Malangen

Om 7u gaat de wekker...man, man, man...wat een uitzicht op de fjorden met een wondermooie roze gloed boven de bergen. Echt prachtig stuk natuur...heerlijk ontwaken op deze manier...

Om 7u30 schuiven we aan voor een uitgebreid ontbijtbuffet...hier kan je goed de buikjes vullen en ondertussen ook hier genieten van het magische arctische roze en blauwe licht boven de fjorden.

Na het ontbijt gaan we ons extra warm aankleden voor de huskysafari die op het programma staat. Onze thermo’s komen van pas want het is nu -17°C.

Om 9u verzamelen we in de lobby van het hotel en krijgen we nog thermopakken om over onze kleren aan te trekken. Je kan hier vanalles meepakken om je te beschermen tegen de koude...mutsen, handschoenen, balaclava’s, snowboots. Wij trekken enkel het thermopak aan en nemen nog balaclava’s mee. Ook moeten we nog een attest ondertekenen dat we weet hebben van de eventuele gevaren op de huskysafari.

Vanuit het resort is het zo’n tien à vijftien minuutjes wandelen tot de kleinschalige huskyfarm. Jeetje, de weg er naartoe is best wat klimmen en stapten we bij de start nog flink door dan was het op het eind een echt slakkengangetje geworden. We worden direct verwelkomd door het enthousiaste geblaf van de honden. Ze kunnen niet wachten om aan hun tocht te beginnen. Er lopen enkele husky’s rond met sokjes aan de pootjes. Onze groep is opgesplitst voor de safari en deze namiddag gaan er anderen van de groep met de husky’s mee.

Eerst krijgen we nog instructies over hoe de slede te besturen en over de veiligheid.

Mannetje en ik zijn de zesde en laatste slede en deze wordt getrokken door vier honden (dit wordt onze vierde safari met husky’s en dit is de eerste keer dat we er maar vier voor onze slede hebben lopen).

En dan gaat de tocht van start...mannetje achter op de slede en ik erin...de omgeving ligt helemaal onder een wit sneeuwtapijt maar doordat er weinig nieuwe sneeuw is gevallen is het husky-trail eerder een ijsbaan momenteel. Echt ontzettend harde ondergrond en dit is best pittig in het sleetje, regelmatig krijg de slee een flinke klap van de ijzige ondergrond. Amai, dit voelt naar spierpijn morgen...

Omdat de zon staat te stralen aan een felblauwe lucht krijgt het sneeuwlandschap een erg glinsterend effect...wondermooi...ook vliegen er precies van die ijsglitters in het rond. Allemaal heel magisch...

Tijdens het eerste stuk van het trail moeten we dikwijls stoppen omdat er steeds wat misloopt met één van de voorste sledes. Op een gegeven moment besluit slede vier, die wordt bestuurd door iemand van de huskyfarm, slede vijf en ons op een apart traject mee te nemen. Dan gaat het ook ineens een stuk vlotter. Zo vlot dat, wanneer we op een groot bevroren meer komen, mannetje de controle over de slede verliest en ik met slee en al omver ga. Die honden blijven lopen natuurlijk en ik wordt op m’n zij nog meegesleurd in de slede. Maar dan slaagt mannetje er toch in om de slede terug recht te trekken. Oef...weer een ervaring rijker en een pijnlijke plek op m’n bovenarm. En dan weer verder...naar mijn gevoel remt mannetje niet voldoende af bij aankomende bochten want iets verder gaat het weer bijna mis en ontsnap ik nipt opnieuw aan een omkantelende slede en nog iets verder ontsnap ik nipt aan een botsing met een boom. Jeetje...ik lijk Hyacint Boucquet wel...rem, pas op, afstand houden, ...

Even verder op het trail kunnen we eventueel wisselen van plaats maar mannetje blijft toch aan het stuur van de slede...bij de slede voor ons wordt er wel gewisseld. Ik zou het ooit wel eens willen proberen. Ook nog even een fotomomentje en dan weer verder met onze doggies...

Ondertussen krijg ik wel wat last van koude voeten, maar de omgeving blijft wel heel indrukwekkend om te zien...zon, fjord, bergen, sneeuw, blauwe lucht, bevroren boompjes. Regelmatig laten de honden ook iets vallen en dan krijgen we er nog een gratis geurtje bovenop...tja...één van onze honden doet trouwens niets liever dan in de sneeuw te liggen rollebollen wanneer er even gestopt wordt.

Op een gegeven moment voegen we ons terug bij de anderen van de groep en omdat het dan niet meer ver is tot de huskyfarm besluit ik toch om even de slede te besturen. Mannetje moet zich in het sleetje wringen en moet nu mijn ‘deskundige stuurkunsten’ ondergaan. Toch spannend zo’n ding besturen...en als ik volle bak op de rem ga staan trekken die honden zich daar bijna niks van aan en sleuren ze de slede nog even vrolijk mee. Maar goed, ik heb nu toch ook eens achter op zo’n slede gestaan op het trail en de honden laten rennen...

Aangekomen bij de huskyfarm staat er een gezellig vuurtje te branden waar we ons aan kunnen verwarmen. Er is warm bessensap te drinken en we mogen zalmbrochettes en broodjes op het vuur roosteren. Amai, dat smaakt echt heel goed.

Daarna lopen we nog wat rond op de farm tussen de hondjes, maken nog wat foto’s en wandelen dan terug naar Malangen Resort. Vlug die thermopakken uit en dan even chillen in het appartement. Maar dat even chillen worden al snel enkele uurtjes chillen...zalig in het zonnetje achter het glas lekker niks doen en ondertussen een fantastisch uitzicht over het fjord hebben, het is tenslotte vakantie...

Tegen 18u30 schuiven we aan voor het diner en net voor het dessert ga ik toch weer even buiten piepen om te zien of ze hierboven het licht al hebben aangedaan. En ja hoor...daar is het weer in al haar schoonheid. Wel niet zo sterk als gisteren maar toch met het blote oog zichtbaar in zacht groen.

Nog vlug het dessert (macaron met een stukje citroenmerengue-taartje) verorberen en mezelf in noorderlichttenue (= extra warme kledij) hijsen. Ik kan best weer mooie foto’s maken. Af en toe wordt het noorderlicht wat sterker om dan weer af te zwakken. De intensiteit van gisteren zit er niet direct in als ik de noorderlicht-app moet geloven. Na ongeveer een half uurtje buiten schuiven mannetje en ik de grote zetel voor het raam en van hieruit kunnen we perfect de situatie buiten op de voet volgen. Wat een luxe om zo het noorderlicht te observeren. We zetten Taboe van Philippe Geubels op online en zo zijn we vlug weer een uurtje verder. Daarna toch nog eens een frisse neus halen buiten en weer wat noorderlicht meepikken aan de voorkant van ons appartement. Terug binnen is er bijna niks meer te zien van het noorderlicht en dan besluit ik rond 23u maar wat te gaan slapen...vermoedelijk niet aan één stuk door want met het noorderlicht weet je maar nooit...slaapwel...