Saariselkä

Na weer een fantastastisch noorderlichtspektakel gisterenavond gaat de wekker om 8u...eigenlijk hoeven we niet vroeg op te staan vermits we deze voormiddag niet deelnemen aan de optionele sneeuwschoenwandeling. Leek me niet zo verstandig om te doen na de rugpijn eerder deze week. Ik heb ook het gevoel dat er wat zit de wringen op de luchtwegen...pfff...het voelt allemaal wat geïrriteerd aan onder de borstkast. Rond 8u30 toch maar opgestaan en aangeschoven voor het ontbijtbuffet. Nadien ons even warm gaan induffelen op de kamer en dan in looppas naar de skipiste van Saariselkä, niet alleen de meest noorderlijke van Finland maar ook van Europa. Het is toch best een stevig stukje wandelen...onderweg passeren we nog een piste om met de slede af te glijden. Als we straks terugwandelen wil ik dat eigenlijk wel eens proberen. Bij de skipiste is het vrij rustig...we drinken nog even een warme chocomelk en wandelen dan terug. Het is immers al bijna 11u en om 12u15 moeten we in thermopak klaarstaan bij Lapland Safari's om op huskysafari te vertrekken. Bij de sledepiste wel nog even wat foto's genomen maar mannetje ziet het niet zitten om het ff te proberen...de tijd is wat te krap...misschien nog iets voor vanavond na het eten.
Op de kamer gekomen nog vlug een kleinigheidje eten van een stuk briochebrood gevuld met pudding en bosbessen.
Dan de thermopakken aan en op naar Lapland safari's...we maken er nog vlug een groepsfoto en gaan dan de bus in die ons naar de huskyboerderij zal brengen. Onderweg kunnen we weer genieten van het prachtige winterwonderland...mannetje ziet ook nog enkele rendieren staan in de verte.
We arriveren na ongeveer 25 minuten rijden op de huskyboerderij. We horen de honden al van ver janken en blaffen...vol ongeduld staan ze te trappelen om te mogen rennen. We krijgen eerst een slee-instructie van een fijne Nederlandse jongen en wandelen dan richting de honden. We krijgen per twee een slede toegewezen en niet veel later kunnen we vertrekken. Met veel plezier beginnen de honden te rennen door een magisch sneeuwlandschap. Onze slede wordt door vijf honden getrokken. De twee voorste zijn de leiders, de middelste is de trekker en de twee achterste dienen voor ondersteuning tijdens het trekken. Één van onze hondjes lijkt wat te manken...ocharme...
We zijn nog maar 10 minuten weg of plots gaat het met de slede voor ons mis. Er stak een boomstronk onder de sneeuw en de slede heeft die geraakt en de dame die de slede bestuurde is er afgeworpen. Wanneer ze wil rechtstaan valt ze nog een keer. Ik wil recht uit de slede stappen om te gaan helpen maar zak heel diep weg in de sneeuw...slecht idee dus...langs de andere kant zou het wel moeten lukken maar m'n ene voet schuift weg in de slede en ik kom met m'n scheenbeen recht op de slede terecht...auw, pijnlijke bedoening is het. Maar ik kan uiteindelijk toch deftig uit de slede stappen en mannetje besluit om naar de dame te gaan om ze recht te helpen. Ikke dan maar even de slede onder controle houden door op de rem te blijven staan. Er wordt nadat de dame is rechtgeholpen wat onderling geswitcht met bestuurders en sledezitters en dan kunnen we weer op pad. 
Het iets of wat mankende hondje moet plots grote boodschap doen en doet dit terwijl ie verder rent...hij loopt gewoon op z'n twee voorste poten en de achterste steken in de lucht...wat een raar gezicht, en hoe krijgt ie het voor mekaar...
Halverwege kunnen we eventueel van positie wisselen maar mannetje denkt dat ik te snel in paniek zal slaan achter op de slede. Nochtans had ik het deze keer wel eens zelf willen proberen...volgens mij durft ie zelf niet in de slede zitten als ik de honden onder controle moet houden. 
In het tweede stuk lijken onze honden wat moe te worden en lopen ze wat trager. Af en toe kijken ze naar achteren om aan te geven om even mee te helpen duwen om vooruit te geraken. Het hondje dat van bij het begin al mankte krijgt het precies nog erger...heb echt medelijden met het beestje...
Uiteindelijk bereiken we de huskyboerderij terug en degene die al wat mankte zit nu helemaal verkeerd in het harnas en trekt constant de voorste poot op...gelukkig voor het hondje zijn we terug bij de boerderij. We mogen nog wat knuffelen met de honden en foto's maken. Ook zien we hun hokken allemaal staan.
De middelste hond van onze slede is Lewis, een hele schuchtere hond die enkel blij was tijdens het rennen. Onze mankepoot is Doopy en een echte knuffelaar...je zou hem zo mee naar huis pakken...
Na het nodige geknuffel en gefotografeer krijgen we in een lekker warme kota een warm bessensapje en koffie aangeboden. Ook de koekjes ontbreken niet. Het is zalig vertoeven bij een immens groot haardvuur. We informeren nog even bij de dame die gevallen is en ze heeft zich best wel pijn gedaan. Waarschijnlijk morgen goed stijf en stram...
De Nederlandse jongen gaat dan de jongste telg halen van de boerderij...de 14 weken oude Dusk...wat een zot geval...hij moet aan mensen wennen want binnen enkele maanden moet ie ook beginnen aan de trainingen met de sledes. We mogen hem vastpakken en de geur die het pupje verspreid is ook om u tegen te zeggen…In de boerderij zitten 146 honden. Ze rennen enkel in de winter omdat het in de zomer voor hen veel te warm is. Dan mogen ze lekker luieren, eten en slapen...hun energie staat dan automatisch op een heel laag peil. Er zitten op de boerderij ook enkele honden die met pensioen zijn. Die hoeven niet meer te rennen, maar de oudste van de bende (15 jaar) laat nog elke morgen horen dat ie graag zou meelopen. Één keer per week mag ie nog mee op tocht...de andere oudjes blijven liever de ganse dag luieren...
De bus komt ons rond 15u30 terug oppikken en brengt ons weer naar Saariselkä. Mannetje ziet onderweg weer rendieren...ik kijk de ogen uit m'n hoofd maar zie er geen...
Aangekomen bij Lapland safari's brengen we de thermopakken terug binnen en kunnen we nog wat relaxen in het hotel.
Tegen 19u kunnen we weer aan tafel...veel heb ik niet gegeten want ik heb heel veel last van de luchtwegen...en een diepzittende hoest is alvast een grote spelbreker…zal wel te maken hebben met de extreme koude temperaturen van de afgelopen dagen. 
Er is dan ook grote twijfel of ik nog op noorderlichtjacht ga vanavond. Het is sowieso overwegend bewolkt, maar je weet maar nooit...alhoewel een goede nacht slaap ook niet slecht zou zijn momenteel. Uiteindelijk besluit ik toch om in het hotel te blijven, zoals de meesten van de groep. Ik denk dat er drie personen terug naar de hut gingen wandelen. Ze zouden me op de hoogte houden bij noorderlicht. Als ik de voorspellingsapps bekijk wordt het wel wat gunstiger de volgende uren. Goh...en weer die twijfel om toch te vertrekken...
Nu maar even de koffers vliegtuigklaar maken want morgen zit onze vakantie in het Hoge Noorden er weeral op...en dan bedje in...en misschien toch nog naar hut 'Aurora'...