Ossiacher See-Falkertsee

Vandaag zelfde uur beddeke uit, zelfde ochtendritueel en na het ontbijt (inclusief het fameuze Fritz-spel) vertrekken we richting Ossiach waar we een boottocht zullen maken op de Ossiacher See...en het weer is fantastisch momenteel...hopelijk blijft het zo want hier weet je maar nooit...

Vlakbij de Ossiacher See zien we de berg Gerlitzen (1909 meter hoog), die veel gebruikt wordt voor parapente en deltavliegen...ook Burg Landskron in Villach en hier vlakbij dierenpark Affenberg (Apenberg) vallen goed op. In het dierenpark kan je tussen de ‘vrije’ apen lopen. Villach is de tweede grootste stad van Karinthië en ook bekend om de vele kuuroorden. Ten zuiden van Villach bij Arnoldstein is het drielandenpunt van Oostenrijk (Karinthië), Italië en Slovenië. 

We rijden verder langs de oevers van het meer naar de gemeente Ossiach.

De Ossiacher See is het derde grootste meer van Karinthië en het is een trekpleister voor families met kinderen. De maximale lengte is 10,38 km en maximale breedte is 1,54 km. De vijf grote dorpen rond het meer zijn Ossiach, Annenheim, Sattendorf, Bodensdorf en Steindorf.

Vooraleer we de boot opgaan bezoeken we in Ossiach eerst nog een benedictijnenabdij, het oudste kloostercomplex van Karinthië. In deze Stichtskerk vindt ieder jaar het muziekfestival Carinthischer Sommer plaats. Ossiach ligt heel dicht bij de grens van Slovenië. 

Om 10u15 verzamelen we aan de boot en kan onze panoramatocht over het water beginnen. Hier is er weer meer bewolking, een jas is geen overbodige luxe. Gelukkig komt de zon wel wat door de bewolking heen. Met een kopje warme chocolademelk genieten we van de groene omgeving. Er wordt volop gevist op het meer (kleine bootjes liggen overal verspreid), enkele waterskiërs proberen op de latten te blijven staan...in de lucht hangt dan weer een parapente. Bij de andere dorpjes meert de boot even aan om mensen te laten opstappen of afstappen. Na anderhalf uur hebben we het hele meer rondgevaren en zijn we terug in Ossiach. Vlug nog even het parkje in om wat foto’s te maken...mannetje is al op weg naar een souvenirshopje, we willen nog een vlaggetje van Oostenrijk om thuis bij in onze vlaggenpot te zetten. Wanneer ik aan het winkeltje kom kiezen we ook nog een magneet, is een leuk aandenken van elk land dat we bezocht hebben.

Dan weer de bus op en deze rijdt ons via Feldkirchen in Kärnten naar het hoogstgelegen (1875 meter) skidorp Falkert voor ons middagmaal met een ‘Hüttennachmittag’ met Heinz Berger in de Heidi Almstube Falkert op de Heidi Alm. Het skigebied wordt Heidi Alm genoemd. 

Maar daar aangekomen is het bij de Almstube verdacht stil. Er staat te lezen dat het hun rustdag is. Greta druk aan het telefoneren want ze moet de groep wel ergens aan een tafel zien te krijgen. In een hotel/restaurant iets verderop kunnen we ook niet eten want hier zijn ze aan het verbouwen. Een dame die daar aanwezig is wil ons wel verder helpen en neemt contact op met Falkert Seehütte. Daar kunnen we wel iets komen eten. Wij allemaal ernaartoe (echt een gezellige berghut) en daar hebben we de keuze uit een houten plank met lokale producten of een broodje. Mannetje kiest de plank maar omdat hier heel veel vlees bij is ga ik voor een broodje kaas. Het is wel ontzettend lang wachten (ondertussen al 14u30) op ons eten...ik krijg zelfs pas een dik kwartier na mannetje mijn eten. Het zijn twee donkere boterhammen belegd met elk een ander soort kaas. De ene kaas zwier ik al meteen van mijn brood...bah, bah...smaakt precies naar een schoenenwinkel van gedragen schoenen. Dan maar een beetje een soort van smeerkaas met paprika van mannetje op het brood smeren. En met de hoeveelheid kaas die op de andere boterham ligt kan ik wel 10 boterhammen beleggen. Daar blijft dus ook veel van liggen. Het lekkerste dat er op mijn bord ligt is de augurk en de 2 zilveruitjes. 

Ter compensatie van het wegvallen van het eigenlijke middagmaal betaalt het reisbureau onze dranken bij de maaltijd. 

Na de niet zo geslaagde maaltijd gaan mannetje en ik nog rond het Falkert meer (Falkertsee) wandelen...de omgeving is hier wel heel mooi...overal berghutten, nieuwsgierige geitjes, watervalletjes, bloemen in verschillende kleuren…de berg aan het meer is de Falkertspitz, 2308 meter hoog...

Van Greta hebben we daarstraks onze Kärnten Card gekregen (is op naam) en wie wil kan hiermee nog een park over Heidi bezoeken. We zijn hier toch en gaan dit dan maar doen. Binnen in het park ligt een wandelparcours en onderweg kom je figuren tegen die het verhaal van Heidi en Peter uitbeelden (pure nostalgie, vroeger echt wel fan). Ook zitten er in het park enkele marmotten...ze laten zich graag fotograferen. Het is eigenlijk een park gericht op kinderen maar we hebben er gewoon een aangename wandeling van gemaakt. En zo sluiten we onze excursies in het mooie Karinthië af...

Om 16u gaat het terug richting ‘Herr Fritz’ en zijn hotel. Hij zal ons straks hopelijk nog eens goed verwennen met veel lekkers. 

Iets voor 17u30 komt Fritz, de mooiste waard van Seeboden (zoals hij het zelf altijd zegt), ons weer toegelopen...eerst nog naar de kamer en al zoveel mogelijk klaarzetten voor onze terugreis van morgen. 

Om 18u30 kunnen we aanschuiven voor een buffet...weer heel veel vlees en Fritz is zo vriendelijk om te komen vragen of hij toch niets anders moet klaarmaken voor mij. Maar ik heb meer dan genoeg met de soep, groentjes en aardappeltjes die er staan. Als afsluiter nog een stuk sachertorte en alle buikjes zijn weer meer dan goed gevuld. En dan is de patron er weer met het drankenspel...ik werp een zes, maar ik geef mijn borreltje gewoon door aan iemand van de groep die er wel veel smaak van heeft. 

Vandaag is er ook een soort tombola waarbij we wat wijn of bier kunnen winnen...maar geen geluk in het spel vanavond...

Eerder had Greta nog een mandje laten rondgaan waarin we naar eigen goesting een centje konden gooien voor Fritz en het personeel en deze geeft ze met een kleine speech af. Ook Fritz spreekt ons nog eens toe. Ik heb bij Fritz steeds het gevoel dat hij wat gespeeld enthousiast is...zijn gezicht zegt iets anders dan zijn woorden...

Vandaag vroeg het bed in want wekker staat om 5u...morgen weer een lange reisdag...terug naar het tropisch warme België...en naar m’n dikste vriend, m’n hondje...sweet dreams...