Walvisspotten

Walvisspotten vandaag...we moesten dan ook vroeger dan normaal het bed uit want om 8u staat het vertrek gepland.

We nemen onze spullen alvast mee naar het ontbijt...hoeven we niet meer terug naar de kamer.

De Azoren zouden trouwens één van de beste plekken ter wereld zijn om walvissen en dolfijnen te spotten, het hoogtepunt om ze te zien ligt tussen april en oktober. Men vindt hier 27 (van de 80 bestaande) walvissoorten terug en dat is best veel. Dit heeft onder andere te maken met het voedzame water en de ligging van de Azoren. Boten rondom de Azoren krijgen ook aanwijzingen van spotters die aan land staan bij uitkijkposten. Bij vermoeden van een walvis geven ze de GPS coördinaten door aan de boten van de Whale Watching Tours. Op deze manier beïnvloeden ze de leefruimte van de walvissen niet met storende signalen. Deze wijze van walvissen spotten vanop het land is al eeuwenoud, alleen werden de walvissen vroeger gespot voor de jacht...gelukkig is het nu enkel bedoeld om ze vanop een gepaste afstand te kunnen bewonderen.

Om 8u komt iemand van Picos de Aventura ons ophalen in de lobby van het hotel en wandelen we in een half uur naar de haven waar we straks met een catamaran het water opgaan. Ik ben alvast gewapend met Domperidon tegen zeeziekte...je weet maar nooit want de IJsland-ervaring ligt nog vers in het geheugen (daar heb ik mijn ontbijt al eens achtergelaten in het woelige water).

Ter plaatse mogen we meteen de boot op en krijgen we eerst een veiligheidsbriefing, info over de regelgeving aangaande natuurbehoud en nog een uitleg over de soorten walvissen die hier voorkomen. Ook moeten we een verklaring tekenen in verband met de mogelijke gevaren van deze tocht.

Ondertussen is de catamaran al aan het varen en verlaten we de haven...er was gezegd dat het een kalme zee zou zijn maar de boot gaat al flink heen en weer. Ik sta dan ook al vlug op het achtersteven in de wind. Ik heb wel een pilletje ingenomen voor vertrek maar ik vermoed dat mijn ogen en evenwichtsorgaan straks niet meer goed zullen samenwerken, dat is wat mijn buikgevoel me in ieder geval probeert te vertellen, letterlijk en figuurlijk...

Maar voorlopig probeer ik vooral het eiland goed in de gaten te houden om het ziek worden voor te blijven en ga ik zelfs ook even naar het bovendek. Wanneer we op volle zee zijn spotten we een grote groep dolfijnen, echt tientallen bij elkaar. De diertjes amuseren zich dat het een lieve lust is. Ze springen voor de boot uit en als we wat snelheid maken beginnen ze als een gek mee te zwemmen, het lijkt wel of ze ons uit willen uitdagen om een snelheidswedstrijdje te doen. Dit is echt heel fijn om te zien...het dolfijnenspotten is dubbel en dik geslaagd, hopelijk zijn de foto’s dat ook want foto’s maken van duikende en springende dolfijnen valt niet mee.

Na een tijdje verlaten we het gebied met de dolfijnen omdat er nog meerdere boten in dit gebied zijn komen aanvaren. Wij lagen er eerst en dan moet onze boot ook als eerste weer weg. 

Nu op weg naar die walvis, best een flinke boottocht voor de boeg...maar nee hoor, die laat zich niet zien. De boot gaat best hevig heen en weer en er zijn al enkele personen van onze groep ziek geworden. Op het bovendek voel ik me wat ongemakkelijk worden en daarom besluit ik om terug benedendeks te gaan staan. Maar omdat de boot zo wiebelt valt het niet mee om te stappen en ik word dan ook met mijn knie tamelijk hard tegen een zitbank geduwd, best pijnlijk.  En spijtig genoeg zet de zeeziekte zich toch door, ondanks de medicatie, en kan ik mijn ontbijt weer maar eens een keer achterlaten, meer dan genoeg plastic zakjes ter beschikking aan boord. Wat een rotgevoel is dat toch...dit gaan nog lange uren worden. We spotten nog wat dolfijnen maar meer dan even een glimp opvangen van de diertjes zit er voor mij niet meer in. 

We horen al van de bemanning dat er in de buurt geen walvissen te bespeuren zijn en het klinkt als muziek in mijn oren wanneer ze komen zeggen dat we terug naar de haven zullen varen. Het is toch nog een tijdje afzien want we zijn een heel eind de oceaan opgegaan...

Omstreeks 11u45 kunnen we gelukkig weer van boord. Als je me nu vraagt of ik ooit nog een keer zal gaan walvisspotten dan ga ik je het antwoord schuldig moeten blijven. Je weet maar nooit...de drang om van heel dichtbij walvissen te zien in hun natuurlijke habitat zal me vermoedelijk blijven uitdagen.

Na de boottocht gaan we in groep naar restaurant São Pedro waar we onze lunch voorgeschoteld krijgen...en ondanks de zeeziekte van daarstraks smaakt het me toch.

Na de lunch gaan mannetje en ik nog wat door de straatjes van Ponta Delgada kuieren en duiken we ook wat winkeltjes met snuisterijen binnen. Magneten en vlaggetjes zijn ons doel.

Al vlug hebben we de vlag van Portugal (rood-groen met wapenschild en het gele armillarium) in ons bezit en niet veel later ook een magneetje. Maar we moeten zeker de blauw-witte vlag van de Azoren nog ergens zien te vinden. Ze komt overeen met de vlag van Portugal die van 1830 tot 1910 werd gebruikt.  Alleen stond er op de historische vlag van Portugal het nationale wapen...op de vlag van de Azoren staat hier de havik en staat het nationale wapen linksboven. 

De naam van de eilandengroep komt van het Portugese woord ‘acor’ hetgeen havik betekent. Men dacht destijds dat er veel haviken op de eilanden leefden maar in feite waren deze vogels een lokale ondersoort van de buizerd. De vogel op de vlag van de Azoren handhaaft deze historische vergissing en dient als symbool van de eilandengroep. De negen sterren boven de havik staan uiteraard voor de negen eilanden. Naar het oosten liggen de eilanden Santa Maria en São Miguel, op deze laatste brengen we nu onze vakantie door. São Miguel is met zijn hete thermale bronnen, vulkanische meren, stomende geisers en diepe groene valleien soms wel een verloren wereld. Zustereiland Santa Maria biedt een vriendelijker en kalmer landschap. De centrale groep van de Azoren bestaat uit vijf eilanden...Pico (met de gelijknamige majestueuze vulkanische piek van 2350 meter), Terceira, Faial (met een kosmopolitische smaak), São Jorge en Graciosa. Meer naar het westen liggen Flores en Corvo...ver en wild, vroeger het favoriete stekje van piraten en avonturiers. Vooral Corvo zou paradijselijk zijn...en ik heb gelezen dat de enige politieagent van het eiland er bijna alleen maar voor moet zorgen dat slapende honden er niet onder één van de twee bestaande taxi’s op het eiland geraken.

Uiteindelijk vinden we ook de Azoriaanse vlag en nog enkele leuke magneetjes...missie vlag en magneet voor deze vakantie geslaagd. Straks toch weer twee leuke vlaggen erbij in onze vlaggenbokaal. 

Het is echt broeierig warm en het bootavontuur heeft me toch wat energie gekost. We besluiten om terug richting hotel te stappen om wat te gaan relaxen. 

Na een verkwikkende douche kunnen we ons weer aan tafel zetten voor het avondmaal. Ditmaal staan er bij het dessert van die lekkere pastéis de nata, een Portugees taartje gevuld met pudding...mmmmm, keek ik al heel de week naar uit.

Na het eten stappen we nog even naar het centrum van Ponta Delgada. De stadspoort en hoofdkerk zijn mooi verlicht en op het plein aan de stadspoort is een orkestje aan het spelen, met herkenbare muziek...het centrum leeft echt ‘s avonds, er hangt een leuke vibe en het is er dan ook best druk.

Na een uurtje sfeer opsnuiven keren we terug naar het hotel en daar kunnen we nog een programma meepikken op de iPad. 

Morgen terug de natuur in...daaaaaaag...