Sneeuwscootersafari

Hyvää huomenta of goeiemorgen...nieuwe werkweek maar voor ons nog een hele week Fins Lapland in het vooruitzicht...wekker gezet om 7u (is dan ook vakantie, hé). Best goed geslapen hier middenin de dikbesneeuwde sparrenbossen. Gisterenavond m’n neus nog eens gaan buitensteken maar het was nog steeds flink bewolkt en zo heeft dag één ons geen groen avontuur bezorgd. De kans is hier ook wel wat kleiner op deze locatie omdat we nu in het meest zuidelijke punt van Fins Lapland zitten. Maar we wilden deze vakantie voluit voor het winterwonderlandgevoel gaan met de nodige portie sneeuw. En dit is absoluut al helemaal geslaagd. Het noorderlicht zou uiteraard de kers op de taart zijn...misschien nog één van de volgende avonden/nachten.

We hijsen ons na het wasje en plasje in onze skibroek, pakken alle spullen al mee voor de sneeuwscooterintroductie en met onze lieftallige reisgenoten zetten we ons iets voor 8u klaar aan de halte voor de shuttlebus (vlakbij onze blokhut, lekker makkelijk). Stipt om 8u komt de bus aangereden. Nog wat volk oppikken aan de receptie en dan richting Romekievari. Bij de stop aan de receptie zagen we dat ze hier bij -11 graden toch met veel moed aan het nieuwe hotel aan het werken zijn...geen weerverlet voor deze bikkels. 

Er staat ons in het restaurant een heerlijk ontbijtbuffet te wachten en met een rijkelijke keuze uit granen, besjes, yoghurt, eitjes, warme chocolademelk, Finse ontbijtkoeken en nog veel meer nestelen we ons met een goed gevuld bordje bij het knisperende haardvuur. Zalig gewoon...

Na het ontbijt duiken we nog snel het plaatselijk winkeltje binnen dat wat souvenirs, winterkledij en wat levensmiddelen verkoopt en ook nog voorzien is van een gezellig koffiehoekje. 

Om 9u15 stappen we de shuttlebus weer op. We hebben nog wat tijd over voor de introductiesafari begint en we gaan dan ook nog even terug naar onze blokhut. 

Vervolgens doen we de steile klim (amai...conditie wordt danig op de proef gesteld) de heuvel op want we moeten verzamelen voor de receptie.

Eerst moeten we onze thermopakken ophalen, ook nog snowboots en extra wollen sokken. Een helm is voor de sneeuwscooters ook een must. Het is puffen bij het aantrekken van die thermopakken...content om daarna buiten wat te kunnen afkoelen. 

Bij de sneeuwscooters (er staan 7 scooters voor ons klaar) krijgen we eerst instructies over de veiligheid, over verzekeringskwesties in geval van schade, over de werking van de sneeuwscooter (en hoe je zelf moet meebewegen tijdens het rijden) en nog over de gebaren die we moeten laten zien met onze armen en handen om elkaar iets duidelijk te maken, zoals stoppen, vertrekken en weg over te steken. We hebben het ooit al wel eens gedaan maar toch is het interessant om alles weer eens op te frissen. 

Na de nodige know how mogen we een scooter uitkiezen en wij gaan voor de laatste in de rij. Mannetje kruipt als eerste achter het stuur van de sneeuwscooter. Één voor één komen de brullende PK-monsters op gang. Omdat we al boven op de heuvel zitten is het eerste stuk van de tocht bergafwaarts dwars doorheen de met pakken sneeuw beladen bomen, sommige bomen zijn gewoon omgebogen tot de grond door het flinke gewicht aan sneeuw dat ze moeten dragen...het zijn stuk voor stuk snowghosts...hoe magisch is dit, mooier kan echt niet. Dit is gewoon picture perfect. Spijtig genoeg is het niet echt mogelijk om foto’s te maken want achterop de sneeuwscooter moet je ook goed geconcentreerd blijven en zeker goed vasthouden. De scooter zoekt zichzelf een weg door de sneeuw met de ski's en dit gaat nog al eens een keer gepaard met wat heen en weer slippen. Echt hoge snelheden halen is met het vele bochtenwerk niet mogelijk. Even wordt er gestopt om aan iedereen te vragen of alles in orde is tijdens het scooteren. Voor ons zit een Nederlands koppeltje met het meisje aan het stuur en tijdens het eerste stuk hadden we de indruk dat ze wat onzeker was. We zijn dan ook nog maar net terug op pad na onze stop wanneer we hun scooter plots de diepe sneeuw zien ingaan bij een bocht met hoogteverschil...hij kantelt helemaal om. Het koppeltje ligt met beide benen onder de scooter. Mannetje snelt meteen ter hulp door de scooter wat omhoog te trekken. Gelukkig kunnen ze beide hun benen eronderuit halen...ze komen er met de schrik vanaf. De beide mannen proberen de scooter terug recht te krijgen maar dit lukt niet...ze hebben de hulp van de vrouwtjes nodig en met ons vieren lukt het wel. Het scherm zit wel los maar wat schade betreft valt het goed mee. Vermits wij de laatste twee scooters in de rij waren moeten we even wachten tot gids Remco tot bij ons is. We hadden misschien wel verder kunnen rijden maar hoe konden wij weten waar de rest was afgedraaid of was verder gereden. Van de scooter wordt door de gids eerst nog een foto gemaakt voor de verzekering...ook al staat ie al terug recht. Aan het scherm zou iets zijn afgebroken maar dit was volgens Remco niet zo erg.

We kunnen weer verder en bij het Nederlandse koppeltje neemt de mannelijke helft nu plaats achter het stuur. 

Op een gegeven moment stoppen we bij het wisselpunt...passagiers die willen kunnen nu de scooter besturen. Ik heb het nog nooit gedaan en besluit na een beetje twijfelen om het toch eens te proberen. En het gaat best goed...echt heel leuk. Wanneer je zelf bestuurt heb je ook minder last van de schokken omdat je alles beter op je af ziet komen. Op de vlakke rechte stukken kan je al eens meer gas geven maar je moet echt wel goed gefocust blijven. 

Wanneer we terug tussen de bossen rijden zien we dat de derde laatste scooter plots wegzakt en kantelt...diep in de sneeuw links van het scootertraject. Blijkbaar vrienden van het koppeltje voor ons. En weer schiet mannetje ter hulp maar deze scooter zit zo diep in de sneeuw dat deze heffen geen enkele zin heeft. Er zit niks anders op dan weer op de gids te wachten. Eerst neemt ie weer wat foto’s van de scooter en dan gaan hij en mannetje de sneeuw rond de machine weggraven zodat hij meer bloot komt te liggen. Vervolgens, met nog wat extra mankracht, wordt ie weer wat rechtgetrokken en om hem helemaal weer op het traject te krijgen trekt Remco hem met zijn scooter eruit met behulp van een touw. Mannetje moet terwijl wel gas bijgeven met de bewuste scooter en op die manier staat het PK-beest weer netjes op zijn plek. 

Vervolgens gaat de rit verder...ik blijf nog aan het stuur. 

We zitten hier vlakbij het hotel en dit betekent dat we de heuvel weer op moeten. Maar ook dat lukt prima...dubbel en dik genieten hier in dit sprookjesachtige maagdelijk witte landschap. 

Na het stationeren van de sneeuwscooters nog vlug de helm weer afgeven...thermopakken en snowboots kunnen mee naar onze blokhut want die hebben we nog nodig deze week. Dit was een fijne sneeuwscooterintroductie van ongeveer 6 km, een opwarmertje voor straks.

Ondertussen is het al 12u30 en gaan we snel wat koek en fruit eten in onze bungalows vergezeld van een warm drankje. 

Om 14u staan we terug in thermo-outfit voor de receptie (na wederom een uitputtende ploeterklim door de sneeuw) want dan staat er ons de wildernis sneeuwscootersafari te wachten. 

Weer gaan we de helmen oppikken, en krijgen we een briefing over het reilen en zeilen van de sneeuwscooter. We hebben nu twee andere gidsen waarbij er één voorop rijdt en één achteraan. Ook nu zijn er weer zeven scooters voorzien en nemen mannetje en ik de laatste scooter. 

En weg zijn we, mannetje aan het stuur...eerst weer downhill langs de bizarre boomfiguren gevormd door de dikke pakken sneeuw. Ondertussen schijnt de zon ook meer en dit maakt het feeërieke plaatje helemaal compleet...zo indrukwekkend mooi. 

Deze tocht duurt langer en is ook vaak heel hobbelig...spieren en gewrichten worden flink op de proef gesteld. Ook op de bevroren meren is het parcours niet echt vlak. Het tempo ligt ook wat hoger dan deze voormiddag en af en toe wordt er een scooter tussenuit gehaald die achteraan moet rijden omdat ze liever snellere scooterrijders direct achter de gids hebben hangen. Dan zouden ze een beter zicht hebben op de groep en eventuele achterblijvers. Bij een korte stop wordt bij onze reisgenootjes zomaar de scooter stilgelegd door de gids zonder enige commentaar. Blijkt dat ze mee achteraan moeten gaan rijden...zijn ze niet zo happy mee maar ze moeten wel. 

Ondertussen is het al flink aan het schemeren en na nog een flink stuk glijden en schudden komen we bij een houten hutje aan. Hier wordt binnenin een vuurtje gestookt en water en koffie gekookt. Er is ook bessenconcentraat waarbij ze dan warm water doen...echt zo typisch voor Lapland en ontzettend lekker. Van het overige gekookte water wordt thee gemaakt. Dan gooien ze nog typisch Finse kaneelbroodjes op de rooster boven het vuur. Nadat ze wat zijn opgewarmd mogen we ze opsmullen. Dat smaakt geweldig goed na zo’n gemotoriseerd tochtje door de sneeuw. Ook wordt er door de gidsen wat verteld over de dieren die in dit gebied voorkomen. Bij de vraag naar de hoeveelheid sneeuw die er momenteel zou liggen zeggen ze dat het ongeveer 87 cm zou zijn. Toch meer dan gemiddeld maar omdat december en januari erg nat waren door regen en de hogere temperaturen is er veel meer sneeuw uit de bomen gevallen dan normaal. 

Het is al 16u30 als we de hut verlaten en de scooters terug op gang brengen...ook al goed donker ondertussen...weer heel speciaal om op die manier tussen de besneeuwde bossen te rijden. 

Het is nog een half uurtje tot een klein uur rijden tot het hotel. Maar één van de scooters voor ons besluit dat dat best wat langer mag duren want plots zien we deze scooter enkele meter lager in diepe sneeuw staan. Blijkbaar een bochtje gemist en voluit rechtdoor gegaan. Gelukkig geen boom die in de weg stond. De gidsen zijn snel ter plaatse....eerst weer even een foto voor de verzekering alvorens de rescue kan beginnen. Onze scooter moet even dienen als lichtbaken om de lager gelegen scooter goed te kunnen zien. Om bij de scooter te geraken zakt de gids tot zijn middel in de sneeuw. Met het nodige getrek en geduw en met de hulp van een andere scooter wordt de machine uiteindelijk tot op het parcours getrokken. 

Vervolgens is het nog een klein stukje rijden tot het hotel en dan zit omstreeks 17u30 onze safari er op. Weer een geweldig fenomenaal landschap gezien...maar nu al schrik voor spieren en gewrichten want die konden de vele schokken niet echt appreciëren. Benieuwd hoe het morgen allemaal zal aanvoelen. 

Na het inleveren van de helmen gaan we even naar ons huisje om ons wat op te frissen. 

Deze keer met de shuttlebus naar het restaurant en daar kunnen we onze maagjes weer vullen met vele lekkere dingen. Onszelf ook een smartphone-verbod opgelegd tijdens het eten (voor mannetje een hele beproeving...lees ‘is smartphone-verslaafd’). 

Na het diner gaan we naar de bushalte...mannetje laat ongelooflijk maar waar toch wel zijn iPhone op de tafel liggen en heeft niks door. Ik neem deze dan maar stiekem mee. 

De bus staat al wel aan de halte maar geen chauffeur aanwezig. De deuren zijn gesloten maar mannetje zal eens laten zien dat je die deur toch kan openen. Hij probeert en probeert maar het lukt niet (is hem anders al wel eens gelukt op een andere reis). Wanneer de chauffeur terug ter plaatse is wil deze ook de deur openen op dezelfde manier als mannetje maar ook hij krijgt de deur niet open. Zou mannetje dan toch die knop op een verkeerde manier gemanipuleerd hebben zodanig dat de deur nu niet meer wil opengaan? Soit...de chauffeur krijgt ze uiteindelijk open na wat trekken, duwen en stampen tegen de deur. 

Wij krijgen met z'n vieren een privé-transfer met die grote bus naar onze slaapplek...en mannetje heeft nog niks door wat z’n iPhone betreft. 

Bij het uitstappen zien we hem plots overal voelen...oeps, iPhone niet meer bij. Gelukkig had bibi hem toch nog meegepakt...mannetje weer gelukkig.

We spreken nog een uur af voor morgenvroeg met onze buurtjes en zeggen voor nu slaapwel...dit was weer een onvergetelijke dag in het adembenemende Iso-Syöte.

Update noorderlicht...wel helder weer maar de meetgegevens die ik via de app binnenkrijg voorspellen niet veel goeds. Dit wordt vermoedelijk ook een nachtje zonder noorderlicht. Zal er dan maar over dromen...