Furnas

Hoihoi...vanmorgen met een flinke slaapsnoet en prikkende oogjes naar het ontbijt...echt nog niet goed uitgerust. Het ontbijt maakt wel veel goed...het is erg druk bij het onbijt, ook veel piloten en crew. Vermoedelijk een drukke dag vandaag op de luchthaven want vanmorgen om 7u kwam de eerste mastodont al langs het hotel gevlogen en tien minuten later was de volgende er al. Over het algemeen hebben we niet zo heel veel geluidsoverlast van de vliegtuigen hoor. Rond 23u ‘s avonds vliegt soms de laatste nog langs, valt dus goed mee. 

Vandaag rijden we richting de zuidkust van het eiland voor een ontdekkingstocht van de exotische Furnasvallei met warmwater- en mineraalbronnen.  

Mannetje heeft voor ons vertrek namens de groep even gaan bemiddelen met de gids om toch een andere ananasplantage te gaan bekijken omdat de eerste zo teleurstellend was. Ook het uitzichtpunt dat we eergisteren niet hebben kunnen doen wordt aangehaald. 

Na overleg met Victor, de chauffeur, is er beslist dat we voor onze excursie van vandaag nog naar een ananasplantage kunnen. Vinden wij allemaal prima en iets na 9u kunnen we vertrekken. Het uitzichtpunt zouden we eventueel op zondag nog kunnen doen. 

Ondertussen heeft het ook even goed geregend en staat er een mooie regenboog te pronken. 

Aangekomen bij de ananasplantage A. Arruda in Fajã de Baixo blijkt dat deze veel groter is dan de vorige plantage en hier kunnen we de zeven verschillende fases in de serres bekijken (wortelknol, scheuten, planten, roken, rijpen, groeien en oogsten)...van wortelknol tot na zo'n zeven maanden de eigenlijke plantage kan beginnen van de scheuten, uit de wortel gevormd, in warme plantaardige bedjes. Ongeveer 4 maanden na het planten is er het rookproces van zo'n 8 à 10 dagen dat ook in de serres gebeurt. In de serres worden vuurhaarden aangestoken en de rook dwingt de plantjes om tegelijkertijd in bloei te komen. Het totale groeiproces duurt tot zo'n 13 maanden...er vormen zich mooie paarsachtige bloemetjes op een kleine mini-ananas. Tot 15 maanden kunnen de vruchten dan verder rijpen om verder uit te groeien tot een volwaardige ananas...alles op een tijdspanne van 18 à 24 maanden. Ze worden hier opgekweekt in witte serres omdat dit in open veld door de Azoriaanse temperaturen niet zou lukken. Zoals je al kon lezen is het ganse proces om tot een rijpe ananas te komen heel tijdrovend. Je betaalt hier dan ook al snel een €7 voor een grote ananas. De Europese ananas van hier is kleiner, zoeter en sappiger dan de ananas die je bij ons in de winkel kan kopen en is 100% biologisch. In het hele proces werden geen kunstmest of pesticiden gebruikt. 

Wie wil kan achteraf nog een ananaslikeurtje proeven. Dit bezoek heeft het fiascobezoekje aan de andere plantage meer dan goedgemaakt. 

Dan terug de weg op richting zuidkust naar de gemeente Vila Franca do Campo met een kleine eilandje voor de kust, Ilhéu de Vila Franca do Campo, een klein kratertje van een oude gezonken vulkaan. De hellingen van de krater, behorend tot een natuurreservaat, zijn bedekt met inheemse planten. In de krater bevindt zich een bijna perfect rond natuurlijk zwembad met een klein strandje, verbonden met de oceaan via een nauwe doorgang. Bepaalde maanden van het jaar kan men in dit kristalheldere water komen zwemmen. Per keer mogen er telkens maar 200 mensen op het eilandje...met een maximum van 400 mensen per dag. 

Onderweg passeren we eerst nog de parochie Vila de Agua de Pau om vervolgens Vila Franca do Compo te bereiken waar we even vrije tijd hebben en ik alvast wat foto’s ga nemen van de lava-uitlopers in de oceaan. Mannetje zit ondertussen al in de koekjesfabriek met winkeltje en koffiebar. Hier kan men van achter het glas zien hoe ze Queijadas maken, een zoet gebakje ontstaan in Portugal. Na het fotomomentje kan ik bij de koekjesfabriek ook proeven van zo’n gebakje dat mannetje al heeft gekocht in het winkeltje. Echt zo lekker, doet me wat denken aan de smaak van mattentaarten...van deze lekkernij gaat zeker een doosje mee naar België. Iemand van de groep koopt zich zelfs 40 gebakjes...hij heeft misschien nog plannen om de groep te trakteren voor één of andere gelegenheid...wie weet wordt dit nog vervolgd. 

Onze volgende stop is Lagoa das Furnas, een kratermeer waar ze dicht bij de oever de traditionele schotel Cozido bereiden in speciale kookpotten. Dit is een rijke stoofschotel van vlees en groenten die vijf uren onder de grond suddert. 

Ter plaatse kijken we uit over het meer, waarvan het water op sommige plaatsen ook borrelt. Er hangt een hele doordringende zwavelgeur overal waar je gaat...enorm warme rookpluimen stijgen er op uit de grond. We zien hoe ze de speciale potten met eten goed verpakt in een put laten zakken, de put afsluiten, er nog een berg zand opgooien en hier dan een bordje bijzetten van het restaurant waarvoor deze maaltijd is bestemd. Via een houten looppad kunnen we tussen de fumarolen, heetwaterbronnen en het opborrelend slijk wandelen. Erg indrukwekkend hoe onze aarde haar krachten hier laat zien van binnenuit. Op sommige plaatsen voel je de warme zwaveldampen branden op je voeten en benen doorheen het houten pad.

Al deze vulkanische activiteit in dit gebied is afkomstig van de vulkaan Furnas, een 805 meter hoge slapende stratovulkaan waarvan de laatste uitbarsting dateert van 1630 met ruim 200 doden. Misschien een luie vulkaan maar je weet nooit wat Moeder Natuur nog in petto heeft.

We bezoeken ook het gelijknamige dorpje Furnas en deze plaats heeft in het centrum veel opstijgende rookpluimen, heetwaterbronnen, kokende modderpoelen en een erg indringende zwavelgeur (rotte eieren). Het water van de bronnen kan worden gebruikt als onderdeel van thermale behandelingen door de zwavel die in het oranje gekleurde water zit. De oranje kleur komt van het vele ijzer dat erin aanwezig is. Het water zou een geneeskrachtige en heilzame werking hebben en zou aandoeningen aan luchtwegen, huidziektes, reuma en depressies kunnen behandelen. Vanuit de hele wereld komen mensen hier kuren.

We lopen langs de borrelende bronnen en rookpluimen die opstijgen vanuit scheuren in de grond. De bronnen hebben allemaal een eigen naam. Één van de bronnen heet Pêro Botelho en is vernoemd naar een jongen die in het kokende water van die bron viel.

In een winkeltje kunnen we nog jenever met verschillende fruitsmaken en koekjes proeven...

Op de middag staat er een traditionele lunch op het programma. In het lokaal restaurant Tony’s krijgen we de typische schotel Cozido voorgeschoteld die daarstraks nog in de grond stond te sudderen bij Lagoa das Furnas. We zagen daarstraks bij een bepaalde put het bordje staan van Tony’s. Daar stond misschien wel onze Cozido das Furnas te sudderen diep in de warme grond. 

Op de schotel liggen diverse soorten vlees zoals bloedworst, chorizo, ribbetjes...ook groenten zoals kool, worteltjes, yam (een wortelknol)...het is allemaal puur natuur de grond in gegaan met enkel een beetje zout. Had er wel wat schrik van maar eigenlijk is de smaak van de groenten ontzettend goed. Van het vlees heb ik enkel een stukje chorizo geproefd en dat viel ook wel mee. Als dessert krijgen we een dikke schijf verse ananas...maar echt zo lekker, blij dat mannetje zijn ananas naar mij schuift (in fruit eten is ie geen kampioen) want deze ananas smaakt echt naar meer. In het restaurant is het wel heel druk en lawaaierig (grote groep luidruchtige Italianen) en ik besluit om even in de omgeving wat rond te wandelen tot we kunnen vertrekken.

Na het middagmaal rond 14u30 brengen we een overgetelijk bezoek aan het Terra Nostra Park, één van de mooiste parken van São Miguel. Dit 18de eeuwse botanische park bestaat uit kleine meertjes, exotische bloemen en eeuwenoude bomen. Wie wil kan hier baden in een thermaal bad van 38° Celsius. Het water is hier ook oranje gekleurd.

Via wandelpaden lopen we doorheen een immens mooi stuk aangelegde natuur, echt waanzinnig mooi. 

Zwemmen in het thermaal zwembad hebben mannetje en ik niet gedaan...heb wel even mijn vingers in het hele warme water gestoken. Slecht één persoon van de groep heeft zich aan een duikje gewaagd in de oranje watermassa. We zagen nog een man met enorm veel borsthaar en dat haar was ook helemaal oranje gekleurd toen hij uit het water kwam. Dus misschien toch een goed idee geweest om niet in dat water te gaan baden.

Na ons bezoek aan het Terra Nostra Park bereiken we omstreeks 16u30 het uitzichtpunt Pico do Ferro, op 570 meter boven de zeespiegel, waar we na een korte maar pittige klim van een panoramisch uitzicht kunnen genieten over de Furnasvallei...een weelderige tuin in een uitgestrekte krater waarbij we ook kijken op Lagoa das Furnas...echt prachtig. Spijtig genoeg is er weinig zon vandaag want ik denk dat het uitzicht dan nog spectaculairder was geweest.

We rijden vervolgens door een hoogvlakte en komen in de streek waar de aarde op São Miguel het meeste beeft omdat hier de breuklijn ligt tussen Amerika en Europa...het is diezelfde breuklijn die de vulkanen op IJsland voedt. Op 7 van de 9 eilanden van de Azoren wordt de aardactiviteit continu gemeten, de andere twee eilanden liggen op de Amerikaanse plaat en daar is geen gevaar voor bevingen. 

Onze laatste stop van vandaag is bij het uitzichtpunt Santa Iria voor een oogverblindend zicht over een groot deel van de noordkust en het binnenland...fantastisch om te zien. Gelukkig nog wat foto’s kunnen nemen want plots vallen zowel het fototoestel als de iPhone zonder batterij...beide hebben dan ook overuren gedraaid vandaag.

Het is al na 18u wanneer we terug in ons hotel aankomen, snel nog even naar de winkel om wat water aan te kopen, ons wat op te frissen en daarna aanschuiven voor het dinerbuffet. Ongelooflijk druk in het restaurant vandaag...er is een hele groep Duitsers aangekomen en dit zorgt voor wat chaos aan het buffet. 

Na het vullen van onze maagjes zoeken we onze kamer weer op...reisverslag afwerken, wat foto’s bekijken en dan maar bed in...want net zoals vanmorgen nu ook een slaapsnoet en prikkende ogen...sweet dreams...