Bezoek rendierboerderij

Hoihoi...vandaag onze laatste volledige dag in winterwonderland. We volgen hetzelfde ochtendritueel als de voorbije dagen en na een stevig ontbijt leveren we onze snowboots en de extra wanten alvast weer in. 

Om 10u brengt een mini-busje ons naar de traditionele rendierboerderij van Juha Virkkunen. 

We zijn met zes personen...we hebben het gezelschap van het fijne Nederlandse koppel dat afgelopen week de 2-daagse huskytocht Finn-Jann heeft gedaan. 

Het is zo’n 18 km rijden tot de boerderij in Taivalkoski en wanneer we er aankomen zien we de eigenaar bij de rendieren staan en komt hij ons al tegemoet gelopen om ons van harte welkom te heten. Hij is in het gezelschap van een schattige en erg enthousiaste hond. 

Blijkbaar is de hond de vriend van elke bezoeker...ze wil ook al eens kusjes komen geven. Ze is nu 8 jaar en heeft al twee nestjes puppy’s gehad. Misschien dat ze eind augustus een laatste keer voor een nestje puppy’s gaan. De hond heeft dan ook al een seniorleeftijd. 

Juha lijkt ons een warme, vriendelijke man (van bijna 70 jaar) en hij neemt ons mee voor een rondleiding op de boerderij waar hij enorm trots op is. De hond loopt overal met ons mee. Achteraan bij de boerderij bevindt zich een groot bevroren meer maar door de dikke mist zien we er momenteel bijna niks van. Wel prachtig fotomateriaal hier...al dat witte met hier en daar een boom en een schuurtje. Mooi, mooi...

De eigenaar vertelt ondertussen over het leven op de boerderij en over de geschiedenis ervan. Hij hoopt dat ooit één van zijn twee zonen de boerderij overneemt maar hij vreest ervoor omdat ze beide hogere studies hebben gedaan en met hun gezinnetje verder weg wonen in Finland. Ook geeft hij ons informatie mee over de Lapse cultuur en de tradities waar hij erg veel respect voor heeft. Juha blijkt een echte natuurliefhebber te zijn. 

Het huis waar hij met zijn vrouw en hond woont staat er al sinds 1800. Er zijn hier ook diverse bijgebouwen te vinden voor onder andere opslag van hout en opslag van eigen aardappelen (die teelt hij hier in de zomer en zijn vaak een vuist groot).

In de bomen op het erf groeit een soort hangend draderig mos, baardmos, een lekkernij voor de rendieren.  Ooit groeide dit hier niet meer door luchtvervuiling. De industrie nam maatregelen en nu groeit het hier weer volop, de lucht is weer helemaal zuiver.

In de oudste schuur op het erf, uit de 17de eeuw, zien we visnetten met daaraan labels waarvan het oudste van 1829 is. Ook hangt er één tussen met de handtekening van zijn grootvader op gegraveerd. 

Juha vertelt dat de boerderij ook heeft gediend als rustplaats voor Finse militairen tijdens de strijd voor een onafhankelijk Finland. Hij heeft zelf bij de Arctic commando’s gediend en is zelfs opgeleid als militair spion. 

Op het erf staat ook een oud vervallen gebouw dat dienst deed als schooltje. Zijn grootmoeder heeft hier ooit lesgegeven.

Het gebied dat Juha bezit heeft een grootte van ongeveer 700 hectare. Juha trekt ondertussen een slede met zich mee met hierop emmers voer voor de rendieren. De hond is ook ontzettend verzot op de korrels en eet haar buikje goed rond. 

Vervolgens mogen we bij de rendierkudde in de weide met elk een pot korrels waarmee we hen mogen voederen. Wel moeten we onze armen lang voor ons uitstrekken want ze durven nog al eens duwen met hun geweien. Ze komen enthousiast aangelopen om een korreltje mee te pikken. Dit is echt zo leuk...we mogen ze ook aanraken (gisteren mochten we dat niet). Sommige rendieren zijn wat schuw en blijven op een afstand. De hond is wat jaloers op de rendieren en blaft er maar al te graag op. Wat zullen dit leuke foto’s zijn. 

Vorige zomer heeft de rendierhouder bijna 10 babyrendieren en 20 volwassen rendieren verloren doordat ze zijn aangevallen door wilde dieren. Zo zijn de bruine beer, de lynx en de veelvraat grote vijanden van de rendieren. Ook sterven er rendieren door roadkill. Elk jaar zijn er enkele rendieren bestemd voor de slacht...rendieren staan hier in Lapland vaak op het menu. De rendieren die van Juha de naam Rudolph krijgen zijn z'n lievelingetjes en zullen altijd ontsnappen aan de slachtbank. 

Na het voedermoment en de nodige foto’s lopen we binnen in een onverwarmd schuurtje uit 1800 dat dienst doet als museum. Hier staan vele werktuigen die vroeger gebruikt werden, zelfs van vele honderden jaren oud. De eigenaar geeft ons hier een uitgebreide uitleg over want elk attribuut heeft wel een verhaal. Zo zien we onder andere een oude rendierslee, een handbediende wasmachine en een kruik waar karnemelk in bewaard werd. Om die karnemelk gebruiksklaar te krijgen zou er een kikker ingestopt worden om de karnemelk te roeren met zijn bewegingen.

Vanuit het schuurtje lopen we langs de andere kant richting het huis en zien we in de sneeuw nog sporen van een vos en een konijn. Ondertussen is de mist over het meer opgetrokken en krijgen we een prachtig panoramisch zicht over het wit besneeuwde meeroppervlak met daarachter bossen en heuvels. Het zal hier in de zomer ook wel ontzettend mooi zijn. 

We mogen ons vervolgens wat gaan opwarmen in het huis van de rendierhouder en plaatsnemen in hun woonkamer aan een gedekte tafel die vol lekkers staat. Ook de koffie en thee staan al te dampen. De vrouw des huizes (was nu niet thuis, ze ging skiën) heeft lekkere cake voor ons gebakken (maar echt zóóóóó lekker) en er staan broodjes met zalm en gerookt rendier. Ook nog noten, chocolaatjes, zoet brood, druiven en wat rauwe groenten staan klaar om verorberd te worden. Wat worden wij hier verwend. Ook de hond heeft een zalig plaatsje op een bankje gevonden en dommelt in. 

In de woonkamer lijkt de tijd te hebben stilgestaan. Aan de muur zien we vele foto’s van familie en er staat een grote kast waarin achter slot en grendel de wapens veilig worden opgeborgen. Ook heeft hij wat ongeladen wapens hangen om te tonen aan de bezoekers. 

Eerst zingt hij nog een Fins lied als verwelkoming. Het zou gaan over een deur die groot en breed genoeg moet zijn om mensen in een huis te verwelkomen. 

Tijdens onze heerlijke en gezellige lunch vertelt de rendierhouder met veel goesting nog wat over de geschiedenis van Finland, over de wilde dieren die er voorkomen, over de rendieren en over zijn familie. Zijn moeder leeft nog maar is momenteel dementerend. Hij laat ons ook mooie foto’s zien van de boerderij en het meer in andere seizoenen. We mogen zoveel vragen stellen als we willen..hij zal altijd met veel enthousiasme een antwoord geven. 

Hij heeft het ook over de klimaatverandering die hier ook wel degelijk aanwezig is en dat een ommekeer door er iets aan te doen misschien wel te laat is. Normaal begint de sneeuwval begin oktober, nu was dat pas eind oktober. Normaal had er nu gerust twee meter sneeuw kunnen liggen maar omdat er in december en januari veel regen is gevallen is er steeds wat sneeuw verdwenen en heeft zich op de blijvende sneeuwlaag ijs gevormd. Dan is daar weer een laag sneeuw op gevallen en is er door regen weer wat sneeuw verdwenen. 

Voor rendieren die nu nog in het wild zouden lopen is dit dramatisch want door dat ijs tussen de sneeuwlagen kunnen ze niet tot bij het voedsel komen op de grond en zouden ze waarschijnlijk verhongeren. Gelukkig zijn de meeste rendieren weer op hun boerderij voor de winter. Aan het gedrag van de rendieren kan hij ook zien welk weer er op komst is. Wanneer ze bv. heel veel beginnen te eten komt er een enorme koude aan. 

De sneeuw blijft hier meestal liggen tot eind april en dan is het vaak op enkele dagen ineens zomer. De koudste temperatuur hier gemeten is -53° Celsius. 

We dachten dat de uitstap 3 uren zou duren maar we hebben nog geen taxibusje gezien. De rendierhouder zegt dat ons busje er al een uur geleden had moeten zijn. Hij stuurt dan maar een bericht naar Gerralda van hotel Iso-Syöte en vertelt ondertussen nog verder over de rendieren. Zo laat hij zien welk oormerk hij gebruikt voor zijn kudde. 

Zo’n 20 minuten later is het busje daar. We nemen afscheid van deze fijne en supervriendelijke rendierhouder...echt een heel leuke ervaring die we niet zullen vergeten...

Nadat het busje ons weer heeft afgezet boven op de heuvel gaan we eerst nog even langs de receptie om deze extra uitstap nog te betalen.

Ook nog wat info vragen over het geplande vertrek van morgenvroeg...gelukkig kunnen we morgen eerst nog gaan ontbijten. Vanuit de receptie gaan we weer richting onze bungalows. 

Ik check ons online alvast in bij Transavia en maak de bagage al een beetje vertrekkensklaar. 

We maken ons klaar voor de wandeling naar het dal en schuiven een laatste keer de beentjes onder tafel voor het diner. Vanavond zalm en rendier op het menu...echt weer heel lekker gegeten. 

Iets na 20u nog een laatste keer met de bus naar boven...we realiseren ons dat we onze heuvel met het sprookjesachtige landschap vermoedelijk niet meer in daglicht te zien zullen krijgen want morgen worden we al vroeg opgepikt met onze bagage. Wat ga ik Lapland weer missen...die zalige rust, prachtige natuur en zuivere lucht. Loop ik thuis al weken te hoesten is het hier plots helemaal over, dat zegt genoeg zeker. 

In onze blokhut maken we de bagage alvast zo goed als klaar om morgenvroeg op tijd te kunnen vertrekken richting de bus. 

Ook maar vroeg ons bed in, geen noorderlicht meer want het is aan het sneeuwen...wekker staat op 6u...sweet dreams!!!