Huskysafari

Nieuwe dag in het mooie Lapland...helder weer momenteel en wat zien we weer prachtige kleuren tijdens blue hour. Vannacht was een ander verhaal. Ik ben iets voor middernacht toch nog de heuvel opgelopen omdat de parameters ideaal waren. Maar het leek alsof ik zelf in de wolken stond, zo’n zware bewolking boven op de heuvel is dan meteen een no-go voor het noorderlicht...doeme toch...vandaag al foto’s gezien van plaatsen in Scandinavië waar het helder was...noorderlichtspektakel natuurlijk, vermoedelijk zat dat spektakel hier achter dat wolkendek.

Dan ben ik lopend de heuvel weer afgedaald richting onze cabine. Het was ook erg koud, -21 graden en gevoelstemperatuur -26 graden, met als gevolg dat m’n luchtwegen onmiddellijk code rood aangaven met een hoop gepiep en benauwdheid als gevolg. In de cabine op zoek naar de Ventolin want deze astma-opstoot voelde erger dan normaal. Nog gezegd tegen mannetje dat ik de Ventolin niet vond en dan vanmorgen krijg ik te horen dat de Ventolin leuk in de lade naast zijn bed ligt, tja...

Uiteindelijk zakte de benauwdheid wel uit zichzelf weg maar aangenaam is anders. 

Soit...vandaag staat er ons een huskysafari te wachten. Maar eerst stuur ik nog een berichtje naar mijn hondje. Ze heeft een rustige nacht gehad. Hopelijk belt de dierenarts snel met de bloedresultaten. 

Om fris en fruitig aan de safari te kunnen beginnen schuiven we eerst nog aan bij het ontbijtbuffet...wat extra krachtvoer voor de noeste arbeid van straks kan geen kwaad. 

Als de bus ons boven weer heeft afgezet is het tijd om de thermopakken weer aan te hijsen. Dat is toch altijd een hele klus, echt puffen en zweten. 

Tegen 11u is het weer verzamelen aan de receptie en van daaruit gaat het met een mini-busje richting de huskyfarm. 

Na ongeveer een kwartiertje rijden komen we aan bij de farm Syötteen Eräpalvelut.

We horen bij het uitstappen al meteen het geblaf van de honden, ze staan in de startblokken om aan hun tochtje van 12 km te beginnen. 

Maar eerst krijgen we van de dame de huizes, Jonna, een instructie over het gebruik van de slee en over de veiligheid. Heel belangrijk is ook dat je niks op het parcours laat vallen want de honden slokken alles binnen. Omdat dit onze vijfde sledetocht is weten we eigenlijk al heel goed hoe alles werkt. Maar nog een keertje goed luisteren kan nooit kwaad natuurlijk.

We krijgen vervolgens een sledenummer toegewezen en wij mogen plaatsnemen in de vijfde en laatste slede. Er zijn vijf honden ingespannen voor onze slee...vooraan twee leiders, in het midden de snelheidshonden en achteraan een krachthond. 

Mannetje gaat als eerste de slee besturen en niet veel later gaan we op pad. In het begin zijn onze honden vrij hevig en snel, echt ontzettend enthousiast. 

Maar de derde laatste slede heeft niet zo’n hevige trekkers en daarom moeten we vaak afremmen en even wachten. 

We zijn nog niet ver weg of we zien een handschoen op het parcours liggen. En ja hoor...met één grote hap verdwijnt de handschoen in de bek van één van onze honden. Wij maar gestopt om de handschoen af te pakken maar tegen dat ik bij de husky ben zie ik hem die handschoen al bijna volledig inslikken. Enkel het vingertje hangt nog buiten de bek. Omdat het toch een vreemde hond is durf ik nu ook niet direct aan dat vingertje gaan trekken. Je weet toch maar nooit. Gelukkig komt de eigenaar met de scooter aangereden en vanaf het moment dat de hond hem ziet komen laat ie de handschoen vallen. Gelukkig goed afgelopen...

Na nog een klein stukje sleeën worden er vooraan bij de eerste slede twee honden uit elkaar gehaald omdat ze steeds aan het vechten waren...de verloren handschoen vindt ook z’n eigenares terug. Kwam uit het sleetje voor ons en het waren toch wel niet onze reisgenootjes zeker.

Dan kunnen we weer verder, wordt er ondertussen ook nog een zonnebril van het parcours gehaald en raken wij al snel gigantisch achterop. Onze honden lijken wel uitgeput en mannetje moet veel mee afduwen om ze vooruit te krijgen. We hebben het parcours precies helemaal voor onszelf. Heel af en toe zien we in de verte nog een andere slede. 

De omgeving is wel prachtig om te zien...we sleeën tussen vele sparrenbossen en langs dik besneeuwde bevroren meren. Er valt ook wat lichte sneeuw en er hangt overal zo’n soort van mist. Hierdoor worden mijn haren die onder de muts uitkomen nat en die bevriezen natuurlijk direct. De prijs van elegantste deelneemster ga ik alvast niet winnen want ik kan me al voorstellen hoe ik er nu bijloop (of bijzit in dit geval). 

Halverwege krijgen we de kans om te wisselen. Ik vraag nog aan de eigenaar of mannetje en ik samen niet te zwaar zijn voor de slede...omdat we zo traag vooruit gaan. Hij moet eens goed lachen met de woorden ‘I’m not saying anything’. En er nog snel achteraan zegt hij al lachend dat we dan de honden wat meer zullen moeten helpen. Dat zegt genoeg zeker...

Er ligt nu wel veel verse sneeuw en dit trekt voor de honden ook veel zwaarder omdat de slee dan wat dieper wegzakt.

Omdat de honden toch traag zijn en het parcours heel vlak is gaan mannetje en ik toch van plaats wisselen. Nog 6 km te glijden door winterwonderland. En het is echt werken hoor, ik moet zo vaak meeduwen met de honden dat de koude geen vat meer heeft op mij. Integendeel, ik zou het liefst het thermopak uitzwieren. Maar het is toch weer fijn om met die honden op pad te gaan...de geurtjes die ze tijdens het lopen (of bijna wandelen in ons geval) achterlaten pakken we er met plezier bij.

Rond 12u45 komen we weer aan bij de huskyfarm (en raar maar waar, die honden begonnen harder te lopen toen ze bij de farm aankwamen)...tijd om de hondjes eens op de foto te zetten.

In een nabijgelegen kota brandt er een vuurtje waar we een koffie of thee kunnen drinken met een stukje zoet brood. Daar komen we ook nog te weten dat één van de voorste sledes een boom zou hebben geramd...zie je natuurlijk niks van als je zo ver achterop bent geraakt als ons. 

Onderweg trouwens nog een anonieme oproep gemist, zal misschien de dierenarts zijn geweest. Snel nog bericht naar het thuisfront maar daar hebben ze nog niks van de dierenarts vernomen.

Daarna is er nog even tijd om de zeven puppy’s te gaan bezoeken. Ze zijn nu ook net zeven weken oud en zo schattig. We mogen bij in de ren en al snel lopen we met die zachte pups op onze armen. Het bijna volledig witte pupje kreeg de naam Mila, net zoals onze zwarte does. En die geurtjes van de puppy’s...gewoonweg zalig. 

De eigenaars hebben in totaal 89 volwassen husky’s en daarbij nog de 7 puppy’s. Ook hebben ze nog twee labradors voor de jacht, maar die hebben we niet gezien.

Na het puppybezoek doe ik nog wat pogingen om de volwassen honden een beetje deftig op de foto te krijgen.

Tegen half twee komt het busje ons weer oppikken en staan we weer snel op onze vertrouwde Iso-Syöte heuvel...volledig in de mist, we zien zo goed als niks meer van de omgeving. Wat een geluk dat we gisteren die wandeling nog hebben gedaan op de heuvel want wie weet zien we de zon niet veel meer verschijnen de volgende dagen. 

Aangekomen in de bungalow krijg ik vrijwel onmiddellijk telefoon van de dierenarts. Er was niks abnormaals te zien in m’n hondje haar bloed. Ze moet nog enkele dagen op een dieet van gekookte kip en witte rijst. Als het overgeven blijft duren moet ze nog wel naar de dierenarts voor een echografie. Blij dat haar bloed ok is maar nu weten we eigenlijk nog niks over de oorzaak van het ziek zijn. Weer enkele dagen afwachten nu. Maar gelukkig is ze wel levendig en opgewekt.

Snel nog even naar het thuisfront bellen om hen in te lichten en deze vertellen me dat ons Mila rustig op de zetel ligt te slapen...klein beetje gerustgesteld nu.

Een douche is nu geen overbodige luxe na de intensieve sledetocht en zo spoelen de hondengeurtjes met het water weg. 

Iets na half 5 wandelen we deze keer weer via het wandelpad naar het dal. Het stapt wel wat moeilijk door de verse sneeuw maar van afstand is dit een ideale wandeling (afdalen toch, de hele heuvel opklimmen in de sneeuw is een ander paar mouwen denk ik).

Beneden aangekomen duiken we nog even de Tunturi Market binnen en nemen we nog een zakje kaneelrolletjes mee...daar gaan we thuis iemand blij mee maken. 

Daarna zakken we weer af naar Romekievari...beentjes onder tafel en smullen maar. We hebben elke dag al zo lekker gegeten hier. Als afsluiter een zalig stuk rabarbertaart, mmmmm...dat smaakt naar meer. Dubbel en dik verdiend na die intensieve huskytocht, zelf zo hard moeten werken om terug op de huskyfarm te geraken.

Nota aan reisgenootjes...volgende keer de handschoenen niet meer met de mond van je hand trekken want je weet nooit of net voordien één of andere husky hierop heeft gezeverd...

Tijdens het eten komt een Nederlands koppel dat samen met ons is aangekomen nog een babbeltje slaan. Ze zijn net terug van de 2-daagse huskytocht Finn-Jann en logeerden in een wilderniscabine. Was blijkbaar superleuk maar nu doet alles pijn bij hen. Ze hadden in totaal zo’n 50 km gedaan met de honden. Moet ook wel tof zijn denk ik. 

Na het diner laten we ons weer naar boven rijden met de shuttlebus. 

De bewolking begint ook weer weg te trekken en dit maakt de kansen op zichtbaar noorderlicht ietsje groter maar de parameters zijn niet zo goed als gisterenavond. Om middernacht zou er een kansje zijn en ook rond 5u morgenvroeg maar dit zijn uiteraard voorspellingen en geen zekerheden. Gewoon de wekker zetten straks en de parameters opvolgen want onze reisgenootjes laten kennismaken met het magische noorderlicht zou toch echt wel de kers op de taart zijn...bye,bye...