Mount Robson-Wells Grey-Sun Peaks

Onze vakantie is al halfweg...en nog zoveel te ontdekken de komende week.

Zelfde routine als gisterenmorgen...6u45 opgestaan en dan aangeschoven voor een lekker uitgebreid ontbijt. Morgenvroeg zullen we weer zelf voor ons ontbijtje moeten zorgen. 

Aan de ontbijttafel horen we dat sommigen tijdens een wandeling gisteren nog een coyote hebben gezien. Spijtig dat we dat weer net gemist hebben...het beest zou een ongeval hebben veroorzaakt op de snelweg volgens de Canadian Mountain Police.

Om 8u30 verzamelen we met de koffers aan de bus...op naar een volgend avontuur...met een reisafstand van ongeveer 440 km. 

Het regent momenteel in Jasper en je kan maar amper bergen zien. Op onze weg naar Blue River hebben we nog vrij veel kans om wildlife te spotten. 

Bob vertelde nog dat er gisteren in Banff een oefenwedstrijd was van het meisjes rugbyteam. Deze wedstrijd werd echter verstoord door een grizzly die vrolijk het veld kwam opgelopen. Hij was het spelletje vlug beu en is er snel weer vandoor gegaan. Is eens wat anders dan bij ons...daar leggen ze het spel wel eens stil door supporters die zich niet kunnen gedragen...hier voor een grizzlybeer die een stapje in de mensenwereld zet. Nog grappig detail...één van de teams heet The Bears...

Wanneer we de provincie Alberta verlaten en de provincie British Columbia terug binnenrijden zitten we ook niet langer in de Mountain Standard Time maar in de Pacific Standard Time...dat wil zeggen dat we onze klok weer een uurtje terug moeten draaien. Ook hebben we nu Jasper National Park verlaten en bevinden we ons nu in Mount Robson Provincial Park.

We rijden langs Moose Lake, hier zou de moose in grote aantallen voorkomen. Maar Bob zegt er meteen bij dat hij ze zelf nog nooit gezien heeft vlakbij het meer. 

Na een uurtje rijden ziet mannetje aan de rechterkant een beer in het gras liggen. Wanneer ik hem ook zie brengt ie net z'n kop omhoog...dit is zwarte beer nummer zeven. We kunnen om veiligheidsredenen niet vertragen of stoppen vermits er achter ons twee grote vrachtwagens beladen met hout rijden. Zou anders een leuke foto zijn geweest van dit beertje.

Onze eerste stop is Mount Robson, de hoogste top van de Canadese Rockies. Spijtig genoeg zien we Mount Robson niet staan door het regenweer....de 3945 meter hoge berg is vandaag 'The Mountain Behind the Clouds'...toch maar proberen om dit plaatje zo goed mogelijk op foto te zetten. We drinken nog een warme chocolademelk...past wel bij deze regenachtige dag (alhoewel het hier bij Mount Robson slechts een klein beetje druppelt, dat valt dus best mee) en eten nog een Chocolate Cookie (lees 'ik had nog maar een klein stukje'...als je begrijpt wat ik bedoel). 

Vlak na ons vertrek bij Mount Robson laten we ook de indrukwekkende Rocky Mountains achter ons (Unesco World Heritage site). Hiervoor komen de Columbia Mountains in de plaats. 

We rijden langs de Fraser River, de langste rivier in British Columbia, ontsprongen vlakbij Mount Robson en deze loopt helemaal door tot in Vancouver. Het is een ideale plaats om weer beren te kunnen zien. We zetten onze berenradar weer op volle kracht.

Net voor het dorpje Valemount (een populaire toeristische trekplaats) zie ik in een groot veld vermoedelijk een beer...er zijn er nog van de groep die het roepen dus het zal wel zo zijn geweest. Ik kan niet met zekerheid zeggen of het een zwarte beer was of een grizzly, deze had in ieder geval een lichtere bruinige kleur. Ik zet deze wel niet bij op onze teller omdat ik niet voor de volle 100% zeker ben.

Het dorpje Valemount wordt momenteel uitgebreid met een enorm skiresort, Valemount Glacier Destinations. Dit zal het dorpje echt doen groeien. 

Dan is het tijd voor de Blue River berensafari, een intieme boottocht van een uur op Mud Lake. Het zou één van de mooiste en rustigste plekjes in Columbia Mountains zijn. Over het gehele zomerseizoen geven ze 90% kans om beren te spotten in hun natuurlijke leefomgeving. Vooraleer we aan boord gaan moeten we onze lunch nog bestellen...dan staat het eten na de berensafari voor ons klaar. We gaan voor de buffalo burger (buffelburger) en de salmon burger (zalm burger). We krijgen een zwemvest om aan te doen, daarover nog een regenjas en nog een poncho. Van thuis hebben we regenbroeken meegebracht en die hebben we ook maar aangetrokken. Het regent nog steeds en dan kunnen we al die extra kledij wel gebruiken. We zitten met negen personen van onze groep op één bootje. Onze gids is Cameron en hij heeft ook een Berner Sennenhond, Farley, die overal mag rondlopen. Farley maakt steeds aanstalten om mee op de boot te springen maar mag dit niet van Cameron. Maar Farley blijft aandringen en ja hoor, hij mag uiteindelijk met ons mee. Hij is vier jaar oud en mag regelmatig mee op riviersafari. Geweldig is dit...hij moet wel vooraan op de boot blijven liggen. We krijgen ook nog een warm dekentje om rond de benen te slaan. Wanneer we afvaren wordt even verder de boot terug stilgelegd en krijgen we nog wat uitleg over de veiligheid aan boord. Ook mogen we tijdens de safari niet roepen, dit zou de beren afschrikken...stil zijn is de boodschap. Ook de flitsers op de camera's moeten worden uitgezet. We moeten goed uitkijken of we struiken zien bewegen aan de kant van het water. Want dat is een teken dat er beren in de buurt zijn. Het bos hier is eigenlijk een soort van regenwoud. 

Na de nodige uitleg zien we al meteen een bever komen aanzwemmen...en dan gaat de safari van start, eerst even rustig varen om dan aan een flinke snelheid over Mud Lake te scheuren. En Farley vindt het allemaal geweldig...die zet z'n poten op de voorkant van de boot, snuit in de wind en af en toe ben ik bang dat ie in het water zal donderen. Maar Farley houdt goed stand op de boot. Na de korte verplaatsing liggen we met drie bootjes dicht bij elkaar, motoren draaien nu bijna geluidloos. Al vlug zien we beweging in de struiken...daar is zwarte beer nummer 1...hoe cool is dit...hij wandelt door de struiken en langs de waterkant en we kunnen hem een hele poos volgen met de boot. Super...en Farley houdt zijn oogjes ook op de beer maar blijft ook ontzettend stil...'good boy'...

Wanneer de ene beer (volgens de gids een mannetje) nog zichtbaar is zien we enkele meters verderop weer takken bewegen. Daar zit ook een zwarte beer. Als de eerste beer die we zagen nog dichterbij komt zien we plots twee beren weglopen...ze waren blijkbaar met twee en het zijn wat kleinere beren. Vermoedelijk zijn ze weggelopen van de grotere mannetjesbeer.

Cameron zet de motor terug op volle toeren en de boot komt weer op snelheid. Door de snelheid moet ik steeds mijn kap wat mee vasthouden omdat ze anders zou afvliegen. Hierdoor krijg ik wel wat koude handen. Aan een watervalletje houden we weer halt maar hier blijken geen beren meer te zitten. De camera is ook goed nat geworden van de regen. Had hem eigenlijk in een plastic zakje moeten steken om hem te beschermen. En zo zit ons uurtje riversafari er al bijna op. Met flink wat snelheid bereiken we het startpunt weer. We krijgen van Cameron nog wat uitleg over de beren...dat je bijvoorbeeld de leeftijd van de beren aan de tanden zou kunnen zien...maar ik denk niet dat je de kans krijgt om die tanden van heel dichtbij te zien...en zie je ze wel van dichtbij dan heb je een megagroot probleem me dunkt. Hij zegt ook dat de grizzly zich bijna nooit laat zien, ze leven ook op hogere hoogte en het zijn echte jagers. De zwarte beren leven veel lager…ze eten dan ook graag planten zoals bladeren, noten, knoppen, twijgen, wortels, vruchten, bessen maar hij eet ook insecten, honing, vis, middelgrote zoogdieren,…het zijn ook solitaire dieren. 

Vorig seizoen hadden ze enkele dagen een grizzly aan het Mud Lake maar dit had als gevolg dat de zwarte beren daarna een tijdje wegbleven, uit schrik voor de grizzly. 

Eenmaal van boord kunnen we al onze extra kleren weer uitdoen...pfff, blij dat ik van al die laagjes vanaf ben, maar het was wel nodig met de regen. In het restaurant kunnen we ons verwarmen aan een houtkacheltje en ga ik eerst onze bestelde lunch nog betalen. Niet veel later staat er een uitnodigende buffalo burger en salmon burger voor onze neus. En smaken dat dit doet...mmmmm...de salade die erbij geserveerd wordt is voorzien van verse bosbesjes en een lekkere dressing van balasamico-azijn met maple syrop. Echt ontzettend lekker. Dit smaakt naar meer...tijdens het eten zet ik af en toe de camera terug op om de lens terug droog te krijgen...hopelijk geen gevolgen voor het toestel.

Na de lunch ga ik buiten nog enkele foto's maken van de omgeving en tegen 12u30 zitten we alweer op de bus. Het weer is ondertussen nog slechter geworden en je ziet bijna niks meer van de sneeuw, hagel en regen. Maar rond 13u klaart het weer op en zien we zelfs de zon weer even en af en toe wat blauwe lucht. 

Mannetje ziet (als enige van de bus) op een wat lager gelegen pad nog een beer lopen. Zonder ons te waarschuwen...pfff...maar in de bus gaat het natuurlijk ook allemaal snel aan je voorbij. Maar deze beer tellen we net zoals de mijne daarstraks ook niet mee, wegens onzeker...

De rivier waar we een stukje langsrijden is de Mad River...en 'mad' is ze zeker want het water heeft een enorme stroomversnelling...hier wil je niet in terechtkomen. 

Plots denk ik op een groot veld een beer te zien zitten maar mijn ogen laten me blijkbaar geweldig in de steek want het bleek een koe te zijn...tja, van al dat onderbroken slapen ga je nog slechter zien natuurlijk...

Bij Wells Grey Information Centre in Clearwater maken we een korte stop om eventueel wat te drinken of te snacken. Er zijn ook leuke souvenirs...gisteren in Jasper zag ik al zo'n mooie porseleinen zwarte beren en nu staan ze hier ook...ze zouden erg goed in ons interieur passen...ik besluit toch om een grote en een kleinere te kopen...toch een heel leuk souvenir van Canada en zijn zwarte beren...

Vervolgens rijden we Wells Grey Provincial Park in...het wordt ook Waterfall Park genoemd vanwege het enorme aantal watervallen, ongeveer 250 in alle soorten en maten. Het park heeft een oppervlakte van ongeveer 5000 vierkante km. De bergen (Oostelijke Cariboo Mountains) die we hier zien zijn vrijwel allemaal ontstaan door vulkaanuitbarstingen. 

Om 15u10 bereiken we Spahats Falls...via een wandelpad door het bos bereiken we de kloof waarin de waterval zich over zo'n 75 meter meter naar beneden stort in een door het water uitgesleten canyon van 122 meter. Je hebt aan het uitzichtpunt ook een fenomenaal uitzicht over Clearwater Valley. Bob zegt dat we ons op een punt op het water moeten focussen, ongeveer in het midden van de waterval, voor 10 seconden. Dan naar rechts kijken...en dan lijkt het of de rotswand ook in golven begint te bewegen. Hier zit het aanpassingsvermogen van onze hersenen voor iets tussen natuurlijk. Op de parking staat er iemand Belgische wafels te verkopen. Blijkt dat de verkoper een Belg is uit Brugge die nu tien jaar in Canada woont en nooit meer terug naar België wil. Het heeft wel vijf jaar geduurd vooraleer al het papierwerk in orde was om te mogen werken in Canada. Destijds was ie door een vakantie verliefd geworden op het land. Prachtig gewoon...ik kan hem geen ongelijk geven, weg uit de stress en de ongezonde lucht van België. Toch iets om over na te denken...

Om 15u45 gaan we weer op weg...al dat zoeken naar beren in de natuur is best vermoeiend. Ik zou graag m'n ogen laten rusten maar ik wil een eventuele beer niet missen.

We rijden door het kleine plaatsje Little Fort en vanaf hier zien we ook vaker paarden en koeien in weides staan. 

We rijden door Mc Clure waar in 2003 een intense bosbrand heeft gewoed die zo'n 75 dagen heeft geduurd vooraleer deze onder controle was. Er werden 27 vliegtuigen en 12 helikopters ingezet om de bosbrand te bestreiden. Ongeveer 72 huizen zijn afgebrand en ook een houtzagerij die veel mensen tewerkstelde bleef in de alles verterende vlammen. In totaal werden 3800 mensen geëvacueerd. De oorzaak bleek een brandende sigaret te zijn. Degene die dit inferno ongewild veroorzaakte kreeg een boete van 3000 CAD. Hij heeft uit zichzelf wel alles terug mee helpen opbouwen. 

De rivier die we rechts zien stromen is de North Thompson River...

Vlakbij Sullivan Valley zien we veel adelaars bij elkaar zweven...vanaf hier is het nog zo'n 25 km naar Sun Peaks, nog een flinke klim te gaan...we zien dat ook hier stukken van de weg zijn weggespoeld door de hevige regenval die ze hier de afgelopen dagen te verwerken kregen. 

Sun Peaks is het op één na grootste skiresort (Whistler/Blackcomb is het grootste) ...maar toch is het een klein, charmant bergdorpje...het wordt bewoond door 371 mensen. Om 17u30 arriveren we in het leuk uitziende Sun Peaks aan het Heffley Boutique Inn Hotel. 

In Sun Peaks is er trouwens een golfterrein waar af en toe ook beren met de vlaggetjes komen spelen. Die gooien ze dan naar elkaar tot na twee of drie keren het vlaggetje kapot gaat en dan gaan ze op zoek naar een volgend vlaggetje om het spelletje te herhalen. Funny animals...

We zetten eerst de bagage op de kamer en gaan dan even door Sun Peaks wandelen. Het doet wat aan Maasmechelen Village denken. In de plaatselijke supermarkt gaan we nog wat yoghurt halen voor het ontbijt van morgenvroeg. Omdat we in de kamer een klein keukentje hebben nemen we wat mee uit de diepvriezer om op te warmen in de microgolfoven, iets met kip en tomatensaus en iets noodles-achtig met kip en groentjes. Terug in de kamer is het eerst wat geklungel om de oven aan de praat te krijgen maar na een kwartiertje kunnen we toch wat eten. Het is niet wauw, maar we hebben toch wat gegeten. 

Op de iPad kijken we nog een aflevering van Copy Beest en Op weg met Jan...ik wou eerst nog wat gaan wandelen door het verlichte Sun Peaks maar mannetje kruipt liever al in zijn beddeke en alleen op pad zie ik nu ook niet direct zitten...dan al maar de koffers weer vertrekkensklaar maken voor morgenvroeg...sweet dreams.