Saariselkä

Rond de klok van 8u kunnen we weeral aanschuiven aan het ontbijtbuffet. Hier hebben ze bessensoep zoals vorig jaar in Luosto.. .echt heel lekker bij wat granen en yoghurt.
Na het ontbijt gaan we ons in de thermopakken hijsen want er staat een rendiersafari op het programma. 
Om 9u45 verzamelen we aan Lapland Safari's waar we eerst nog een formulier moeten tekenen om aan te geven dat we weet hebben van de eventuele risico's die met de safari's gepaard gaan. 
Enkele busjes brengen ons even later doorheen een mooi winterlandschap naar de plaats van bestemming. We worden opgedeeld in twee groepen. Onze groep mag eerst een half uur in de slede achter een rendier. Er staan zeven rendieren met slede achter elkaar opgesteld en ze zijn allemaal aan elkaar verbonden met een touw zodat er geen enkel rendier kan voorbijsteken (of het hazenpad kan kiezen).  Eerst nog een korte veiligheidsinstructie (want die beesten lopen razendsnel dat parcours af...NOT) en dan wordt er uitgezocht wie bij een bepaald rendier in de slede mag. De rendieren die sledes trekken zijn altijd mannetjes want in deze periode zijn de vrouwtjes zwanger of hebben ze rendierkalfjes. Wij zitten in de voorlaatste slede en krijgen een warm dekentje over onze benen gelegd. 
En dan schieten de 'Rudolph's' in beweging. Alhoewel, schieten is dus overdreven want voorop wandelt iemand en achter die persoon blijven de rendieren aanlopen...aan een wandelsnelheid dus...we kunnen onderweg mooie foto's maken van de rendieren en van het fabelachtige sneeuwlandschap. Het is toch best koud in de slede...vooral de vingers lijken er bijna af te vriezen omdat ik met het maken van de foto's enkel de onderhandschoenen aan kan houden.
Na een half uurtje komen we terug aan op de plaats van vertrek. Nu is het de beurt aan de andere groep. Wij krijgen na de sledetocht een rondleiding in een Sami-dorpje. We zien verschillende tipi's, opslaghuisjes, huisje dat dienst doet als diepvriezer en we kunnen ook nog met de lasso werpen. 
Omdat er vele personen van de groep koude handen hebben raadt de plaatselijke gids ons aan om de armen wat opzij te doen en de schouders op en neer te bewegen. Een soort van pinguïnmove...erg grappig om te zien, maar het helpt echt heel goed tegen de koude handen. Deze tip kreeg ik eerder deze week ook al op het Inari-meer van Annemiek.
Na de rondleiding verzamelen we samen met de andere groep in een grote,  gezellige kota waar in het midden het haardvuur brandt...zalig...We krijgen er koffie of warm bessensap met een kaneelkoekje aangeboden. Mmmm, dat bessensap is echt lekker...in de kota kunnen we ook nog gebruiksvoorwerpen en kledij van de Sami bekijken. Voor we terug naar het hotel worden gebracht krijgen we nog een rendierrijbewijs dat geldig is voor vijf jaar. Het vorige van twee jaar geleden was bijna vervallen (bleef maar twee jaar geldig)...we moesten dus wel opnieuw naar Lapland om het te verlengen...maar ik hoop wel sneller terug te gaan (geen vijf jaar wachten) om het te verlengen...rendieren verliezen trouwens elk jaar hun gewei (momenteel de periode) en dit gewei groeit ieder jaar terug aan met exact dezelfde structuur en vorm zoals het jaar daarvoor...net zoals een vingerafdruk bij de mens is dit gewei voor elk rendier dus iets unieks…toch leuk om te weten…
Terug aangekomen in het hotel gaan we ons snel verlossen van die thermopakken, die overigens helemaal vol rendierhaar hangen van op het rendiervelletje te zitten dat in de slede lag. 
Daarna besluiten we naar een supermarktje te wandelen om nog wat te halen om te eten. Onderweg zien we nog een brandweerwagen met zwaailichten staan maar als er al iets gaande was dan was het nu wel onder controle want er was verder niet veel te zien. Ook loeren we nog even binnen bij het huisje van de kerstman.
In de winkel pakken we vlug wat lekkers mee (lees chips en chocolade) en gaan we nog een souvenirwinkeltje binnen om er even snel terug buiten te zijn.
Terug in het hotel aangekomen snel wat briochebrood eten dat gevuld is met bosbessen en pudding. Smaakt wel, maar wat is het een opgave om hier deftig van te eten…wat een kliederboel…
Nog ff relaxen en eigenlijk was het de bedoeling om nog naar de skipiste te wandelen maar mannetje is al in slaap gevallen en ik heb eigenlijk ook geen zin meer om nog op stap te gaan. Ik besluit maar een douche te nemen en zo is het vlug 19u en kunnen we weer aan tafel...weer lekker gegeten en wat ook goed is, er is geen bewolking. De waarden van de ACE-satelliet zijn regelmatig gunstig en we spreken weer af om tussen 20u45 en 21u (dik ingeduffeld, want momenteel -14°C) weer te vertrekken naar de hut 'Aurora'. Op het eerste gezicht ziet het er bij Aurora naar uit dat het niks zal worden. De meesten van het groepje besluiten om ergens anders naartoe te wandelen. Wij blijven met vijf van de oorspronkelijke groep achter bij Aurora...er zijn ook nog andere noorderlichtspotters daar bij de hut. Volgens de noorderlichtapps zit het er toch aan te komen en mijn gevoel zegt dit ook. En dan plots is het er...heel voorzichtig komt het piepen...om dan veel heviger te worden. Wow...de mensen die het hier voor het eerst zien worden gek...dit is geweldig om mee te maken. Soms zwakt het plots af en dan hebben we tussendoor wat tijd om ons te warmen aan de houtkachel in de hut (mannetje legt er regelmatig een blokje hout bij). De ACE-satelliet blijft gunstige waarden weergeven. Regelmatig gaan we terug naar buiten en eigenlijk is het noorderlicht bijna constant aanwezig aan de heldere sterrenhemel. Ook zien we het een paar keer dansen met buiten de groene kleur ook af en toe het rode er weer in. Er worden massaal veel foto's genomen. En zo gaat het de hele avond door...mannetje wil rond 23u30 graag terug naar het hotel. Ik twijfel nog maar besluit toch om mee te gaan. Één iemand van de groep blijft nog bij de hut. Ergens had ik ook graag gebleven want je weet maar nooit wat er nog gaat komen...dit is zóóóóó verslavend...
Wanneer we terug op het wandelpad zijn op weg naar het hotel zien we dat er wel bewolking op komt zetten, dat sust mijn gemoed een beetje want dat betekent meestal dat het spektakel niet lang meer zichtbaar zal zijn.
Wanneer we bijna aan het hotel zijn komen we nog één van de koppels tegen die daarstraks besloten om wat verder te gaan wandelen. Die hadden dus helemaal niks gezien daarstraks. Zij waren nu pas uit bed gebeld door het hotel met de melding dat er noorderlicht was (terwijl het al enkele uren bezig was). Tja, het noorderlicht is onvoorspelbaar en je moet gewoon geduld hebben en erin blijven geloven (en de waarden van de ACE-satelliet goed blijven opvolgen). Dat koppel ging misschien nog wel naar hut Aurora wandelen. Dan hoor ik morgen wel of er nog veel spektakel te zien was. Eerder op de avond toen we besloten om te gaan noorderlichtjagen liet de gids nog vallen dat het er toch niet echt in zat, dat de kansen bijzonder klein waren....maar wat ben ik blij dat ik erin ben blijven geloven. Heb ik toch nog beetje het gevoel dat ik met m'n gezeur over de waarden niet ben afgegaan als een gieter...vanavond hebben we er een mooie 5 op 7 van kunnen maken...dank je wel moeder natuur...respect...