Hoogstraten-Seeboden (Karinthië)

Hoihoi...vandaag vroeg dag, om 4u gaat de wekker. Er staat ons een weekje Karinthië te wachten, een provincie in het zuiden van Oostenrijk waar we zullen verblijven in Seeboden om van daaruit diverse excursies te ondernemen...maar eerst nog een lange reisdag voor de boeg. Ondanks het vroege uur toch nog een klein ontbijt, laatste bagagecheck en dan om 5u richting Rijkevorsel vanwaar onze bus zal vertrekken. Voor m’n hondje wordt weer goed gezorgd op haar vakantieadresje, maar missen doe ik die zwarte lab toch altijd. 

Na het parkeren van de auto kan de bagage al snel de bus op en om 5u30 vertrekken we richting Zoersel waar we nog 12 personen gaan oppikken. In totaal zijn we met 24 voor deze reis...een klein groepje, maar dat is niet erg, zo hebben we plaats genoeg in de bus...en wat voelen we ons jong, want het merendeel van de groep zit al in een pensioengerechtigde leeftijd. Er is een koppel bij dat enkele weken geleden ook mee was op onze Texeltrip. Het is dankzij hen dat deze reis kon doorgaan want anders hadden we niet aan het minimumaantal deelnemers geraakt.

Het is bijna 6u wanneer we op de verzamelplaats in Zoersel vertrekken...onze eerste tussenstop zal Aachener-Land Süd zijn, net voorbij de Duitse grens. Om 7u30 arriveren we bij het wegrestaurant, ik twijfel nog of ik een chocolademelk zal kopen omdat het hier geen Cécémel is maar ik besluit er toch maar één te nemen…veel spijt van want deze is echt niet te drinken. Ook de koffie van mannetje is slecht...bah...weer geleerd voor de volgende keer. Enkel nog Cécémel voor bibi...ik smul dan maar vlug mijn banaantje op. 

Om 8u20 rijden we de parking weer af en zetten we onze tocht verder. Momenteel rijdt chauffeur Paul maar het is de bedoeling dat Wim (die momenteel ligt te slapen) het stuur straks gaat overnemen, hij is eigenlijk de hoofdchauffeur. 

Onze gids Greta, dezelfde gids als op Texel enkele weken geleden, vertelt voluit over de mijnstreek hier rond Aken en Keulen waar vooral bruinkool naar boven wordt gehaald. We kunnen die mijnen met de stalen reuzen, die gigantische gaten in het landschap graven, goed zien vanuit de bus. 

Het is aangenaam buiten turen naar het heuvelachtige groene landschap dat aan ons voorbijtrekt...ook de zon houdt ons gezelschap, maar de opkomende bewolking probeert er een ‘wolkje’ voor te steken...ik supporter voor de zon...

Langs de autosnelweg zijn er gedurende een hele afstand diverse soorten bomen aangeplant, telkens staat er een bord waarop de soort van boom staat te lezen en het jaartal dat ze zijn aangeplant. Mooi initiatief maar als de bomen te groot worden zullen ze weer plaats moeten ruimen voor jongere exemplaren omdat ze anders te hinderlijk worden voor het autoverkeer, tja...

We passeren tijdens onze rit ook het Kart en Event Center van Michael Schumacher en niet veel verder hebben we een zicht op Keulen en haar imposante Dom...het is de grootste stad van het gebied Noordrijn-Westfalen waarvan Düsseldorf de hoofdstad is. Keulen is trouwens de stad der geuren door het Keuls water, de bekende Eau de Cologne 4711, dat ook medicinale eigenschappen zou hebben. 

We rijden doorheen het Zevengebergte (Siebengebirge), een vulkanisch laaggebergte waarover diverse legendes de ronde doen over hoe het gebergte is ontstaan. De gids heeft er enkele verteld, over reuzen en draken maar als jullie er meer over willen weten dan zal dikke vriend Google jullie dat graag vertellen. De plaatsen Königswinter en Bad Honnef liggen aan de voet van het Zevengebergte, aan de Rijn. De Drachenfels (drakenrots) is een 321 meter dode vulkaan gelegen tussen Konigswinter en Bad Honnef. Op de top van de vulkaan staat de ruine van het gelijknamige kasteel, een belangrijke toeristische trekpleister met een weids uitzicht over de Rijn. Het Zevengebergte bestaat uit meer dan 40 bergen en heuvels waarvan de hoogste de Grober Ölberg is met 460 meter. Er zijn veel bossen maar ook landbouw…op de hellingen van de heuvels worden druiven voor wijn verbouwd. Naast dit stuk snelweg zien we de TGV voorbijrazen...deze hogesnelheidslijn loopt helemaal tot in Frankfurt. 

We krijgen van Greta ook het weekprogramma in onze handen gestopt...ziet er allemaal wel leuk uit...veel natuur, echt mijn ding...

Ondertussen rijden we langs de stad Montabaur met Schloss Montabaur (een slot) dat destijds werd opgebouwd door de bisschop van Trier en dat nu mooi ligt te pronken onder een stralende zon. 

Limburg an der Lahn is de volgende gemeente die we zien liggen in de deelstaat Hessen...de mooie Dom van Limburg met de zeven torentjes valt meteen op. Hier zijn we enkele jaren geleden nog geweest tijdens ons weekendje Rüdesheim. Echt een heel mooi en sprookjesachtig plaatsje (ondanks dat het regenweer toen een grote spelbreker was) waar we toen de kerstmarkt hebben bezocht. 

We doorkruisen het Taunus Gebergte, een middelgebergte ook gelegen in de deelstaat Hessen, en bekend om zijn bronnen...veel kuuroorden hier.

De volgende grote stad is Frankfurt en we zien het al aan de lucht wanneer we Frankfurt naderen...ontzettend veel sporen van het drukke luchtverkeer. Aan een wegrestaurant wisselen de chauffeurs al van plaats.

Terug de snelweg op kijken we al snel op de skyline van Frankfurt met z’n vele wolkenkrabbers...men zegt er ook wel ‘Manhattan am Main’ of ‘Mainhattan’ tegen (de Main is de rivier waarlangs Frankfurt ligt) omdat er echt wel gelijkenissen zijn met de skyline van Manhattan in New York City...mooie herinneringen aan NYC komen boven. 

In de lucht boven Frankfurt is het een drukte van jewelste...de ene Boeing na de andere zet z’n landing in op de luchthaven van Frankfurt am Main...en wat verder stijgen er weer anderen op. Over de snelweg heen taxiet dan weer een andere Boeing van Lufthansa naar de terminal. Op de luchthaven nemen we afscheid van chauffeur Paul en van hieruit spoort hij terug naar België met de hogesnelheidstrein.

En wij zetten onze weg verder, mezelf vergapend aan de mega-luchthaven dat Frankfurt am Main is (toch zo’n 60 miljoen passagiers per jaar)...en ikke toch stiekem wel blij dat ik nu niet in het vliegtuig moet stappen...

Omstreeks 12u rijden we reeds door de deelstaat Beieren en passeren we de oude bisschopsstad Würzburg, bekend om het laboratorium waar Wilhelm Röntgen de röntgenstralen ontdekte en ook om de prins-bisschoppelijke Residentie van Würzburg dat sinds 1981 op de Werelderfgoedlijst staat. Op een heuvel aan de rand van de stad zien we de vesting Marienberg liggen waar de bisschoppen eerst resideerden totdat ze naar de Residentie zijn verhuisd. 

Rond 13u komen we aan bij een wegrestaurant in Steigerwald en hier kunnen we wat gaan eten. Mannetje en ik nemen elk een tomatensoep, hierbij kunnen we de broodjes opsmikkelen die we nog hadden meegenomen...ondertussen is het toch 26°C en we placeren ons dan ook met plezier op het buitenterras. De soep is wel lekker maar het is niet normaal hoe deze alles rood kleurt. Mannetje steelt de show met zijn flink rood-oranje uitgeslagen lippen en het is er moeilijk af te krijgen...

Om 13u45 zetten we onze tocht verder richting Oostenrijk...de stad Erlangen schuift aan ons voorbij. En zo naderen we de volgende stad, Nürnberg (Neurenberg), volgens de gids bekend om z’n geglazuurde peperkoek. 

Tot iets na 15u heb ik een poging gedaan om even af te reizen naar dromenland maar wanneer Greta de microfoon weer in handen krijgt moet ik die poging staken. Ze maakt er ons op attent dat we de rivier de Donau overrijden...

En zo rijden we ook de hopstreek binnen...enorme velden met hop die langs houten stellages omhoog groeien (die wel tot acht meter hoog kunnen worden) liggen overal verspreid in het landschap van de Hallertau-streek tussen Ingolstadt en München. Alleen de vrouwelijke hopplanten brengen hopbellen (bloemen) voort en deze worden gebruikt voor het brouwen van bier, ze geven het bier een aangename bittere smaak...maar ik vind bier sowieso niet aangenaam...en de hopbellen zorgen ook nog voor een betere houdbaarheid en schuimvorming. Dit allemaal (ook de bittere smaak) komt door de aanwezigheid van lupuline. In de buurt van vrouwelijke hopplanten mogen geen mannelijke hopplanten staan want als er bevruchting zou plaatsvinden dan is dit ten nadele van de kwaliteit van het bier...het zou dan de schuimvorming van het bier tegengaan.

We naderen stilaan München en rijden de Allianz Arena voorbij, het lijkt op een reusachtige witte zwemband. Het stadion is de thuishaven van voetbalploeg Bayern München. Het stadion heeft 76000 zitplaatsen en een parkeergarage met 11000 plaatsen ( grootste in Europa). De eerste Europese wedstrijd die Bayern München in dit stadion speelde was tegen onze kampioen van 2018, Club Brugge, in de Champions League. Wanneer Bayern speelt kleurt de arena in rood licht, voor de ploeg van München was destijds de arena blauw verlicht. Als de nationale ploeg speelt kleurt de arena wit...

Even voorbij München zitten we plots midden in een wolkbreuk...regen en hagel vallen met bakken uit de hemel. Vele auto’s zetten zich aan de kant door de overvloed aan water op de weg. Een vijftal minuten later is daar plots de zon weer en ligt de weg er droog bij. Was dus echt heel plaatselijk...

We kunnen vanaf hier al een blik werpen op de Beierse Alpen...zo komt er toch al een beetje een Oostenrijks gevoel opzetten...2/3 van Oostenrijk wordt trouwens ingenomen door de Alpen. 

Rond 16u45 bereiken we Irschenberg waar we onze laatste tussenstop maken. Mannetje drinkt een cappuccino en ik heb genoeg aan een appel. Het druppelt wel zachtjes en we gaan rond het wegrestaurant wat wandelen om een blik te kunnen werpen op de Beierse Alpen...mooi, je ziet de sneeuw nog liggen.

Om 17u20 beginnen we aan onze laatste rit tot het hotel. 

We rijden nog langs de Chiemsee (uitspreken als Kiemzee), het grootste meer in Beieren gelegen tussen Rosenheim en Salzburg en tevens het derde grootste meer in Duitsland. Verspreid over het meer liggen diverse kleine eilandjes. 

Om 18u15 rijden we de grens over op de muziek van ‘An der schönen blauen Donau’, een Weense wals van Johan Strauss jr., en zitten we officieel in de Republiek Oostenrijk...

Oostenrijk is niet zo heel groot en heeft Wenen als hoofdstad. Het is een binnenstaat in Centraal-Europa. Men spreekt er officieel Duits. Het land grenst in het westen aan Zwitserland en Liechtenstein, in het noorden aan Duitsland en Tsjechië, in het oosten aan Slowakije en Hongarije en in het zuiden aan Italië en Slovenië...in totaal zo’n 2562 km aan landsgrenzen. Wij zullen vooral in het zuiden verblijven deze week. 

We rijden nu echt doorheen de Oostenrijkse Alpen in de deelstaat Salzburgerland...er ligt nog veel sneeuw op de toppen, het zijn echt weer pareltjes van uitzichten dat we te zien krijgen. Om de bergketen te doorkruisen zullen we doorheen verschillende tunnels moeten rijden. 

Het Tennengebergte waar we langsrijden is een bergrug in de noordelijke Kalkalpen. Het herbergt een grote ijsgrot van 40 km (Eisriesenwelten in Werfen), de eerste km is voor het publiek toegankelijk. Blijkbaar echt de moeite om te bezoeken. 

Vervolgens rijden we doorheen Hohe Tauern, het Tauerngebergte, een langgerekt bergmassief, midden in de Centrale Alpen...zo’n 120 km lang van oost naar west en 50 km breed van noord naar zuid. Hier bevinden zich de hoogste bergen van Oostenrijk.

We rijden door de Katschbergtunnel, halverwege de 6 km lange tunnel hangt het wapenschild van Karinthië, vanaf dit wapenschild zijn we pas officieel in Karinthië.  

Iets voor 20u bereiken we Seeboden vlakbij de Millstätter See, waar we arriveren aan ons hotel…Seebodnerhof Hotel Familie Klein, een gezellig familiehotelletje. We worden er door iedereen van de familie en door het personeel opgewacht. Dan vlug naar de kamers (mooi uitzicht op de Alpen) om de koffers weg te zetten en naar het restaurant waar er ons in een sneltempo een viergangenmenu wordt voorgeschoteld. De kok en tevens eigenaar van het hotel komt aan iedere tafel nog een drankspelletje spelen, wie een zes gooit krijgt een borreltje...aan onze tafel niemand een zes, vind ik helemaal niet erg.

Rond 21u30 naar de kamer...erg vermoeid, was echt een lange reisdag...nog vlug een sms naar mijn dikke vriend en dan beddeke in...morgen weer veel te beleven...slaapwel...