Sneeuwschoenwandeling

6 februari 2020 - Pudasjärvi, Finland

Hei kaikki...hallo allemaal...het doet pijn als de wekker om half 8 Marco Borsato op ons afvuurt. Afgelopen nacht zoals gezegd vaak de wekker gezet om de app’s te blijven opvolgen wat parameters en bewolking betreft. Voor 5u vanmorgen stonden de parameters bijzonder goed maar weer was de bewolking de spelbreker. Pfff...met als resultaat geen noorderlicht maar wel wat slaap in te halen. 

We stappen om half 9 de shuttlebus weer op en vullen de buikjes met al het lekkers dat ons hier wordt aangeboden...top...

Daarna nog even terug naar de chalet om dan om 11u te verzamelen aan de receptie. Onze sneeuwschoenen liggen al klaar en mogen ondergebonden worden. Al een hele klus om die dingen fatsoenlijk aan te krijgen. 

Wanneer iedereen de snowshoes aangeworsteld heeft gekregen gaan we op pad met twee gidsen. Één van de gidsen was er met de sneeuwscootersafari ook bij, Juha of zoiets. We duiken meteen de diepe sneeuw in en gaan de Syöte-heuvel beklimmen tot op de top. We zien direct iemand de sneeuw instuiken. De ene helft van ons koppel reisgenootjes ziet deze snowshoehike niet echt zitten en besluit toch maar terug te keren. Wij hiken dan met z’n drie en de rest van de groep verder. Niet veel later draait er nog een dame terug. Uiteindelijk blijft er een groep van 26 personen over. Het beklimmen van de heuvel is best intensief maar boven aangekomen hebben we een magisch uitzicht over Iso-Syöte en het Syöte National Park. Dit was die klimpartij echt wel waard. Er is wel wat bewolking maar het zonnetje zorgt voor een fantastisch licht. Wauw...hoe geweldig is dit. Er staat wel een gure wind daarboven en af en toe sneeuwt het zachtjes. Tijd voor de nodige foto’s daarboven. Je ziet bijna geen bomen meer. Er staan vaak enkel van die witte figuren met diep daaronder ergens een gebogen boom (of meerdere bomen tegelijk) verstopt. Dit moet je ooit gezien hebben, echt adembenemend mooi...geen woorden voor. Het lijkt wel een witte fantasiewereld uit één of ander sprookjesboek...of een scène uit Frozen. Zo onbeschrijflijk mooi. 

Op een gegeven moment mogen degene die willen langs een in sneeuw gemaakte glijbaan een aantal meters naar beneden schuiven. Dat is iets voor mij...met de billen in de sneeuw naar beneden, leuk. Daarstraks ook al een keer onderuit gegaan dus de billen zijn de sneeuw al wat gewend. 

We lopen nog langs een rots waaraan een bevroren watergordijn hangt. Allemaal fantastisch fotomateriaal. 

Ondertussen hebben we de andere zijde van de heuvel bereikt en hiken we afdalend verder door de dikke massa sneeuw...

We stoppen even voor een warm bessensapje en wat kaneelkoekjes...dit smaakt enorm goed na een eerste stuk door de sneeuw ploeteren. Moesten we de sneeuwschoenen niet aan hebben zouden we gewoon tot ons middel in de sneeuw wegzakken, nu is het soms zo’n 40 cm diep dat we in de sneeuw stappen met de snowshoes. 

Voor het tweede deel van de hike moeten we weer een heel stuk klimmen en hier ligt geen voorgebaand paadje. Hier moeten we op onszelf een pad naar boven zien te stappen. Wij drie houden ons goed staande maar bij sommigen is het vallen, vallen en nog eens vallen...en telkens met veel moeite ook weer opstaan. We kijken uit op onze bungalows...zo mooi hoe ze allemaal verstopt lijken te liggen in dit winterwonderland.

Na zo’n 1,5 à 2 uur stappen bereiken we de grote bungalows vlakbij de receptie. In een onbelopen oppervlakte sneeuw staan nog ondergesneeuwd sleeën die ze achter een sneeuwscooter kunnen hangen. Hier willen we wel een foto van. Maar wat een klus om deftig op die slede te geraken...en als de fotograaf-interim (mannetje dus) ook nog eens met de camera in de hand diep achterover in de sneeuw valt is het plaatje helemaal compleet. Echt zo hilarisch...je krijgt er spontaan de slappe lach van.

Na het sneeuwduiken gaan we onze sneeuwschoenen nog inleveren...zelfs een hele klus om ze uit krijgen. De gids Russ vraagt ons gsm-nummer nog en zal foto’s van de snowshoehike doorsturen.

Op weg terug naar onze bungalows zie ik onze reisgenoot wandelschoenen dragen en bij de bungalow aangekomen blijkt dat hij niet de schoenen van zijn schatje bijheeft (die had ons namelijk alle drie een bericht gestuurd dat ze haar schoenen terug mee had genomen...maar geen van ons drie heeft het bericht gelezen) maar die van iemand anders. Tja, dan maar terug naar de receptie (want iemand moet die schoenen missen natuurlijk) en ondertussen drinken wij bij onze buurtjes een warme tas chocolademelk met een mini-kaneelbroodje. Ondertussen komen de foto’s van de wandeling al binnen via WhatsApp...er zijn mooie plaatjes bij. 

Wanneer buurman terug in de bungalow aankomt bleek dat er daar toch enkele personen op zoek waren naar de bewuste schoenen. Mysterie verdwenen schoenen was al bij al nog snel opgelost. 

Mannetje en ik zoeken dan onze eigen blokhut weer op en daar kan ik nog even wat foto’s uitsorteren, wat aan m’n reisverhaal werken en stiekem even de oogjes laten rusten. Want wie weet volgt er vannacht hetzelfde ritueel van wekker zetten...vermoeiend hoor. 

Om 17u stappen we via het wandelpad naar het restaurant waar we weer culinair worden verwend. 

Omdat de vooruitzichten voor het noorderlicht gunstig zijn laten we ons na het diner afzetten aan de receptie. Van daaruit lopen we door de sneeuw de skipistes op. Het is er ijzig koud en er staat een gure wind. De parameters zijn echt ideaal maar weer steekt de mistige bewolking er een ‘wolkje’ voor. En die bewolking was ook helemaal niet voorspeld. Achter die bewolking zit er zeker noorderlicht verstopt. 

Regelmatig rijdt er over de skipistes een pistenbully die de piste gladstrijkt en de verse sneeuw platdrukt. En wij er dan weer doorploeteren als ie weg is. Mannetje geeft het noorderlichtjagen iets na half 10 op maar onze reisgenootjes en ik blijven nog wat staan. Er zijn ondertussen al veel kijklustigen op de pistes. Maar die vervelende bewolking blijft hardnekkig hangen. Wanneer onze handen echt zo pijn doen van de kou besluiten ook wij terug naar onze cabines te gaan. Wel slaag ik er nog in om een glimp van het noorderlicht op te vangen met de camera...verstopt achter de wolken. 

Aangekomen in de cabine begin ik weer de parameters na te kijken. En die staan zo gunstig dat in de cabine blijven geen optie is. Heel het Hoge Noorden ademt Lady Aurora. Na een warme thee besluit ik om weer terug te gaan...ondertussen is het al wel 23u. Ik krijg ook al fenomenale beelden te zien van het noorderlicht op plaatsen waar het helder is. 

Ik vertrek terug naar de skipistes en krijg het aangename gezelschap van onze reisgenootjes. We klimmen weer helemaal naar de bovenste piste en kunnen alleen weer afwachten. De bewolking is wel aan het wegtrekken en dan plots zien we een melkachtige opflakkering aan de hemel...daar is het noorderlicht. Op foto kleurt het mooi groen. Daarna zien we af en toe nog een streepje verschijnen maar echt spectaculair is het niet. Na nog een hele tijd wachten en met weer ijzig koude handen besluiten we onze noorderlichtjacht te staken. Het is ondertussen al na 1u ‘s nachts. De parameters blijven wel redelijk gunstig maar we willen echt wat gaan opwarmen en gaan slapen. We hebben al een glimp opgevangen en zullen hiermee maar tevreden zijn. De volhouder wint zegt het spreekwoord...wij zijn er het levende (maar half bevroren) bewijs van. 

We stappen, toch een beetje voldaan, terug naar onze bungalows en duiken onze beddekes is. Als de parameters gunstig blijven ga ik misschien nog wel voor een volgende jacht deze nacht...sweet dreams...

Foto’s

3 Reacties

  1. Corneel goris:
    9 februari 2020
    geweeeildige prachtfotoos
  2. Brenda:
    11 februari 2020
    Dankjewel om weer mee te lezen...het was echt een topweek op een unieke winterwonderlandbestemming!!!
  3. Corneel goris:
    12 februari 2020
    jij bedankt brenda voor alles en die superprachtige fotoos veel liefs