Sete Cidades

Ola...iets na 7u het bed uit en een ontbijtje doen...lekker veel verse ananas, mmmmm. 

Nadien onze spulletjes ophalen in de kamer en om 9u gaan we weer op pad. 

Vandaag veel natuur want we gaan kennismaken met nog meer vulkanische bergen en prachtige meren van São Miguel. 

We rijden langs de kustroute richting het westelijke deel van het eiland. 

Bij een eerste fotostop vlakbij hebben we een prachtig vergezicht over het eiland, ook op de vulkanische berg Do Fogo waar we gisteren nog tot op de top zijn geweest. Aan de ene kant van het eiland zien we de zuidelijke kust en aan de andere kant de noordelijke kust. Er hangt wel wat bewolking rond het eiland maar dit maakt het landschap net wat mysterieus. In de verte zien we het eiland Santa Maria liggen. Dit zou betekenen dat er slecht weer op komst is. Laat ons hopen van niet. Het weer is momenteel wel heel plakkerig, de luchtvochtigheid is heel hoog, ver in de 80% en dit maakt dat de gevoelstemperatuur hoger ligt.

Wat verder maken we nog een fotostop aan een oud Romeins aquaduct dat helemaal begroeid is met vele korstmossen en varens met daarrond vele hortensia’s in mooie kleuren blauw, roze, wit, paars (alhoewel paars geen mooie kleur is zou mannetje zeggen). Ook staat hier veel Chileense reuzenrabarber, zien we mooie roze Belladonnalelies en wilde gemberbloemen. Echt een feeëriek plekje in het groen is het hier. Aan de andere kant van de weg ligt nog een klein kratermeertje. 

Bij een volgende stop wandelen we naar Lagoa de Canario doorheen mooie natuur. Het meer ligt 800 meter boven de zeespiegel en door de zon hebben we een mooie reflectie in het vlakke water. 

Verder op onze route hebben we bij het uitzichtpunt Vista do Rei ook een mooi vergezicht op de tweelingmeren van Sete Cidades, een gigantische krater (doorsnee zo’n 12 km) gevuld met blauw en groen water. 

De legende over het ontstaan van het blauwe en groene meer zegt dat een prinsesje destijds naar buiten was geglipt en verliefd werd op een herder. Dit mocht natuurlijk niet van de koning en ze moesten afscheid nemen van elkaar. Dat deden ze op de plek waar twee kraters bij elkaar kwamen. Ze weenden vele tranen en zo vulde de ene krater zich met blauwgekleurde tranen van de blauwe ogen van de prinses en aan de andere kant vulde zich het groengekleurde meer met de tranen van de groene ogen van de herder. Tot zover de legende.

Hier bij het uitzichtpunt staat ook een enorm verlaten hotel, Monte Palace Hotel. Vele toeristen klimmen hier op het dak om het meer vanuit een hoger punt te kunnen bewonderen. Ons wordt het ten stelligste afgeraden om het vervallen hotel te betreden wegens onveilig. Doen we dan ook maar niet.

Iets verder is er weer een nieuwe stop bij Cerrado das Freiras, waarbij we het kleurverschil tussen de twee meren enorm goed kunnen zien, gevolgd door een kleine wandeling naar nog een ander groengekleurd klein kratermeertje, Lagoa de Santiago. Vanuit de bus konden we daarstraks nog een ander klein kratermeertje zien liggen, Lagoa Rasa. 

Even later zet de bus ons af op de brug (Ponte dos Rêgis) tussen de tweelingmeren en steken we het water over. In het midden van de brug zijn de meren via enkele bogen waar het water doorheen kan stromen met elkaar verbonden. Op de meren zwemmen schattige kleine eendjes rond met hun moeder eend...ze kwaken zich een weg doorheen het tweelingmeer.

De natuur rondom de beide meren is fantastisch mooi...al die mooie tinten groen zijn echt geweldig. 

Aan een statig herenhuis staat de bus ons weer op te wachten. Ook hier zie ik weer koetjes in de wei staan die elk apart vasthangen aan een koord met elk een bakje voor voedsel/water naast zich. Ze hebben dus elk een eigen stukje privé in de wei...vreemd zicht hoor.

Weer op de bus rijden we de Caldeira (komvormige krater) uit naar onze lunchplaats in Varzéa bij restaurant Micaelense voor een typisch Azoriaans buffet met onder andere bloedworst met ananas als voorgerecht.

Wanneer we het restaurant verlaten zit er buiten een vrouw die zich erg onwel voelt en moet overgeven...mannetje duwt haar net op tijd zo’n grote terrasvuilbak onder haar neus. In onze groep is ook een tandarts en die ontfermt zich nog even over de vrouw. Blijkbaar zou ze last hebben van een zonnesteek, ze had vele uren aan het wandelen geweest zonder hoofdbescherming. Wanneer we met de bus passeren zien we dat ze nog wat zit te bekomen buiten aan het restaurant met gelukkig terug wat meer kleur op haar gezicht. 

Bij het uitzichtpunt (miradouro) Escalvado hebben we even later een fantastisch zicht op de uitgestrekte baai van Mosteiros, een klein vissersdorpje, gelegen op een lavadelta of fajã. We hebben een panoramisch zicht over de oceaan met zijn kliffen waarin je de verschillende vulkanische lagen kan zien. De golven donderen met gigantisch geweld tegen deze kliffen...doet me wat denken aan de Cliffs of Moher in Ierland.

Vervolgens rijden we langsheen Mosteiros en omdat er een wegomlegging is kunnen we een bepaald uitzichtpunt niet bezoeken omdat de bus niet kan rijden langs de omweg die er dan gemaakt zou moeten worden. Wel vervelend natuurlijk maar hierdoor kunnen we wel door het centrum rijden van de parochie Pico da Pedra met kleurige huisjes in de gemeente Ribeira Grande...

Door de wegomlegging komen we op weg naar de ananasplantage die we gaan bezoeken op plaatsjes waar normaal gezien weinig toeristen komen en de plaatselijke bevolking kijkt dan ook vreemd op bij het passeren van onze bus.

Bij de ananasplantage Santo Antonio in Ponta Delgada worden we in twee groepen verdeeld...het wordt een groep vrouwen en een groep mannen. De mannen mogen als eerste mee naar de serres waar de ananassen zijn geplant. De vrouwen kunnen ondertussen in het winkeltje snuisteren tussen de producten die gemaakt zijn met ananas, zoals snoepjes, jam, bier en nog andere dingen. De mannen zijn heel snel terug en dit is niet naar de zin van de gids. Blijkbaar is dit de eerste keer dat ze in deze plantage gaat kijken en ze had van de rondleiding toch wel meer verwacht. Wij kopen ondertussen toch maar enkele zakjes van snoepjes die van ananas zijn gemaakt.

Nu is het de beurt aan de vrouwen en we mogen drie serres binnen waar we een beetje kunnen zien welke opeenvolgende fases er zijn bij de groei van de ananassen. In de serres is het broeierig warm en er hangt een onaangename geur. Na het nemen van enkele foto’s wil ik daar dan ook zo snel mogelijk weer naar buiten. Hier had ik echt wel meer van verwacht, dit was een tegenvaller. Ik had sowieso wel gedacht dat we op zijn minst een stukje ananas hadden mogen proeven maar ook dat was blijkbaar wat van het goede teveel. 

Na het ondermaatse bezoek aan de plantage gaat het terug richting hotel en kunnen we nog even chillen op de kamer. Daarna nog even een rondje doen in de tuin bij het zwembad. We horen hier weer volop het getsjilp van de kleine spreeuwen en zien er weer veel heen en weer vliegen. Eergisterenavond zagen we al dat er in de bomen in de Japanse tuin ontzettend veel geluid was en dat er veel vogeltjes op de takken zaten. Ook hing er een vreemde geur rond bepaalde bomen. Gisterenavond zaten we nog op de hotelkamer toen we een massa vogeltjes naar diezelfde bomen zagen vliegen in de tuin, met een hoop gekwetter, het waren er echt honderden...En vanmorgen zagen we het omgekeerde tafereel...honderden vogeltjes die uit de bomen kwamen gevlogen onder een luid getsjilp. En daarnet toen we door de tuin liepen na het eten hoorden we weer het gewriemel van de vogels in de bomen en als je goed keek zag je ze op de takken zitten. Blijkbaar komen die beestjes elke nacht kamperen in enkele bomen van de Japanse tuin...echt heel bijzonder om te zien. En die geur...eigenlijk is dat een typische volière-geur, kan ook niet anders door de massa vogels die er in de bomen verblijft. 

Vandaag maar vroeg naar bed want morgen vertrekken we om 8u om walvissen te gaan spotten...nu nog duimen voor een kalme zee...tchau tchau...