Harstad-Hurtigruten-Svolvær

Heel vaak wakker geweest afgelopen nacht...en dan tegen 6u moeten opstaan...daar word je echt niet vrolijk van. Maar er staat een lekker ontbijtbuffet op ons te wachten, dat maakt alles weer goed. Er liggen echt hele lekkere koeken bij, hiervan smokkelen we er toch eentje mee naar buiten voor later op de dag...mmmmm...

Om 7u nog de koffers gaan sluiten (vanuit de kamer zien we een Hurtigruten komen aanvaren) en om 7u30 worden we opgehaald door een klein taxibusje. Deze brengt ons naar de aanlegkade van de Hurtigruten niet veel verder. De Hurtigruten die we daarnet zagen varen ligt nu aan de kade. Het is de MS Spitsbergen...dit is niet onze boot...de MS Spitsbergen is eigenlijk ook een soort van ijsbreker omdat ie meer de bevroren wateren doorkruist. In de verte zien we nog een Hurtigruten aankomen. Dit is de onze...de MS Nordnorge...wanneer de MS Spitsbergen afvaart en de MS Nordnorge kruist wordt er vrolijk naar elkaar getoeterd. Leuke herinneringen aan onze Hurtigruten-tocht van vorig jaar. In een mum van tijd is de MS Nordnorge aangemeerd en komen er mensen van boord. Wij krijgen allemaal weer een persoonlijke badge die we steeds moeten laten scannen als we de boot opkomen of verlaten. Onze bagage stockeren we in een bagagelocker en dan kunnen we de MS Nordnorge verkennen. Buiten op dek 5 kunnen we zien hoe de Hurtigruten om 8u30 de haven van Harstad verlaat...heel snel bevinden we ons tussen de eilandjes van de Vesterålen. Je kan hier foto’s blijven maken van de spectaculaire vergezichten aan de fjordenkust. Na de afvaart wil mannetje graag naar de chillruimte op dek 7 waar je vanuit een loungezetel heel de omgeving kan bewonderen vanachter het glas. Ik heb er nog geen vijf minuten gezeten want ik wil toch graag weer naar buiten. Mannetje blijft liever relaxen in z’n loungezetel. Ik geniet buiten op het panoramadek van de prachtige omgeving. Er staan achteraan op de boot ook twee jacuzzi’s te dampen. Moet ook wel geweldig zijn om hierin te zitten met zicht op de fjorden. Het water voelt in ieder geval zalig warm aan...zijn meteen m’n handen ook weer een beetje opgewarmd. Af en toe loop ik even tot bij mannetje maar ik vind het veel aangenamer buiten. Om 10u10 begeef ik me terug op het panoramadek waar medewerkers van Hurtigruten ons uitleg geven over de in 1922 speciaal voor Hurtigruten aangelegde vaargeul. Dit kanaal was nodig om de binnenvaart tussen de eilandengroepen mogelijk te maken. De eerste Hurtigruten die door het kanaal is gevaren is de MS Finnmarken. De kapitein loodst ons op dit moment door dit 5km lange ondiepe Risøyrennakanaal...het is zeven meter diep en de Hurtigruten heeft toch zo’n vijf meter vaardiepte nodig...erg krap dus. De MS Kong Harald is er nog niet zo lang geleden in vastgelopen en heeft zo enkele uren stilgelegen.

Links van de boot zien we het eiland Hinnøya liggen en rechts van de boot het eiland Andøya. Beide eilanden zijn met mekaar verbonden door de 750m lange Andøybridge. Andøya is het meest noordelijke eiland in de Vesterålenarchipel en het tiende grootste eiland van Noorwegen, 489 vierkante km. Hinnøya is het grootste eiland van Noorwegen (uitgezonderd de eilanden die tot Spitsbergen behoren), 2205 vierkante km.

Om 10u45 meert de MS Nordnorge aan in Risøyhamn, een dorp op het eiland Andøya, om dan om 11u weer af te varen. We staan op dat moment buiten aan de voorkant van de boot om de afvaart te kunnen volgen want we moeten ook onder de Andøybridge doorvaren via een 30m brede vaarruimte. Toch wel fascinerend om te zien.

Dek 5 is eigenlijk een wandeldek rondom de hele boot...een dame in sporttenue is er constant rondjes aan het stappen. Ze vertelt ons dat vier zo’n rondjes 1000 stappen zijn en ze wil de 10000 stappen halen. Ze zit aan ronde 9...nog 31 te gaan...

Om 11u30 gaan we een voorstelling bekijken over de geschiedenis van Hurtigruten. Hurtigruten zag het daglicht in Stokmarknes op de Vesterålen en dit jaar bestaan ze 125 jaar. Sinds 1893 is Hurtigruten enorm gegroeid...

Het werd destijds steeds belangrijker een veilige handelsroute tussen de noordelijke en zuidelijke regionen van Noorwegen te zoeken omdat de huidige zeeroute vrij gevaarlijk was. Toen de Noorse regering besloot deze verbinding op te starten, gingen Richard With en zijn vriend Anders Holthe aan het werk en de stoomboot van With, de MS Vesterålen werd in 1893 een feit.

In het begin deed het schip in slechts zeven dagen de afstand tussen Trondheim en Hammerfest, later tussen Bergen en Kirkenes. Richard With noemde deze belangrijke verbinding daarom Hurtigruten (de snelle route). Ook de eerste vakantiegangers vonden het geweldig om zich op deze manier te verplaatsen.

De eerste, wekelijkse, route was in de zomer van Trondheim naar Hammerfest en in de winters tussen Trondheim en Tromsø. Vijftien jaar later werd Bergen de meest zuidelijke haven en werd naar Kirkenes als noordelijk keerpunt gevaren. De route werd uitgebreid tot wat ze nu is, een 12 daagse zeereis. Tijdens dit traject worden, zowel in noordelijke als in zuidelijke richting, 34 havens aangedaan.

Afgelopen zaterdag is de nieuwste MS Roald Amundsen te water gelaten, gemaakt dor Rolls Royce. Het is de bedoeling dat deze hypermoderne hybrid Hurtigruten vanaf oktober 2018 reizen zal maken naar o.a. Patagonië en Chili. De vloot telt nu 16 boten waarvan er twee nog in gebruik moeten worden genomen (dit jaar en volgend jaar). In WOII heeft Hurtigruten trouwens 14 schepen verloren omdat ze vaak werden beschouwd als vijandelijke schepen...maar alles werd terug opgebouwd tot wat Hurtigruten nu is.

De MS Nordnorge (naam is eigenlijk gewoon Noord-Noorwegen) waar wij nu opzitten is van het jaar 1997 en is 123m lang en heeft een capaciteit van 590 passagiers.

Na de voorstelling maken we ons klaar voor een soort van ‘Meet and Greet’ tussen onze boot en twee tourbussen bovenop een brug bij Sortland. We krijgen allemaal Noorse vlaggetje in onze handen gestopt en wanneer we de brug bereiken rijden op dat moment de twee bussen erbovenop. Onze boot toeteren en de bussen ook...en ondertussen wij zwaaien met de vlaggetjes.

In de haven van Sortland meren we om 12u30 aan en daar komen de mensen uit de tourbussen ook aan boord. Sortland is een gemeente gelegen op het eiland Langøya. De brug waar we onderdoor moesten verbindt de eilanden Hinnøya en Langøya met elkaar. Het is de 948m lange Sortlandsbrug die de Sortlandssund (zeestraat) overspant.

We hebben ondertussen terug plaatsgenomen in de loungezetels achter glas in het zonnetje en zien van daaruit hoe we de haven van Sortland verlaten om 13u. Onze prachtige tocht doorheen de Vesterålen gaat verder richting Stokmarknes, waar zich ook het Hurtigruten museum bevindt. Stokmarknes is trouwens een klein plaatsje gelegen in de gemeente Hadsel (het is in feite het administratief centrum van Hadsel) gelegen op het eiland Hadseløya, behorend tot de Vesterålen. Voor de vaargeul in 1922 in dienst ging was deze plaats uitstekend gelegen voor de schepen die langs de Vesterålen kwamen. Om 14u15 meren we aan in de haven van Stokmarknes en hier gaan we toch maar even van boord omdat we hier een uurtje aangemeerd blijven. Even kaartje laten scannen zodat ze weten dat we van boord zijn gegaan. We verlaten de aanlegkade via het havengebouw, dit is de veiligste optie want aan de aanlegkade is het best gevaarlijk omdat er hier heftrucks rondrijden geladen met zelfs grote containers om de Hurtigruten te laden of lossen. Die wil je echt niet boven op je lijf krijgen.

Wie wil kan hier het Hurtigruten museum bezoeken. We lopen er wel langs en zien de MS Finnmarken liggen uit 1956 die nu dienst doet als museumstuk. We lopen een supermarktje binnen om wat koekjes en een drankje te halen. Daarna nog een fotomomentje van de omgeving en dan terug richting de MS Nordnorge omdat we binnen een kwartier terug zullen afvaren. De computer heet ons terug welkom nadat we onze kaartjes laten scannen. Ik heb een enorme honger en besluit in de bistro een wrap met Noorse groentjes te gaan eten, hier nog een warme chocolademelk bij en de honger is gestild. Stipt 15u15 verlaten we de haven van Stokmarknes, nog steeds onder een stralende zon en een strakblauwe hemel, met temperaturen schommelend tussen -5°C en -9°C, al ligt de gevoelstemperatuur wel wat lager volgens mij...

De MS Nordnorge zet koers richting Svolvær...onze slaapplaats voor de komende dagen.

We varen via de 26 km lange Raftsundet richting de Lofoten. Raftsundet is een nauwe zeestraat die de eilanden Hinnøya en Austvågøya van elkaar scheidt. De eilanden worden met elkaar verbonden via de Raftsunderbrug.

We gaan buiten nog even genieten van de spectaculaire bergflanken langs de zeestraat. Wanneer mannetje naar de jacuzzi's (waar trouwens net twee Aziatische meisjes uitkomen) wil gaan kijken moet ie langs een trap naar beneden en plots hoor ik een enorm lawaai op de trap. Wanneer ik kijk zie ik hem er wel op staan maar als ook ik naar beneden ga blijkt dat ie zo'n zeven treden naar beneden is geschoven. Resultaat...pijnlijke schouders en armen...hij wil dan ook weer vlug naar binnen. Ik ga even mee maar omdat de zon nu echt vlug zal ondergaan loop ik toch terug naar buiten om nog enkele foto's te maken want dat speciale licht (roze en blauw) dat nu in de lucht en rond de bergen hangt is toch echt geweldig mooi. Maar dan geeft het fototoestel plots 'low battery' aan. Dan maar terug naar binnen om hem ergens te gaan laden. Overal op de Hurtigruten kan je wel ergens stopcontacten vinden. Hopelijk laadt ie snel bij want om 17u varen we tot bij het Trollfjord...dit fjord is twee km lang en slechts 100 meter breed aan de monding van de Raftsundet. Bij slecht weer zou de Hurtigruten nooit tot bij het fjord varen. Het Trollfjord behoort ook nog steeds tot de Vesterålen.

Tien minuten voor we Trollfjord bereiken ga ik naar de voorkant van de boot op dek 5. Het is er druk...iedereen wil blijkbaar die ene geweldige foto maken van het Trollfjord. En koud dat het daar is door de ijzige wind. Aan de monding vlak voor Trollfjord maakt de Hurtigruten een draai om dan z'n koers verder te zetten naar Svolvær. Gelukkig was de batterij genoeg bijgeladen om Trollfjord op de geheugenkaart te droppen.

Ondertussen is het al goed donker aan het worden en er is ook vrij veel deining...een tweede Domperidone (bij aanvang van de zeereis al eentje ingenomen) is zeker geen overbodige luxe want mijn maag begint al te protesteren.

Tegen 18u30 bereiken we Svolvær...hier moeten we van boord. Eerst de koffers ophalen en dan ons laten uitlezen door de computer. We gaan doorheen het havengebouw en worden daar opgewacht door een taxibusje dat ons naar Hotel Scandic Svolvær brengt. Het hotel is aan de waterkant gelegen en kijkt recht op de aanlegkade van de Hurtigruten. Svolvær is mooi verlicht, zelfs de rekken met stokvis aan de waterkant.

Nu zijn we officieel op de Lofoten, ook een eilandengroep, en Svolvær is de hoofdstad van die Lofoten. Het ligt ook op het eiland Austvågøy waarvan het noordelijke deel tot de Vesterålen behoort en deze zuidoostzijde tot de Lofoten. Het symbool van de stad is de 569 meter hoge Svolværgeita ‘Geitenberg’ met zijn twee opmerkelijke hoorns die slecht 1,5 meter uit elkaar staan. Dit kunnen we morgen misschien nog ontdekken.

Nadat we de sleutel van de kamer hebben gekregen kunnen we ons nog even opfrissen, we kijken ook buiten nog even rond bij het hotel...ziet er wel leuk uit hier.

Tegen 20u kunnen we aan tafel gaan. Deze keer is het een buffet en gelukkig ligt er ook gebakken zalm bij...hebben we allemaal al dagen zin in...

Echt wel goed gegeten en omdat de noorderlichtapp’s voorlopig niet veel goeds voorspellen heb ik met Jantien afgesproken dat we de wekker zullen zetten om de noorderlichtactiviteit te checken vannacht. Wordt misschien nog vervolgd want het noorderlicht is erg onvoorspelbaar. Maar voor nu...slaapwel...