Krk (Kroatië)-Slovenië-Oostenrijk

Early morning...again...om 6u25 gaat de wekker...ontzettend slecht geslapen. In het hotel was een trouwerij en die hebben de boel goed op stelten gezet...daarbij nog eens opgeschrikt door luide knallen van vuurwerk (hoop ik toch dat het vuurwerk was). 

Vandaag begint onze terugreis met tussenstops in Slovenië en Oostenrijk. Eerst de laatste spulletjes die nog in de kamer rondslingeren de koffers inproppen en dan met de koffers richting ontbijtzaal. 

Bij het ontbijt merken we op dat de plaatsen aan onze tafel van een ouder koppel uit onze groep lang leeg blijven. Iemand van onze tafel gaat toch eens even checken. Blijkt dat de dame al enkele keren is gevallen en dat ze helemaal verward is. De man heeft er een uur over gedaan om haar iets of wat deftig aan te kleden. Ze moet ondersteund worden en ze weet haar naam en geboortedatum niet meer, ook heeft ze een zwakke pols. Deze signalen wijzen allemaal op een beroerte. In het verleden heeft deze dame blijkbaar al eens een hersenbloeding gehad. Mannetje en de brandweerman/ambulancier uit Wuustwezel vinden het onverantwoord om haar verder te laten reizen. Maar de man van de dame ziet het niet zitten om hier in Kroatië alleen achter te blijven. Hij wordt hier enorm emotioneel van...ocharme toch. Na lang overleg besluit de gids om toch de rit naar Postojna in Slovenië te riskeren. Hopelijk is dit niet een voorbode voor een zware hersenbloeding. 

Mannetje heeft ondertussen al afscheid genomen van de hotelkatjes (twee zwarte poesjes en één wit gevlekte kater). Ze kennen hem al heel goed want hij smokkelde wel eens wat vlees voor hen mee uit het restaurant. De eerste avond lag er ook een klein kitten met de oogjes nog dicht. Zo zielig...geen mama-kat in de buurt. Het personeel had er wel wat melk bijgezet maar of dit kleine hummeltje het gered heeft zullen we nooit weten...ik betwijfel het...

Iets na 8u30, een half uur later dan voorzien, vertrekt de bus en nemen we afscheid van hotel Malin in Malinska. Geen slecht hotel maar we hebben al betere gehad. Het eten was wat ééntonig en de kamer kon wel een renovatie gebruiken. Gisteren had ik zelfs de douchedeur plots in mijn handen. Die hangt er nu wat zus en zo terug aan. 

Het is al goed warm zo vroeg in de ochtend en onderweg kunnen we nog een laatste blik werpen op Krk. Op de luchthaven van Rijeka (ligt op Krk en niet op het vasteland) is het drukker dan anders. Er staan nu enkele vliegtuigen gestationeerd en er is er net één opgestegen. Andere keren dat we hier passeerden stond er geen of maar één vliegtuig.

Vanop de Krčki Most (Titobrug) werpen we nog een laatste blik op het eiland Krk (otoc Krk) en gaat onze route verder over het vasteland van Kroatië.

Op de auto’s zie je hier overal HR staan (zoals BE bij ons in België). Je zou verwachten dat er CR zou moeten staan maar deze landcode was destijds al uitgegeven aan Costa Rica. Vandaar dat ze de eerste twee letters van de Kroatische naam van Kroatië hebben genomen, Hrvatska. 

Omstreek 9u30 zijn we al aan de Kroatische grens...geen controle hier, dit gaat vlotjes...dan weer stukje niemandsland en aan de grensovergang naar Slovenië krijgen we toch een controle. Marita had al gemeld dat er een zieke aan boord is en dat we best niet te lang worden opgehouden. Een agent komt de bus op en controleert onze paspoorten. Alles in orde en zo laten we Kroatië achter ons...dovidenja, Hrvatska...tot ziens, Kroatië...we kunnen Slovenië inrijden...zdravo Slovenija...hallo, Slovenië...

We rijden richting Postojna waar we de grootste karstgrot van Slovenië gaan bezoeken. Met een lengte van 20570m (5,3km van de grotten zijn publiek toegankelijk) is het de langste grot van Slovenië en de op één na grootste druipsteengrot ter wereld. De grotten werden gevormd door de rivier Pivka. In 1819 werden de miljoenen jaren oude grotten voor het publiek geopend.

Daar aangekomen zien we dat de toestand van de zieke dame nog verergerd is. Haar linkerkant vertoont nu wel degelijk uitvalsverschijnselen. De ziekenwagen is op komst naar de parking bij de grotten. Gelukkig heeft haar man de zoon kunnen bereiken en deze heeft onmiddellijk een vlucht geboekt en zal vanavond in Ljubljana landen. Zo erg voor dat koppeltje...hij vertelde nog dat hij normaal deze vakantie niet meer had willen doen omdat het wat zwaar werd maar dat z’n vrouwtje nog graag naar Kroatië ging. Zo spijtig dat die laatste reis dan op deze manier moet eindigen. 

Wij wandelen ondertussen naar de ingang van de grotten en rijden per treintje ongeveer 2 km de grot in...wat we onderweg te zien krijgen is al heel indrukwekkend, dus dat belooft...na de treinrit verzamelen we bij een plaatselijke Engelstalige gids en deze zal ons begeleiden voor een 1.5 km lange wandeling doorheen de grotten. Er is een rijkdom aan druipstenen te zien, in alle kleuren en vormen. 

We klimmen op de grote berg, het hoogste punt in de grot. Er zijn twee regels in de grotten...geen flits gebruiken omdat de rotsen dan algengroei gaan vertonen door het licht en de druipstenen niet aanraken. Hiervan worden ze zwart en zo wordt de natuurlijke groei van de stenen verstoord. Maar zoiets mag je 1000 keer zeggen tegen mensen (mens’dom’)...dan zijn er nog die met hun verschrikkelijke flitsen de druipstenen belagen en die met hun handen de stenen zitten te betasten....tja, do I need to say more? 

Op een gegeven moment wordt plots al het licht in de grot gedoofd en staan we enkele momenten in het duister. Maar geen paniek, dit wordt bij elke rondleiding gedaan om de grot ook eens in het donker te beleven.

We wandelen verder door de spaghettikamer waarin de stalagtieten op spaghettisliertjes lijken...vervolgens door de witte kamer en de rode kamer. De gids vertelt ons ook dat je veilig bent in de grotten wanneer er een aardbeving zou plaatsvinden…wil het toch niet meemaken.

Verder zien we nog het symbool van de grot...een rode en witte stalagmiet die bijna met elkaar zijn vergroeid. 

Naar het einde toe van de wandeling zien we nog een aquarium waarin er zeven volwassen grotsalamanders zitten of grotolmen. Het is een witachtig diertje, gelijkend op een slang met vier pootjes. Het is ook blind (hoeft dan ook niks te zien in de grot) en ze leven hier in de grotten. Het diertje is heel bijzonder en staat afgebeeld in het stadssymbool van Postojna en op de stadszegel. Bij het aquarium staat ook duidelijk te lezen dat men geen flits mag gebruiken omdat het licht hun gezondheid schade toebrengt en hun functioneren verstoord. Wat denk je dat sommigen dan doen omdat ze vinden dat ze die beestjes niet genoeg kunnen zien? Toch gewoon even met de zaklamp van hun smartphone erop schijnen...onvoorstelbaar, echt geen respect...

Op weg naar het treintje lopen we nog door een ruimte dat ook dienst doet als concertzaal.

Omstreeks 12u30 sporen we de grot weer uit met het treintje.

Na ons grotbezoekje kunnen we meteen met de voetjes onder tafel voor een 3-gangenmenu. Nadien hebben we nog een uurtje vrije tijd...vlaggetje en magneet van Slovenië gaan met ons mee naar België.

Aan de bus sta ik nog even van het zonnetje te genieten en word ik bijna aangereden door een auto. Ik stond helemaal niet in de weg, enorm veel ruimte rondom de auto...hij was me trouwens even voordien al voorbijgereden...en toch slaagt die sukkel er in om mij bij het parkeren bijna te raken. Die heeft zijn rijbewijs destijds ook ergens bijgekregen denk ik.

Wanneer we om 14u30 vertrekken krijgen we een update van de toestand van de zieke dame. Ze is afgevoerd met de ziekenwagen naar Ljubljana en de man moest met een taxi achterna rijden. Er werd ook een hotel geregeld voor hem in Ljubljana. Normaal zou de dame momenteel op de operatietafel liggen. Hopelijk loopt dit alles goed af. Gelukkig is de zoon van hen onderweg...heeft de man daar straks toch extra steun van...

En wat de verzekering betreft zal het koppel ook op beide oren kunnen slapen...hun zoon is een grote man bij Baloise verzekeringen. 

Stilletjesaan zien we op onze weg de meer ruigere bergen opdoemen...de Karawanken lonken al naar ons...mooi...

Tegen 16u bereiken we de Karawankentunnel en wordt onze bus eerst weer gescand...via deze tunnel rijden we immers Oostenrijk weer binnen.

In Villach zien we Burg Landskron schitteren in de zon en valt ons oog op twee parapente’s die rondcirkelen bij de berg Gerlitzen. 

Net voorbij Villach moeten we aan de kant van de politie...blijkbaar hebben ze een mankement vastgesteld aan een achterwiel. Ze gaan ons voorrijden tot in Feistritz waar het euvel hersteld zal moeten worden. Dat is wel even terugrijden maar daar kunnen we ineens een ‘strek-maar-even-je-benen-momentje’ inlassen. Op de busparking staan enkele personenauto’s geparkeerd en de politie gooit ze meteen de bon op...

Onze bus is een ander verhaal...blijkbaar worden de wieldoppen hydraulisch vastgedraaid en het wiel is manueel dan ook niet los te krijgen. Er moet een wegenhulp worden opgeroepen. Wij ondertussen wat keuvelen op een terras in de zon. Maar op den duur begint dat ook te vervelen en begint iedereen wat rond te wandelen en op de parking rond te hangen. Uiteindelijk is er een vriendelijk Servische chauffeur die een fantastisch toestelletje bij zich heeft waarmee ze het wiel loskrijgen en kunnen vervangen. De wegenhulp wordt geannuleerd maar het heeft toch nog een hele tijd geduurd vooraleer het nieuwe wiel erop zat. 

Op weg naar ons hotel moeten we nog door de Katschbergtunnel en verlaten we Karinthië (remember de wapenschilden in de tunnel?)...in Salzburgerland nog door de Tauerntunnel en met heel wat vertraging bereiken we om 19u55 hotel Wieseneck in Flachau, waar we ook de eerste nacht hebben gelogeerd...toch anderhalf uur later dan voorzien.

Snel aan tafel voor een lekker 3-gangenmenu en daarna naar ons appartementje.

Morgen nog een lange reisdag...terug naar mijn hondje...ook heel blij om...slaapwel...