Plitvice, Nationaal Park

Bok, Bok (hallo, hallo)...wekker om 5u45, vakantie noemen ze dit, maar ik sta vandaag met alle plezier zo vroeg op want vandaag staat het nationale park van Plitvice op het programma. Het zou het mooiste en meest tot de verbeelding sprekende park zijn in het hartje van Kroatië. Turkooisblauwe meren, 16 in totaal, liggen er naar het schijnt te schitteren tussen rotswanden met planten in ‘fifty schades of green’. Spectaculaire watervallen, 90 in totaal, zouden er in het oog springen en straks kunnen we zelf via talloze paden en loopbruggen deze prachtige fauna en flora gaan ontdekken. Het bos in het park is het onderkomen van beren, wolven en zeldzame vogels. Het park is 300 vierkante km groot en is sinds 1949 beschermd gebied. Het staat sinds 1979 op de werelderfgoedlijst van Unesco. Allemaal veelbelovend dus.

Maar eerst nog een ontbijt en dan het lunchpakket ophalen. De sinaasappels die erbij zitten leg ik nog snel op de kamer, die ga ik niet de hele tijd meesleuren op mijn rug. 

Om 7u30 gaan we op weg...nog een hele trip voor de boeg. 

Via de Titobrug verlaten we Krk en vanaf hier gaan we rechts de kustlijn volgen. We werpen nog vlug een blik op de Opatija Rivièra aan onze linkerkant.

We kijken nu op de noordkant van Krk en stellen vast dat het daar helemaal kaal en dor is. Dit is te wijten aan de droge, vaak snijdende koude valwind uit noordoostelijke richting...de bora...deze wordt het meest gevreesd en is aan de kust vaak het hevigst. Een andere wind die er voorkomt is de sirocco, in Kroatië ook wel jugo genoemd, en deze waait doorgaans uit het zuiden. Deze wind kan dagen achtereen het leven op het land, maar zeker op zee bemoeilijken. Vaak krijgt deze wind het gezelschap van de bora. De sirocco is gemakkelijker te herkennen want dan is de luchtvochtigheid hoog en de lucht kleurt inktzwart. Na een sirocco moet er vaak een grote schoonmaak plaatsvinden door de aanvoer van stof en zand uit het zuiden...

Uit het westen waait er in Kroatië ook nog de nevera of lébic. Vooral in het zomerseizoen steekt deze de kop op. Hevige onweersbuien vergezellen de wind met zware windstoten. De maestral of ‘goede wind’ is de minst zware van alle winden en waait uit het westen of uit het noordwesten en brengt gedurende de middag een aangename afkoeling. Verder zijn er nog de tramontana en de levante. Maar genoeg over winden nu...

We rijden o.a. door het plaatsje Crikvenica, gelegen aan de Crikvenica Rivièra. Vervolgens langs de Novi Vinodolski Rivièra waar het gelijknamige stadje ligt. Een erg toeristisch plaatsje met een mooi verzorgde haven. 

Beetje bij beetje maakt de groene omgeving plaats voor meer kalkrotsen. 

Het kleine dorpje Klenovica trekt vervolgens aan ons voorbij. Regelmatig zien we op onze route campings liggen. Momenteel veel minder bezet dan de voorbije vakantiemaanden. 

Het plaatsje Senj waar we langs rijden kijkt mooi uit op het laatste stukje eiland van Krk en op het kleine eilandje Prvic. Achter Krk zien we ook het eiland Lošinj liggen.

De toeristische trekpleister in Senj is de Venetiaanse uitkijktoren. Ook zien we er de goed bewaarde historische stadsmuur.

Vanaf Senj rijden we weg van de zee beginnen we de aan de Vratnik bergpas, via kronkelwegen en haarspeldbochten (serpentina’s) het bergmassief omhoog. Er is heel veel wind hogerop en laaghangende bewolking. 

Ondertussen vertelt Marita over Kroatië (Hrvatska) zoals de geschiedenis, de oorlog en over hoe de Kroaten leven. De meeste Kroaten leven vrij sober...het maandloon van bv. een kamermeisje is zo’n €250. In Kroatië hebben ze maar twee rustoorden. Blijkbaar blijven verschillende generaties van families bij elkaar wonen in één huis en zo zorgen ze voor de ouderen. 

Bij het bereiken van het hoogste punt, Oštarijska (928m) van het bergmassief rijden we echt doorheen de wolken. We zien hier ook regelmatig verlaten huisjes staan. Die hebben de mensen tijdens de oorlog achtergelaten. Hier moeten afschuwelijke dingen zijn gebeurd. Momenteel heeft Kroatië nog heel veel schulden, ze hadden gehoopt erbovenop te komen door toeristische inkomsten maar dat is niet gelukt. Wegens slecht beleid zorgt dit hier voor veel werklozen en vele jongeren verlaten Kroatië om elders te gaan studeren en meestal komen ze ook niet meer terug naar hun vaderland. Door deze situaties zijn ze ook nog niet overgeschakeld naar de Euro. Voor Kroatië is het ook een verstandige keuze om nog wat bij de Kuna te blijven als betaalmunt. Nu ik dit allemaal gehoord heb over hoe moeilijk vele Kroaten het hebben om rond te komen voel ik me best wel schuldig dat ik hier op vakantie kom...maar langs de andere kant is het dankzij de toeristen dat er toch wel wat werkgelegenheid is, ook al worden de werkkrachten maar povertjes betaald. En dan moet je weten dat de prijzen in de winkels te vergelijken zijn met de prijzen bij ons. Wij leven echt wel in een luxepositie. Gelukkig zijn de Kroaten goed zelfvoorzienend en maken ze zelf honing, telen groentjes en fruit, maken kazen en al deze dingen proberen ze te verkopen om toch wat extra Kuna’s te verdienen. 

We zitten ondertussen vlakbij Kuterevo...hier is een opvangcentrum voor verweesde en verwaarloosde beren. We gaan dit spijtig genoeg niet bezoeken...was anders echt wel iets voor mij geweest...echt mooi initiatief.

We rijden nog door het stadje Otočac, een mooi plaatsje maar we zien ook hier huizen die nog de sporen van de oorlog dragen. De muren zitten vol kogelinslagen van de gevechten...dit zo zien, die confrontatie, werkt toch wel wat op mijn gemoed.

Even buiten Otočac hebben we een korte ‘strek-maar-eens-je-benen-stop’. 

Iets na 10u zetten we onze tocht verder...we zien nog een vliegtuigwrak uit de oorlog liggen in een open veld. En weer zien we redelijk wat vernielde huisjes en huisjes met kogelgaten. Kroatië draagt nog overduidelijk de sporen van de oorlog. 

Na een lange rit komen we toe in het nationaal park van Plitvice nabij Plitvička Jezera wat meren van Plitvice wil zeggen. Hier werd trouwens de film ‘Winnetou en de schat van het Zilvermeer’ opgenomen. 

Nadat Marita de inkomkaartjes is gaan afhalen lopen we het park in. 

Het park is ontstaan door een natuurlijk afzettingsproces (karstproces) gedurende duizenden jaren door het stromende water van de Koranarivier en zo zijn er in dit gebied dammen van travertijn ontstaan en die hebben op hun beurt weer een aantal meren, grotten en watervallen gevormd. De Plitvicemeren zijn onderverdeeld in de bovenmeren (Gornja) en de benedenmeren (Donja) zoals onder andere het Proscaroncanskog Jezera en het Kozjakmeer. Het grootste benedenmeer is Jezero Milanovac (470 m lang, 50-90 m breed en 18m diep).

We gaan eerst een wandeling doen van ongeveer 2,5 km. Het is klimmen en dalen onder de warme zonnestralen. Maar wat we hier te zien krijgen is geweldig mooi...al die blauwgekleurde meren in verschillende niveaus, glashelder water vol met vis, kwetterende eendjes vol levenslust, klaterende watervallen...het lijkt wel een sprookjeswereld...het enige dat hier wat storend is, is de drukte van mensen op de wandelpaden en houten loopbruggen...vooral de Chinezen zijn enorme druktemakers, overal proberen ze voorbij te steken en staan ze in de weg...zo vermoeiend. Maar goed, het is echt genieten van de betoverende natuur in Plitvice. Om elk hoekje zie je wel iets anders fenomenaals mooi...en al naargelang de zon er goed of minder goed doorkomt veranderen de kleuren van het water terwijl je erop staat te kijken. En het is niet alleen de zon die de kleuren van het meer doet veranderen. Meestal hebben ze een surrealistische turkooise gloed, maar deze kleurtinten verschuiven constant door de hoeveelheid mineralen en organismen in het water (zo geven Ca en Mg die witachtige afzettingen in het water), de regen en dus ook het zonlicht. Op sommige dagen kan het meer groener of grijzer lijken. Het fototoestel maakt overuren. We maken een langere stop bij de hoogste waterval (56m), Veliki Slap, en van daaruit gaat de wandeling weer verder...onderweg zien we nog een kleine slang liggen langs het wandelpad...echt geen fan van...en een reiger staat heel parmantig te pronken naast een waterval, vermoedelijk op zoek naar een lekker vishapje. Hoe zou je zelf zijn?

Omstreeks 13u bereiken we de picknickplaats. Voor elk van ons zijn er drie zachte broodjes voorzien, hierbij zitten nog potjes confituur, smeerkaas en fruitsapjes. Ook zit er nog een koude schnitzel bij. Die hebben we wel niet opgegeten. Ik durfde niet met de warmte. In één van onze lunchpakketjes zat ook nog choco...had mannetje nog uit de eetzaal meegesmokkeld vanmorgen. 

Om 13u40 verzamelen we aan de overzetboot...het is een enorm lange wachtrij en pas tegen 14u30 kunnen we op de elektrische boot of fluisterboot. De overzet over het Kozjakmeer of geitenmeer duurt zo’n 20 minuten en onderweg kunnen we weer genieten van een mooi stukje natuur dat al wat herfstkleuren begint te vertonen. Volgens legendes brachten boeren vroeger hun geiten in veiligheid voor de wolven op een eilandje gelegen in het meer, vandaar de naam geitenmeer. Bij het verlaten van de boot krijgt onze gids het aan de stok met een andere gids, een Italiaanse furie. Zij kan haar groep blijkbaar niet goed bij elkaar houden en ze verwijt onze gids dat het haar schuld is dat de twee groepen nu door elkaar lopen...’you have no brains’ was haar opmerking naar Marita toe. 

Vanuit de afstapplaats beginnen we aan onze volgende wandeling van ongeveer 2,5 km. Sommigen van de groep haken af en worden met een andere overzetboot naar de verzamelplaats voor straks gebracht. 

Deze keer is het nog meer stijgen en dalen en zijn er best veel houten looppaden met trappen. Maar wat is het weer de moeite...zo schitterend mooi, enorm prachtige kleurschakeringen van zowel het glasheldere water als de vegetatie. Knap, knap, knap...dit moet absoluut op je bucketlist staan. 

Ondertussen worden we nog enkele malen vies aangekeken door de Italiaanse furie...brutaal flaneert ze met een paraplu, die ze in de hoogte houdt, langs ons heen. Haar groep bij elkaar houden lukt haar voor geen meter. 

Rond 16u komen we weer toe aan de overzetboot en kunnen we naar de verzamelplaats worden gebracht waar de niet-wandelaars ons staan op te wachten. De Italiaanse furie steekt op één of andere manier weer stokken in de wielen en zo kan onze groep niet samen op één boot. Wij dan maar even wachten op de volgende overzet. Dit stukje water overvaren duurt immers maar enkele minuten. 

Wanneer we allemaal weer compleet zijn is het nog een pittige klim tot bij de bus...sommige mensen van de groep hebben echt moeite met de wandeling. Marita heeft de chauffeur al verwittigd en hij komt ons op het afgesproken tijdstip netjes weer oppikken. 

Moe en voldaan nemen we plaats in de bus...in totaal toch zo’n 7 km gewandeld en 496 trappen beklommen en/of afgedaald...wat een geweldige topdag vol geweldig mooie natuur.

Iets na 16u30 vertrekken we uit het Nationale park Plitvice...

Na ongeveer een klein uurtje rijden maken we een stop bij een kraampje waar we verse honing, gerookte kaas en schnaps kunnen proeven. Wel voorzichtig zijn want het krioelt hier van de wespen rond de potjes honing, je zou ze gewoon mee in je mond stoppen. We kunnen de producten hier ook aankopen. We nemen een potje bloemenhoning en weidehoning mee. Vooral de weidehoning zou goed helpen bij verkoudheden. 

Mannetje loopt hier bij de proeverij al direct met de plaatselijke huiskat in zijn armen....tja, diertjes en hun aaibaarheidsfactor...

En je raadt nooit wie hier ook weer rondliep met een groep...jawel, de Italiaanse furie...

Marita had vanmorgen al gevraagd om niks van het lunchpakket weg te gooien als je iets niet had opgegeten. We hebben al de overschot verzameld en laten deze hier bij de familie achter die de kraampjes uitbaat. De mensen hebben het al zo moeilijk en nu hebben we toch een beetje ons steentje bijgedragen. Wel spijtig dat ik de sinaasappels op de hotelkamer heb laten liggen, anders had ik die ook aan hen kunnen geven. 

Rest ons nu nog een flinke rit terug naar het eiland Krk. We volgen exact dezelfde route van vanochtend...in tegenovergestelde richting. Er worden onderweg nog diverse mopjes van de dag verteld door de micro...onnozelheden maar enorm lachwekkend.

Bij het oprijden van Krk betaal je trouwens altijd tol aan de brug. Het eiland verlaten kost je niks. De brug is nu ook mooi verlicht, net zoals Bakar.

Het is al bijna 20u30 als we ons hotel bereiken en schuiven meteen onze voetjes onder tafel na eerst ons bord te hebben gevuld aan het buffet.

Het was een schitterende dag...om nooit te vergeten...wat zijn er fantastisch mooie plekken op onze aarde...slaapwel...