Rendiersafari

Korte nacht achter de rug...ogen prikken enorm als de wekker afloopt om 7u. Ook heel koud gehad afgelopen nacht, de noorderlichtjacht laat duidelijk zijn sporen na. Uiteindelijk ben ik niet meer de pistes opgelopen deze morgen rond 5u...misschien was het er wel maar misschien ook niet. Ik ga er maar van uit dat het er niet was om mijn gemoed te sussen. 

Wel frustrerend om de foto’s te zien van het noorderlichtspektakel op andere plekken in Finland. De kansen om het deze week nog te zien worden nu enorm klein omwille van voorspelde sneeuwval. Maar dat is dan weer een reden om nog maar eens terug te keren naar het adembenemende Hoge Noorden. 

Snel wat koud water door het gezicht om die tekort-aan-slaapsnoet weg te spoelen. 

Tegen 8u verzamelen we met onze, ook uitgeputte, buurtjes bij de stopplaats van de shuttlebus en niet veel later kunnen we de maagjes weer goed rond eten. 

We moeten wel de bus van 9u15 terugnemen naar de top van de heuvel want we moeten ons nog prepareren voor de rendiersafari. Best weer de thermopakken aan want het is nog steeds -20 graden Celsius (gevoelstemperatuur -25). 

Na de uitputtende klim naar de receptie komt een minibusje ons weer oppikken en kunnen we met nog twee andere (Nederlandse) koppels vertrekken richting het rendiergebeuren. 

Hier in Lapland rijden ze uiteraard met spikes op de banden en worden de gewone snelheden aangehouden (bij ons in België ligt alles lam vanaf een beetje sneeuw). Maar deze chauffeur rijdt naar ons gevoel toch wel heel hard over de besneeuwde wegen, toch zeker op de smalle weggetjes in de bossen. 

Maar gelukkig zet hij ons veilig af bij onze rendiertjes (we horen achteraf dat hij snelheden van 105 km/uur haalde) en daar staat een gids ons op te wachten. Ook de beheerder van het rendiergebeuren, helemaal uitgedost in Lapse klederdracht, heet ons van harte welkom. 

We krijgen eerst een korte instructie over de veiligheid en over de omgang met de rendieren.

Dan mogen we plaatsnemen in onze sleetjes...onze reisgenootjes in de allerlaatste met een prachtig rendier voor de slee. Wij gezellig in het sleetje voor hen...alhoewel gezellig is wat anders want we passen naast elkaar maar amper tussen de zijkanten van de slee. Het zit echt krap en ik kan amper bewegen. We krijgen ook nog een dekentje over onze benen gegooid en dan begint de gids met het eerste rendier te wandelen en alle rendieren volgen. Alle sleetjes zijn met elkaar verbonden door middel van een touw. 

Deze manier van glijden door het winterwonderland is echt de traditionele manier zoals de Sami het eeuwen geleden al deden. 

We gaan echt stapvoets vooruit en ons rendiertje hapt constant sneeuw onderweg. 

De gids is ondertussen zelf in het eerste sleetje gaan zitten terwijl het rendier het pad vervolgt. De rest van de rendieren volgen automatisch. We bewegen langzaam voort doorheen het Lapse sneeuwlandschap...door een bosrijke omgeving maar ook over bevroren meren die nu verstopt liggen onder een dik pak sneeuw.

Op een gegeven moment wijkt het tweede rendier iets af van het pad en moet als gevolg in diepe sneeuw stappen maar hij geraakt er wel vlotjes terug uit. Omdat de rendieren elkaar steeds volgen stapt ons rendier ook door die diepe sneeuw en zakt helemaal weg. Hij kan niet direct rechtkomen. Hij doet enkele pogingen maar blijft vervolgens heel snel ademend liggen in de diepe sneeuw. De gids blijft er heel rustig bij en laat het rendier gewoon bekomen. En plots probeert het beestje met al zijn krachten het nog een keer en lukt het hem om weer op het pad te gaan staan. Vervolgens glijden we weer verder alsof er niks is gebeurd. 

Na ongeveer 4 km komen we terug aan bij de vertrekplaats waar we nog wat foto’s kunnen nemen van onze sterke diertjes. In een aangename kota worden we verwelkomd door de dame des huizes. Er brandt een warm vuurtje in het midden van de kota met daaromheen bankjes met rendierhuiden op. We krijgen daar meteen een ‘welkomstworst’ aangeboden en krijgen koffie, thee of warme chocolademelk. En met nog een soort van een ronde suikerachtige sandwich is onze honger van vanmiddag meteen gestild. 

Het dametje vertelt over de rendieren en blijkbaar is er hier in het zuidelijkste punt van Lapland niet genoeg eten in het seizoen dat de rendieren in het wild mogen doorbrengen. Ook de weersomstandigheden zijn niet ideaal in deze regio omwille van de warmere seizoenen. Daarom gaan hun rendieren na het winterseizoen altijd een stuk hoger in Lapland de natuur in...ze gaan dan naar Kilpisjärvi. Toevallig hebben wij daar bij één van onze vorige Laplandreizen ook al eens geweest. 

Ze vraagt ook nog of we het noorderlicht van gisterenavond gezien hebben...blijkbaar was het vooral rond middernacht goed te zien. Toch goed dat ik niet meer ben gaan kijken om 5u vanochtend. 

Het dametje vertelt ook nog een anekdote over het bezoek van een kindje dat ooit in de slede zat te bibberen net voor vertrek van de rendiersafari. Ze dacht dat het meisje koud had maar dat was niet het geval. Ze was zo opgewonden en nerveus omdat ze voor de eerste keer ging vliegen door de lucht in een slee getrokken door een rendier. Het dametje had het meisje daarop verteld dat dit vliegen enkel weggelegd is voor de kerstman. Dit begreep het meisje wel maar ze wou dan wel dat Rudolph (the red nosed reindeer) haar slede zou trekken door de sneeuw. Waarop het dametje op haar beurt weer vertelde dat Rudolph enkel de slee van de kerstman mag voorttrekken. Na de safari in de kota liep het meisje enthousiast naar het venster, er rotsvast van overtuigd dat ze verderop in de opkomende duisternis de rode neus van Rudolph had zien oplichten tussen de bomen. Echt zo’n schattig verhaaltje...

In de kota liggen ook wat rendiergeweien en door de dame zelf gebreide wanten die men kan kopen. Mannetjes wil absoluut een gewei mee naar huis...als we dat maar mee in de koffer krijgen. Ook onze reisgenootjes nemen wat souvenirs mee.

Het is nog even wachten tot de volgende groep arriveert maar ondertussen is het fijn babbelen met het dametje.

Wanneer de andere groep aankomt kunnen wij weer in het busje en brengt de chauffeur ons in een sneltempo naar onze Iso-Syöteheuvel. 

We leveren alvast onze thermopakken in...de snowboots kunnen we morgen nog wel afgeven. 

Ondertussen is de lucht dicht bepakt met sneeuwwolken...er is ook veel wind opgekomen. Er is tot vanavond nog sneeuw voorspeld.

We besluiten om er in de namiddag wat enkele relaxuurtjes van te maken. En het is eigenlijk ook geen weer om voor je plezier nu wat rond te lopen. Het is volop aan het sneeuwen, men ziet amper 400 meter ver. Ook niet fijn voor degene die nu een excursie zouden hebben. De temperatuur is wel enorm aan het stijgen. Was het vanmorgen nog -20 graden dan is het nu -9 graden. Het valt ook op dat de temperaturen volgens de voorspellingen tot half volgende week blijven stijgen. Op zondag zelfs +1 graad, daar komt vast en zeker regen van. 

Na wat foto’s bekijken en uitzoeken neem ik ook maar even een indommelmomentje...meer dan welkom na afgelopen nacht. 

Rond 17u binden we onze sneeuwijzers onder de schoenen en wandelen we via het wandelpad weer naar ons favoriete restaurant in het dal...er is er dan ook maar één. Er zijn weer enkele cm’s sneeuw bijgekomen en het pad wandelt hierdoor ook wat moeilijker. Sneeuwijzers hebben vooral baat bij wandelen over aangestampte sneeuw en zijn minder effectief bij verse sneeuw. 

Het valt op dat de skipistes vanavond druk bezet zijn, het is zelfs aanschuiven aan de skilift. Het viel tijdens het wandelen ook al op dat er nu veel huisjes binnen verlicht waren in de buurt van ons wandelpad. Waarschijnlijk zakken veel mensen in het weekend naar Iso-Syöte af om er te gaan skiën en huren ze dan zo’n vakantiehuisje. Of het zijn hun buitenverblijfjes, dat kan natuurlijk ook. We blijven nog even kijken naar een variatie aan ski- en valkunsten. Ook onvoorstelbaar wat kleine kindjes hier laten zien op de latten. Nadat ze zijn afgedaald glijden ze weer razendsnel naar de poortjes om hun skipas te scannen en nemen ze de skilift weer naar boven.

In Romekievari valt het ook op dat het veel drukker is dan anders. Maar voor de hotelgasten zijn toch plaatsen gereserveerd. Het eten smaakt me niet zo vanavond...al heel de dag heb ik het koud en was de keel gevoelig. Vanavond kwamen daar nog een verstopte neus en wat hoofdpijn bij. Pfff...hoop dat het morgen beter is. 

Na het diner brengt de shuttlebus ons weer naar boven. Alles zit in een dikke mist. Noorderlichtjagen zit er dan ook niet in vandaag, al zijn de parameters later op de avond zeker niet slecht. Voor mij betekent het wel dat ik vroeg m’n bed in kan met de zekerheid dat het magische groene licht niet te zien zal zijn...mist en bewolking is 100% gegarandeerd tot het weer licht wordt. 

Morgen onze laatste volledige dag in Iso-Syöte...wat vliegt de tijd voorbij in dit winterwonderland. See you...