes in de vorm van een mannetje te koop. In Vancouver zagen we hiervan ook een standbeeld staan langs het water. Het is Inukshuk, een oud symbool van de Inuit, traditioneel gebruikt als een wegwijzer, navigatie hulpmiddel, gedenkteken, waarschuwingsteken. Het symboliseert ook gastvrijheid en vriendschap. Letterlijk vertaald is Inukshuk 'lijkend op een mens'.

Normaal gezien hadden we al tegen 16u30 in Whistler gearriveerd maar door alle extra stops die Bob heeft ingelast zal het een heel stuk later worden.

Rond 18u bereiken we het levendige bergdorp Whistler, de grootste wintersportplaats van Canada (Whistler Mountain, 2181m en Blackcomb Mountain 2436m) Het is hier dat de Olympische Winterspelen plaatsvonden in 2010. Ook in Vancouver werden er sporttakken gespeeld tijdens deze spelen. De weg tussen Whistler en Vancouver werd tijdens de spelen voor iedereen afgesloten, enkel degene die iets met de Olympische Spelen te maken had mocht (mits in het bezit van een vergunning) de weg gebruiken. 

In het hotel Crystal Lodge (Whistler of Squamish) zullen we twee nachten verblijven. We blijven nog even op de kamer want een koppel van de groep komt nog tabletjes tegen reisziekte halen. Zij gaan morgen met het watervliegtuigje mee en voor alle zekerheid willen ze toch hun voorzorgen nemen voor luchtziekte. Wanneer ze zijn langsgeweest gaan we in Whistler op zoek naar een supermarkt en die hebben we vlug gevonden. Er gaan weer potjes yoghurt in het winkelmandje voor morgenvroeg en de ochtend daarna (geen chips deze keer...ook geen ander snoep...trots op onszelf). Omdat we morgen een volledige vrije dag hebben in Whistler gaan we nu het dorpje niet verder verkennen. We merken wel op dat het hier best druk is. 

Nadat we onze potjes yoghurt op de kamer hebben weggezet gaan we wat eten. Er is hier ook een Old Spaghetti Factory en dat is ons zo goed bevallen dat we besluiten om hier terug te gaan eten...mannetje kiest weer voor een lasagne, ik voor de spaghetti bolognaise maar deze keer wel de spicy variant. Nog een slaatje erbij...en deze keer ook een dessertje (blijkbaar was er sowieso een ijsje inbegrepen, ook de vorige keer maar dat hebben we toen niet genomen). Mannetje wou een cheesecake, maar dat was er niet meer. Ik bestel een cake met appeltjes overgoten met een warme caramelsaus en een bolletje vanille-ijs dat we dan maar samen delen. Hierbij nog de twee ijsjes die inbegrepen waren en we kunnen er voor de rest van de avond tegen. Die cake was echt om duimen en vingers van af te likken...mmmmm...

Na het eten terug naar de kamer en wat chillen...morgen nog een hele dag om Whistler te verkennen...en de berenstand staat op 12 zwarte beren (9 on the road en 3 op de river safari )...wat een berenchance hebben wij al gehad...bye, bye...