Svolvær-Sortland-Svolvær

Goeiemorgen...gisterenavond ben ik om 23u mijn neus nog eens gaan buitensteken en het noorderlicht stond vrolijk te dansen achter de Geitenberg. Dit vlug op de Whatsapp-groep gezet en niet veel later waren de zusjes Asselman en Leo ook van de partij. Toch altijd leuker dan helemaal alleen in de kou te moeten staan. We kregen nog een mooi spektakel te zien met zelfs weer wat vage roze en blauw in het noorderlicht. De zusjes waren een kwartier eerder al buiten geweest en toen was er bijna geen activiteit te bespeuren. Zo zie je maar dat het een onvoorspelbaar fenomeen blijft, al helpen de noorderlichtapps wel goed om de situatie wat te kunnen inschatten. Mannetje mist hier veel van al dat noorderlichtspektakel...hij heeft geen zin om hiervoor in de koude te gaan staan en daarom ben ik meestal alleen op ‘jacht’...

Tegen 23u45 terug op de kamer en daar heb ik de apps nog wat opgevolgd maar omdat de intensiteit leek af te nemen besloot ik tegen 0u45 toch te gaan slapen.

Het is dan ook nog vroeg voor mij wanneer de iPhone om 7u Balthazar laat weerklinken. We ruiken het verse brood al tot in de kamer...mmmmm...echt zin in ontbijt.

Na het ontbijt hebben we nog even tijd om het wereldwijde web te verkennen en tegen 10u zetten we ons in een warme tenue want vandaag gaan we op bezoek bij een echte Sami-familie, Laila Inga en Arild, op het eiland Hinnøya op de Vesterålen.

Om 10u back on the road again en de omgeving onderweg is weer adembenemend mooi...er is wel meer bewolking dan andere dagen en er wordt sneeuw verwacht tegen vanavond. Maar die wolken maken de uitzichten ook wat mysterieus, vooral wanneer er straaltjes zon en stukjes van de blauwe lucht doorheen piepen...op de bergwanden zie je vaak van die blauwige ijspartijen...het heeft echt iets weg van een ‘Frozen’ decor...

Via de Raftsundet Bridge (met Hurtigruten onderdoor gevaren afgelopen woensdag) bereiken we de Vesterålen.

In één van de vele tunnels staan we plots stil...met een vrachtwagen voor ons met gele zwaailichten. Blijkt dat er van die vrachtwagen een pak isolatie is gevallen en dat ligt vlak naast onze bus. Toch maar eng wanneer je zomaar ineens stilstaat in een tunnel.

Het is al 11u30 wanneer we arriveren in Sortland bij Laila Inga en haar familie...daar aangekomen staat Laila ons op te wachten in Sami-kledij en zien we al meteen de bloederige resten van wat eerst een springlevend rendiertje was...pfff, niet zo fijn om te zien. We wandelen samen een heuvel op naar een houten lavvu (gelijkend op een tipi) waarin al een vuurtje staat te branden. Er hangt wel een brandgeur maar het ruikt anders dan hout en dan zie ik dat er kolen op het vuur liggen. Dat zal die indringende, ietwat zware brandgeur verklaren.

In de lavvu worden we door Laila verwelkomd met een Joik, een traditioneel Sami-lied en dit lied ging over respect voor moeder natuur. We krijgen allemaal een kopje koffie of thee en Laila vertelt over haar leven als Sami-vrouw en over de rendieren. Laila is een grappige dame, heel leuk om haar bezig te zien en horen.

Ik word wel wat misselijk in de lavvu...zou het van die indringende geur zijn?

Dan gaan we met z’n allen de rendieren voederen. Ze komen al met z’n allen aangelopen. Binnen in de wei nemen we wat rendiermos en dit komen ze uit onze handen trekken. Er lopen zo’n 50 rendieren rond van diverse leeftijden en sommigen hebben enorme geweien...voorzichtig zijn is dan ook de boodschap want het gaat er soms ruw aan toe. De poten van rendieren hebben echt nagels zoals die er bij ons uitzien. Vandaag heb ik er speciaal opgelet...andere keren dat we rendieren bezochten is het mij nooit opgevallen maar omdat Laila dit net had verteld wou ik het toch eens zien.

Na het voederen en de nodige foto’s krijgen we in de lavvu nog een lunch...de misselijkheid is er nog steeds...pfff...

Er staat rendiersoep op het menu met brood. Ik besluit toch een beetje te eten...dit neemt de misselijkheid wat weg maar het gaat niet helemaal over. Voor het dessert heeft Laila een chocoladecake gebakken. Het is een hele zachte cake, doet ook wat aan een brownie denken.

Laila zingt als afscheid weer een Joik...deze keer gaat het over een dartelend jong rendierkalfje in de lente...

Daarna nemen we afscheid van Laila (en van haar border collie die vrolijk heen en weer loopt op het erf) en het is ongeveer 14u30 wanneer we terug rijden naar Svolvær op de Lofoten...volgens mijn weerapp zou het ondertussen aan het sneeuwen zijn in Svolvær.

Onderweg weer genieten van de prachtige natuur van de Vesterälen en de Lofoten. Ook genieten van een zeearend die wel heel dichtbij komt gevlogen (mooie witte kop goed zichtbaar)...

De Lofoten is zoals eerder gezegd ook een eilandengroep. De archipel heeft de vorm van de klauw van een lynx en is zo’n 200 km lang. Zowel de Vesterålen als de Lofoten zijn ontstaan door vulkanische uitbarstingen.

Omstreeks 16u arriveren we terug aan het Scandic Svolvær hotel en er is blijkbaar weinig of geen sneeuw gevallen. Ons hotel kijkt trouwens uit op de aanlegkade van de Hurtigruten. Gisterenavond hoorden we vanaf onze kamer een Hurtigruten toeteren en toen we naar de bar gingen om te verzamelen voor het diner zagen we hem komen aanvaren. Onvoorstelbaar hoe vlotjes zo’n kolos manoeuvreert om aan te meren aan de kade.

Terug op de kamer maken we de koffers vliegklaar want morgen vliegen we terug naar Amsterdam...

Iets na 18u30 is het weer aanschuiven aan het buffet voor het diner...onze laatste avond in Noord-Noorwegen...het is weer snel voorbijgevlogen.

De voorspellingen voor het noorderlicht zijn ideaal, moest het helder weer zijn geweest, voorlopig een dik wolkendek en geen (of toch heel miniem) noorderlicht te zien...

We zullen de rest van de avond het wolkendek wat in de gaten houden maar wat nachtrust zou ook niet slecht zijn want we moeten om 5u45 opstaan...heel vroeg dus...voor nu nog even chillen op de kamer en het zal van het wolkendek afhangen of er een ‘early sleep’ inzit of een noorderlichtslaapje...see you...