Iso-Syöte - Amsterdam

Vroeg uit de veren deze morgen, om 6u gaat de wekker. Sowieso een vervelende nacht achter de rug want m’n neus zit dicht, is echt lastig ademen. Als dat maar geen cadeau is van degene met die hoestbuien bij het vertrek. 

Na een wasje en plasje kunnen we de koffers afsluiten. Is nog een heel gedoe om ze deftig gesloten te krijgen. 

We kijken onze Kelo bungalow nog eens goed na of we niets vergeten zijn en nemen afscheid van onze authentieke robuuste bungalow. Het was echt een aangenaam verblijf. 

Tegen 7u gaan we met al onze bagage naar het verzamelpunt. Er is nog een flink pakje sneeuw bijgevallen de afgelopen uren. De bus komt ons om 7u ophalen. Ze zijn hier echt ontzettend stipt, uitgezonderd onze taxibus van gisteren die ons bij de rendierboerderij moest komen ophalen. Ook bij de receptie halen we nog even volk op. 

De deursleutel mochten we gewoon op de tafel laten liggen van onze bungalow...moeten we nu niet meer binnen bij de receptie. 

Bij het naar beneden rijden kijk ik nog eens goed in het rond. Met spijt in het hart verlaat ik deze fantastische plek. Ik neem de snowghosts nog eens in me op. Die enorme sneeuwfiguren gevormd door de enorme hoeveelheid sneeuw op de bomen domineerden hier op de heuvel van Iso-Syöte toch wel het landschap...met wat fantasie zijn het precies grote hopen sneeuwwitte meringue. Geen woorden voor om de schoonheid van dit stukje natuur uit te drukken. Op deze zalige plek had ik nog wel langer kunnen verblijven. 

In het Romekievari restaurant mogen we nog een laatste keer aanschuiven aan het ontbijtbuffet. Ook dit was de afgelopen steeds dubbel en dik in orde. Echt een prima oplossing van het hotel om de hotelgasten hier te komen laten eten. Alles piekfijn geregeld...chapeau. 

Om 8u15, als de buikjes weer goed gevuld zijn werpen we nog een laatste blik op de skipistes en vervolgens gaat het richting de luchthaven van Kuusamo. Dit zal zo’n 1,5 uur rijden zijn. De temperatuur is ondertussen naar 0 graden gestegen en we zien al tekens van dooi. Er valt wat sneeuw maar het lijkt alsof hier ook wat regen bij zit. 

We passeren onderweg onze rendierboerderij van gisteren en zien Juha in de verte lopen met de slede achter zich waarop de rendierkorrels staan. 

Onderweg kunnen we nog even genieten van het sneeuwwitte landschap. 

Bij de luchthaven is het even aanschuiven om onze koffers af te geven. Daarna moeten we door de securitycontrol. In de vertrekhal lopen we nog binnen in het winkeltje, kopen er wat water en al heel snel is het tijd om te boarden, al lopend door de sneeuw op de tarmac naar het vliegtuig. 

Omdat het nog sneeuwt moeten de vleugels van het vliegtuig nog gede-iced worden. Dit duurt ongeveer een kwartiertje en zo schuift de take-off ook op. 

Omdat hier maar één start- landingsbaan is moeten we eerst de startbaan afrijden en het vliegtuig vervolgens volledig keren alvorens te kunnen opstijgen. De startbaan ligt ook nog goed besneeuwd, in België zou er in dat geval geen enkel vliegtuig vertrekken. 

Er is voor vandaag ook voorspeld dat storm Ciara stevige wind zal veroorzaken. Op Schiphol en Zaventem zijn er voor later op de dag al vluchten gecanceld. Hopelijk zijn wij terug geland alvorens de storm met alle geweld losbarst. 

Ik zet mijn horloge alvast even stil, kunnen we straks weer inpikken op onze Belgische tijd. 

Na een half uur vliegen hebben we al last van turbulentie...riemen moeten weer vast...pfff...

Nadat de turbulentie wat geluwd is maakt de crew tijd voor de drinks and snacks ronde. Om de honger al wat te stillen pak ik maar een sandwich. Ook een stroopwafel en snickers vinden hun weg naar onze plek. 

Ik heb net mijn sandwich binnen wanneer het seatbells-on sign weer oplicht. Daar gaan we weer voor een rondje turbulentie. Dit went echt nooit. 

Later dan voorzien bereiken we stilaan Schiphol en wordt de daling ingezet. De laatste dagen werd er al veel geschreven over de storm Ciara, hoop dat we hier niet te veel last van hebben. Maar al vlug blijkt dat dit ijdele hoop is want deze daling is heel intens. Met gigantische luchtzakken en hevig heen en weer geschud moet onze Boeing-737 zich samen met de piloten door een dik wolkenpak zwoegen. Pfff...het duurt me allemaal te lang en ik raak toch in paniek. Maar ik ben er zeker van dat ik momenteel niet de enige ben. Dichtbij ons zaten gedurende de vlucht enkele jolige lachebekjes maar bij hen is het nu ook verdacht stil. Over heel het vliegtuig worden wel wat kleine gilletjes gelaten bij weer een volgende luchtzak. 

En plots zien we eindelijk land maar dan lijkt het nog een hele tijd te duren vooraleer we de luchthaven bereiken. 

Wanneer we dan uiteindelijk kunnen landen zegt de purser leuk ‘Nou, was dat geen perfecte landing?’ Waarna er spontaan een applaus losbarst. Amai, wat ben ik blij dat we terug veilig op de grond staan. Moet er zelfs een traan van wegpinken. 

Het is nog even wachten tot het vliegtuig naar de gate is getaxied en moeten veel geduld hebben tot we kunnen uitstappen.

Vervolgens is het een hele wandeling naar de bagagebanden maar daar moeten we gelukkig niet lang wachten op de koffers. We schudden Rob en Anneke (ons Nederlands koppeltje) nog even de hand en lopen naar de halte van de shuttlebus. De wind waait flink rond onze oren maar we zien nog steeds vliegtuigen opstijgen. 

Al vlug kunnen we de shuttlebus op en bollen we richting parking 3 Lang Parkeren. Aan de parking waaien we bijna uit onze kleren. De verlichtingspalen gaan flink heen en weer. Er is een luid gehuil te horen afkomstig van de wind die onder een afdak doorraast. 

Om de parking te verlaten moeten we het parkingkaartje terug in het toestel steken waarna de camera onze nummerplaat scant. Maar die onnozele slagboom wil niet opengaan. Dan nog maar eens proberen...maar noppes. Dan maar op de hulpknop duwen. Krijgt mannetje door de speaker een medewerkster te horen en die zoekt het probleem op want ondertussen zegt het toestel dat we €120 moeten betalen. Maar we hebben alles vooraf al betaald en de medewerkster ziet via haar computer dat dit inderdaad het geval is. Ze gaat ons kaartje koppelen als betaald en dan gaat voor ons eindelijk de slagboom open. We zien dat wij niet de enige zijn die voor een lang gesloten slagboom staan. Er loopt toch iets mis met het uitrijsysteem zo te zien. Met vele wachtende auto’s als gevolg. 

Eindelijk kunnen we richting onze Noorderkempen. Mannetje moet beide handen stevig aan het stuur houden want regelmatig krijgen we een flinke ruk aan de auto. Onderweg zien we al wat omgewaaide bomen liggen. 

Rond 16u30 zetten we onze allerbeste reisgenootjes veilig weer af bij hen thuis. Echt zo’n leuke week beleefd met hen...twee dikke duimen hoog in de lucht voor ons topkoppel...

Onderweg zien we dat er hier en daar al dakpannen naar beneden zijn gekomen en zien we takken liggen die van de bomen zijn afgebroken.

Bij ons thuis aangekomen zetten we snel de bagage af en controleren wij ook maar even of er stormschade is. Dit is gelukkig niet het geval. 

Dan maar vlug ons woefke ophalen...blij dat ik dat beestje weer zie. 

En hiermee zit onze vakantie er helemaal op...wat hebben wij een fantastische week beleefd in het mooie Iso-Syöte. Stiekem wil ik nu al terug naar het Hoge Noorden. 

Veel dank om weer mee te lezen en voor de fijne reacties. Hoop dat ik jullie via mijn verhaal ook een beetje heb kunnen meenemen naar het mooie winterwonderland dat Lapland toch wel is. 

Kunnes seuravaan kerran...tot de volgende keer...